Γράφει για τους ήρωές του που… φοβούνταν και έλεγαν «δεν είμαι έτοιμος». Γράφει για τις ιστορίες του, μέσα από τις οποίες έβλεπες το πείσμα, τη δουλειά, τη μάχη για το διαφορετικό. Έβλεπες απομονωμένους ανθρώπους να βρίσκουν το δρόμο τους στη ζωή. Που αυτό είναι ο geek κι ο nerd. Απομονωμένα παιδιά, ούτε ξεχωριστά, ούτε πανέξυπνα, ούτε λιγότερο παιδιά. Απλά απομονωμένα. Όπως είναι και τα πρεζάκια.

Κεντρική φωτογραφία: Ψηφιακό μωσαϊκό του Έλληνα designer Χάρη Τσέβη

 

Πιο κάτω αυτούσιο ολόκληρο το εξαιρετικό κείμενό του:

Ήταν πάντα δύσκολο να είσαι nerd και geek. Πολλοί πιστεύουν ότι επειδή ξαφνικά μπήκαν στο mainstream όλα αυτά τα πράγματα, ξαφνικά έγινε πιο εύκολο.

Αλλά δεν έγινε πιο εύκολο. Ίσως έγινε λιγότερο κατακριτέο να βλέπεις ζωγραφιές σε μια σελίδα και να γουστάρεις. Αλλά μέχρι εκεί.

Σαφώς αποτελεί μια νίκη, ότι είχαμε δίκιο, ότι φωνάζαμε πως αυτές οι ιστορίες έχουν κάτι να πουν, περισσότερο από το ματσάκι Άρης-Πάοκ, που όταν έχανε ο Άρης (πολύ συχνά παιδιά, να ξέρετε) σταματούσαν να μου μιλάνε οι μισοί συμμαθητές μου γιατί πενθούσαν. Είχαμε δίκιο όταν φωνάζαμε ότι υπάρχουν χαρακτήρες εκεί μέσα που σε βάζουν πραγματικά να σκεφτείς τι θα έκανες στη θέση τους.

Κι όσο περισσότερο τα διάβαζες, τόσο περισσότερο ερχόσουν σε επαφή με καλούς writers, με άτομα που ξέρουν να διαβάζουν χαρακτήρες. Και τόσο περισσότερο εξελισσόσουν σε κάτι διαφορετικό και περίεργο για τους άλλους. Πολλές φορές η εξέλιξη δεν ήταν θετική. Ήταν απλά μία αλλαγή. Πολλές φορές χανόσουν σε φανταστικούς κόσμους απλά και μόνο για να μην αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου.

Κι έτσι αναγκαστικά δεν είχες παρέα. Δεν έκανες αυτά που έκαναν οι άλλοι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήσουν ξεχωριστός, ή ότι ήσουν περίεργος. Εγώ πχ έπαιζα μπάλα, πολύ κακή μπάλα, έπαιζα μπάσκετ, θα πήγαινα να το κάνω ευχάριστα, αλλά δεν θα έβλεπα. Ποτέ. Βαρεμάρα.

Κι αναγκαστικά επειδή δεν κάνεις αυτά που κάνουν οι άλλοι, ψάχνεις να βρεις διάφορα πράγματα. Και σε βρίσκουν κι εκείνα. Και λίγο είσαι μοναχικός, και λόγω συνείδησης αλλά και λόγω καταστάσεων.

Το στερεότυπο του geek με τα σπυράκια και τα γυαλιά είναι πετυχημένο ως προς ένα πράγμα: Δεν μεγαλώνουμε όλοι το ίδιο. Και αυτός ο γαμημένος φορέας κοινωνικοποίησης που λέγεται σχολείο είναι άδικος και σκληρός και λειτουργεί με κάστες: Οι καλοί μαθητές που είναι κι όμορφοι, τα σπασικλάκια, οι αθλητές, οι έτσι, οι αλλιώς. Μπορεί να μην είμαστε Αμερική, αλλά υπάρχουν αυτές οι κλίκες.

Κι αυτές οι κλίκες είναι που σε κάνουν να νιώθεις περίεργος. Γιατί εσένα δεν βάρυνε η φωνή σου με όλους τους άλλους, εσένα δε σου φύτρωσε στήθος σε ένα καλοκαίρι, εσένα το πουλί σου δεν είναι να το περιφέρεις στα αποδυτήρια γιατί δεν έχει τόση τρίχα γύρω γύρω, εσύ είχες κυτταρίτιδα και ψωμάκια από μικρή.

Η εφηβεία είναι σκληρή και άγρια και είναι η εσωτερική μάχη του να αποδεχτείς τη διαφορετικότητα ή να την απορρίψεις γιατί εσύ ο ίδιος αλλάζεις και φοβάσαι μέχρι και τη σκιά σου. Μόνο που απαγορεύεται να το πεις. Απαγορεύεται να πεις «φοβάμαι», «σκέφτομαι», «μεγαλώνω», «δεν είμαι έτοιμος». Αν το πεις αυτό δε θα είσαι cool. Το μόνο που κάνεις είναι να λες «δε με καταλαβαίνετε, αφήστε με ήσυχο». Το οποίο είναι και λίγο κραυγή βοήθειας.

Εκεί ήρθε ο Stan Lee. Εκεί κόλλησε. Εκεί άκουγες παντοδύναμα όντα να λένε «δε θα το καταφέρω, θέλω βοήθεια». Εκεί έβλεπες ήρωες να φοβούνται, να λένε «δεν είμαι έτοιμος». Εκεί έβλεπες το πείσμα, τη δουλειά, τη μάχη για το διαφορετικό. Έβλεπες απομονωμένους ανθρώπους να βρίσκουν το δρόμο τους στη ζωή. Που αυτό είναι ο geek κι ο nerd. Απομονωμένα παιδιά, ούτε ξεχωριστά, ούτε πανέξυπνα, ούτε λιγότερο παιδιά. Απλά απομονωμένα. Όπως είναι και τα πρεζάκια.

Εξ ου και ο δυισμός. Η διπλή ταυτότητα. Ένας απλός φωτογράφος. Ένας δημοσιογράφος. Ένας δικηγόρος. Το πρωί. Το βράδυ, όταν πέσει η νύχτα, κάτι άλλο.

Γιατί νύχτα; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί νύχτα;

Ναι, το συμβολικό, το σκότος, η αλήθεια κρύβεται στο φως γιατί ο ήλιος λάμπει λαμπρότερα από κάθε ατασθαλία. Αλλά το σκοτάδι κρύβει μέσα του μια αλήθεια.

Δεν ήταν μόνο αυτό.

Η νύχτα συμβολίζει τη δική σου νύχτα. Το σκοτάδι. Αυτό που δεν ξέρει ο άλλος. Όταν φεύγεις από το σχολείο και γυρνάς σε ένα σπίτι με αλκοολικούς γονείς. Όταν έχεις σκέψεις αυτοτραυματισμού. Όταν δυσκολεύεσαι να ανασάνεις γιατί οι σκέψεις σε πνίγουν.

Όταν έχεις ανάγκη να ακούσεις κάποιον να σου λέει ότι κάπου εκεί έξω, υπάρχει μια θέση για σένα, όσο διαφορετικός κι αν είσαι.

Αυτό έκανε ο Stan Lee.

Κι αυτό το μήνυμα δεν περνάει στο mainstream.

Γιατί mainstream σημαίνει πληθυσμός.

Κι ο Stan Lee έγραφε για τους λίγους με σκοπό να τον ακούσουν πολλοί.