Φόβος και αγωνία. Αυτά ήταν τα συναισθήματα που μου μετέδωσαν συνομιλώντας μαζί τους και ζητώντας τους να μας σχολιάσουν όλα όσα έγιναν χθες έξω από τα γραφεία της εφημερίδας «Africa», έπειτα από το κάλεσμα του Ερτογάν.

Αρκετοί δεν ήθελαν ή καλύτερα δεν είχαν το κουράγιο να γράψουν κάτι. «Είμαι τόσο αναστατωμένη με αυτό που βιώσαμε σήμερα. Το μυαλό μου έχει σταματήσει», μου λέει η Esra η οποία είναι κι αυτή δημοσιογράφος γεγονός που της προκαλεί επιπλέον ανασφάλειες.

Ο Tufan, και αυτός ακτιβιστής και υπέρμαχος μιας ενωμένης Κύπρου, τα έχει χαμένα. «Φίλε φοβάμαι. Για την οικογένειά μου. Αύριο μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματά τους. Θα ήθελα να γράψω κάτι, αλλά τώρα δεν μπορώ. Συγχώρα με».

Το βράδυ, μετά την επίθεση, πλήθος Τουρκοκυπρίων μαζεύτηκαν έξω από τα διαλυμένα γραφεία της «Africa» για να καταδικάσουν το γεγονός και να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην Τουρκία, ότι οι Τουρκοκύπριου είναι εδώ και θα παλέψουν. «Είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε ακόμη και με τους Γκρίζους Λύκους, αν χρειαστεί», γράφει ο Dogukan στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.

Παρακολουθώ τις εξελίξεις και σκέφτομαι διάφορα. Τι πρέπει να γίνει; Λύση και άμεσα. Πώς όμως; Οι συμπατριώτες μας λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, υποφέρουν, περνάνε δύσκολα, τους στερούν τα πάντα. Εμείς, τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε; Προς το παρόν, παρακολουθούμε αμέτοχοι, ψελλίζοντας «πώς θα ζήσουμε εμείς με αυτούς;».

Αυτοί που περηφανεύονταν ότι μας έσωσαν από τους Ελληνοκύπριους, σήμερα φώναξαν τους Τούρκους για να μας επιτεθούν.

Η Sevdiye Gokaydin ήταν μπροστά την ώρα της επίθεσης «Σήμερα, παρολίγο να λιντσάρουν τον πρόεδρό μου. Η αστυνομία ήταν απούσα. Σήμερα, επιτέθηκαν στην εφημερίδα μου. Αυτό που έγινε σήμερα ήταν μία ξεκάθαρη προειδοποίηση. Μας προειδοποίησαν. Σήμερα αυτοί που είναι τυφλωμένοι από τον πόλεμο και το αίμα, έδειξαν ότι μπορούν να καταστρέψουν κι εμάς. Αυτοί που περηφανεύονταν ότι μας έσωσαν από τους Ελληνοκύπριους, σήμερα φώναξαν τους Τούρκους για να μας επιτεθούν. Δεχτείτε το αγαπητοί μου ότι είμαστε μειονότητα. Μια μειονότητα που θέλουν να εξαφανίσουν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος».

Κάπως έτσι νιώθει η Deniz Birinci η οποία στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στην Ελληνοκυπριακή πλευρά, ζητώντας βοήθεια, «Αν σε αυτές τις εκλογές οι Ελληνοκύπριοι δεν αδράξουν την ευκαιρία να εκλέξουν κάποιον, ο οποίος θα υπογράψει μια λύση βασισμένη στη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, μέχρι τις επόμενες Προεδρικές δεν θα υπάρχει ούτε ένας Τουρκοκύπριος για να συζητήσουν την οποιαδήποτε λύση. Αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο».

 

Αυτό έχουν να αντιμετωπίσουν όλοι οι προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι. Κάπως έτσι μοιάζει σήμερα η Δημοκρατία στη Βόρεια Κύπρο. Mine Atli.

Ο Dogukan Muezzinler, περιγράφει όλα όσα είδε την ώρα της επίθεσης και φοβάται για το αύριο. «Όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουν οι Τ/κ ότι τόσο αυτοί όσο και οι συμπατριώτες τους που ζουν στην ίδια χώρα βρίσκονται κάτω από τη στρατιωτική, οικονομική, δημογραφική και πολιτιστική κατοχή της Τουρκίας, τόσο πιο σύντομα θα καταφέρουν να βρουν διέξοδο».

«Ο Τούρκος Πρόεδρος στοχοποίησε την εφημερίδα «Afrika» σε μια δημόσια ομιλία του στην Bursa. Σήμερα, στη βόρεια Κύπρο, εκατοντάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν  μπροστά από τα γραφεία της εφημερίδας για να διαμαρτυρηθούν για τη στάση της εφημερίδας σχετικά με την επιχείρηση εισβολής στη Συρία. Πρώτα φώναζαν φασιστικά συνθήματα. Η αστυνομία δεν επενέβη. Στη συνέχεια άρχισαν να πετάνε μπουκάλια. Η αστυνομία και πάλι δεν επενέβη. Ύστερα άρχισαν να πετάνε πέτρες. Η αστυνομία δεν είπε κουβέντα. Μετά προχώρησαν πετώντας κομμάτια από μέταλλο και άλλα βαριά αντικείμενα. Η αστυνομία δεν κουνήθηκε. Αυτό έχουν να αντιμετωπίσουν όλοι οι προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι. Κάπως έτσι μοιάζει σήμερα η Δημοκρατία στη Βόρεια Κύπρο. Τι θα ακολουθήσει;», σκέφτεται η Mine Atli περιγράφοντας την αδιάφορη στάση της αστυνομίας απέναντι στους βανδαλισμούς εναντίον της «Afrika».

