Θες το νεαρό της ηλικίας, θες η ανάγκη να ανακαλύψεις καινούργια πράγματα, θες απλώς η βλακεία, όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε πιει λίγο (ή πολύ) περισσότερο από το κανονικό και έχουμε χάσει τον έλεγχο κάνοντας πράγματα που την επόμενη μέρα ψάχναμε μέρος να κρυφτούμε από ντροπή. 

Έρευνες, λένε, ότι το αλκοόλ αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου αφού λειτουργεί ως αναστολέας κάθε συστολής και ενδοιασμού και απαλείφει κάθε είδους φραγμό.

Αν αυτό αληθεύει στο βαθμό που παρουσιάζεται, τότε στην πλειοψηφία μας, κρύβουμε μέσα μας έναν καταπιεσμένο κάφρο που ψάχνει ευκαιρία να ξεπεταχτεί και να κάνει τα δικά του.

Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να το διαπιστώσεις είναι να κάνεις ένα flash back στο δικό σου χειρότερο μεθύσι.

Όπως ακριβώς έκαναν ο Μιχάλης, ο Νίκος και ο Κώστας οι οποίοι μας διηγήθηκαν -με κάθε λεπτομέρεια- τι έγινε όταν ήπιαν πολύ παραπάνω απ’ όσο άντεχαν.

 

Μιχάλης, 31

Το περιστατικό έγινε πριν 6 χρόνια σ’ ένα house party που είχα διοργανώσει στις εστίες που έμενα όταν σπούδαζα. Μεταξύ άλλων, κάλεσα και αρκετά άτομα από την ελληνική και την κυπριακή κοινότητα, για ένα get together. Εκτός, όμως, από τους συμφοιτητές μου, είχα πει και σε μία μεγαλύτερη, Κύπρια στο μεταπτυχιακό, η οποία ήξερα ότι είχε μακροχρόνια σχέση στην Κύπρο. Έπειτα από ένα μαραθώνιο drinking game, άρχισαν να αποχωρούν όσοι δεν το «σηκώνουν» και μείναμε οι σκληροπυρηνικοί. Σημείωσε ότι εγώ ήμουν ήδη λιώμα και επειδή ένιωθα να μην έχω άλλες δυνάμεις αποφάσισαν να πάω στο δωμάτιο μου και να αφήσω το πάρτι να εξελιχθεί. Ωστόσο, πριν φύγω πήρα μαζί μου και τα κλειδιά της «μεταπτυχιακής». Σε κάποια στιγμή, όταν αποφάσισε να φύγει, ήρθε στο δωμάτιο να μου ζητήσει τα κλειδιά της. Της λέω με το γνωστό θράσος μεθυσμένου, ότι απόψε δεν θα πάρει τα κλειδιά της, αλλά θα μείνει εδώ μαζί μου. Το σκέφτηκε λίγο, πολύ λίγο, και σε 5 λεπτά ήταν ήδη στο πολύ μικρού μεγέθους κρεβάτι μου. Όπως μπορείς να καταλάβεις, έφυγε το επόμενο πρωί, μετά από όλα όσα είχαν γίνει, παρακαλώντας με να μην αναφέρω κάτι σε κάποιον, για να μην της βγει το όνομα. Ένα 3μηνο μετά μαθαίνω ότι ήταν αρραβωνιασμένη με τον τύπο. Ούπς!

 

Νίκος, 28

Παρότι, ως πιο νέος, έχει τύχει αρκετές φορές να πιώ λιγάκι παραπάνω, η πιο δύσκολη φάση με το ποτό ήταν πριν 3 χρόνια. Είχαμε βγει μεγάλη παρέα σε ταβέρνα για φαγητό και ποτό. Αρχίσαμε με μπίρες και στη συνέχεια προχωρήσαμε σε ζιβανία και σφηνάκια ζιβανίας μέσα στην μπίρα, κάτι σαν υποβρύχιο. Όση ώρα καθόμουν στο τραπέζι ήταν όλα καλά, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να πάω τουαλέτα. Τότε άρχισαν όλα να γυρίζουν αι να μην μπορώ να σηκωθώ. Με βοήθεια από έναν φίλο, με ανέβασε στις σκάλες (ήταν πολλές), και στο κατέβασμα επειδή ένιωθα πιο καλά, είπα να το επιχειρήσω μόνος μου. Όπως κατέβαινα που λες, ζαλίζομαι, γλιστράω και πέφτω. Με σηκώνουν και όλα καλά. Πονούσα, μεν, λίγο, αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Συνέχισα το ποτό και τον χορό απτόητος. Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα, ο πόνος ήταν αφόρητος. Για να μην πολυλογώ, στο νοσοκομείο μου είπαν ότι είχα σπάσει τον αστράγαλό μου και ότι θα χρειαζόταν επέμβαση. Εξ αιτίας εκείνης της βραδιάς, έμεινα στο σπίτι για δύο μήνες και κυκλοφορούσα με πατερίτσες.

Κώστας, 30

Ήταν 2011, θυμάμαι, και ήμουν φοιτητής στο 5ο εξάμηνο. Λίγο πριν βγει ο μήνας, Πέμπτη βραδύ και εντελώς άφραγκος. Είχα αποφασίσει ότι θα έμενα σπίτι για καμιά ταινία, αφού τα οικονομικά μου δεν βοηθούσαν, πήρα τηλέφωνο κάτι φίλες και φίλους για παρέα. Τελικά, αντί για ταινία καταλήξαμε στο «μπρίκι» το οποίο εκείνο το βράδυ είχε βραδιά με κοκτέιλ!

Ξεκινήσαμε χαλαρά με κάποια κοκτέιλ, ενώ μετά από λίγο άρχισαν να φτάνουν και κάποια κερασμένα σφηνάκια. Παρόλα αυτά, ως εδώ καλά. Πληρώνουμε, φεύγουμε και στη διαδρομή περνάμε από ένα ροκ μπαρ, ακούμε τη μουσική, κοιταζόμαστε και επειδή νιώθω που πάει το πράγμα διευκρινίζω ότι δεν έχω άλλα χρήματα, άρα άλλο βράδυ. Τότε μια κοπέλα από την παρέα, μας λέει ότι θα κεράσει αυτή και χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουμε μέσα στο μπαρ κι αρχίζουμε τα υποβρύχια και τα σφηνάκια και γενικά ότι άλλο μας έφερνε ο μπάρμαν.

Αντιλαμβάνεσαι ότι από ένα σημείο και έπειτα βρεθήκαμε στη μέση του μπαρ να χορεύουμε σε έξαλλη κατάσταση, να ουρλιάζουμε σαν τρελοί, να τραγουδάμε, να αγκαλιάζουμε όλους τους θαμώνες, να βγάζουμε σέλφι με όποιον βλέπαμε μπροστά μας (ήταν τα αποδειχτικά για την επόμενη ημέρα), και να ξεφτιλιζόμαστε χωρίς προηγούμενο. Το σκηνικό βέβαια συνεχίστηκε καθ’ όλη στη διαδρομή για το σπίτι, αφού κάθε 3 λεπτά πέφταμε πάνω σε παγκάκια, σιντριβάνια, και ότι άλλο βρίσκαμε μπροστά μας. Περιττό να αναφέρω ότι την επόμενη μέρα, όταν ξυπνήσαμε, το κεφάλι μας ήταν σε άθλια κατάσταση, το ίδιο και τα στομάχια μας. Ωστόσο, ήταν από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που είχαμε ως φοιτητές.