Çeviri: Dogukan Muezzinler

Korku ve endişe… Bunlar, Erdoğan’ın çağrısıyla Afrika gazetesi önünde yaşananlarla ilgili fikrini sorduğum kişilerden aldığım duygular. 

Bazıları bu konuyla ilgili konuşmak istemedi; daha doğrusu birşeyler yazacak gücü kendilerinde bulamadılar. “Bugün yaşadıklarımız yüzünden sarsılmış durumdayım. Beynim durdu.” diyor benim gibi bir gazeteci olan Esra, ve yaşananlardan dolayı kendini güvende hissetmediğini de ekliyor. Birleşik bir Kıbrıs’a inanan ve bu yolda mücadele eden aktivist Tufan kendisini boşlukta hissediyor. “Arkadaşım, ailem için korku içindeyim. Yarın biz de onların kurbanları olabiliriz. Birşeyler yazmak isterdim ancak şu anda mümkün değil. Kusura bakma“.

 

Saldırıların olduğu günün akşamı, bir grup Kıbrıslı Türk, darmadağın edilmiş Afrika gazetesinin dışında yaşananları kınamak ve Türkiye’ye Kıbrıslı Türkler’in burada olduğu ve teslim olmayacakları mesajını güçlü bir sesle iletmek için toplandı. Gelişmeleri takip ederken, bir taraftan da aklımdan birçok farklı düşünce geçiyor. Olması gereken nedir? Çözüm; hem de hemen şimdi. Ancak bu nasıl olacak? Aynı yurdu paylaştığımız insanlar sadece kısa bir mesafe ötede birçok zorluk içerisinde, birçok şeyden mahrum olarak yaşıyorlar. Peki biz ne yapıyoruz? Ne gibi bir tepki veriyoruz? Şu ana kadar sadece ilgisizce izliyor ve “biz bunlarla nasıl yaşayacağız?“ diye söyleniyoruz.

Sevdiye Gökaydın, saldırılar başladığı anda en ön sıradaydı. ”Bugün cumhurbaşkanımızı neredeyse linç ediyorlardı. Polis ortada yoktu. Bugün gazetemize saldırdılar. Bugün yaşananlar bize bir uyarıydı. Bugün gözlerini savaş ve kan bürüyenler, isterlerse bizi de yokedebileceklerinin uyarısını yaptılar. Bizi Kıbrıslı Rumlardan kurtardıklarını her zaman övünerek söyleyen Türkiyelilerle, bugün Türkiyeye bize saldırması için çağrılar yapanlar aynı kişiler. Sizler azınlık haline getirilip yokedilmeyi kabul edebiliyor musunuz? En kötüsü, bu durumdan çıkış yolumuz yok.”

Deniz Birinci de benzer düşünceleri paylaşıyor ve Kıbrıslı Rum toplumuna açık olarak şu mesajı göndererek destek istiyor: ”Eğer önümüzdeki başkanlık seçimlerinde Kıbrıslı Rumlar iki bölgeli ve iki toplumlu federal bir çözüme imza atabilecek bir başkan seçmezlerse, bir sonraki seçimlere kadar herhangi türde bir çözümü konuşabilecekleri tek bir Kıbrıslı Türk bile bulamayacaklar. Bu artık çok açık.”

Dogukan Muezzinler gelecek için endişeli olduğunu belirtiyor: ”Kıbrıslı Türkler Türkiye’nin askeri, ekonomik, demografik ve siyasi alanda kontrolü altında olduklarını ne kadar erken kabul ederlerse, çıkış yolu o kadar erken bulunur.”

Olayın gerçekleştiği yerde bulunan Mine Atlı da ”Bursa’da yaptığı bir konuşmada, Türkiye cumhurbaşkanı Afrika gazetesini hedef gösterdi. Bunun üzerine, Kıbrıs’ın kuzeyinde yüzlerce insan gazete binasının önünde, gazetenin Türk ordusunun Suriye’ye girişini eleştiren yayınlarını protesto etmek için toplandı. Faşist sloganlar atılırken polisin kılı kıpırdamadı. Daha sonra gazetenin pencerelerine şişe savurmaya başladılar,  polis yine kılını kıpırdatmadı. Sonra taş ve ellerine ne geçerse atmaya başladılar, polis tamamen seyirci kaldı. İlerici Kıbrıslı Türkler işte böyle kavganın içerisine çekiliyorlar. Kıbrıs’ın kuzeyindeki devletin görüntüsü bugün böyle. Bundan sonra ne olacak?” diye yazıyor.