Η Αγγέλα Ευρυβιάδου επισκέπτεται το θρυλικό Tivoli Luna Park, 20 χρόνια μετά, και θυμάται όλα όσα έζησε εκεί ως παιδί και έφηβη, καταγράφοντας τις μνήμες της με κάθε λεπτομέρεια.

 

Της Αγγέλας Ευρυβιάδου

Πήγαμε ξανά εκεί. Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία μας επίσκεψη στο Λούνα Παρκ που κάποτε έσφυζε από ζωή. Ήμασταν δεν ήμασταν 15 χρονών τότε. Το Tivoli ήταν ο τόπος που φιλοξενούσε το κάθε ηλικίας παιδί από το 1967, που πρωτοάνοιξε τις πόρτες του, μέχρι και το 2012 που έκλεισαν και παραμένουν μέχρι σήμερα κλειστές.

 

Το πρώτο Tivoli βρισκόταν δίπλα από το Αεροδρόμιο Λευκωσίας στο δρόμο Μόρφου. Ωστόσο μετά τον πόλεμο του 1974, ο χώρος καταλήφθηκε από τον Τουρκικό στρατό και δύο χρόνια μετά, το 1976, ανοίγει το δεύτερο Tivoli δίπλα από την Κρατική Έκθεση στη Λευκωσία.

Στα 45 χρόνια ζωής του πάρκου έχουν περάσει χιλιάδες παιδιά απ’ εκεί, μικρά και μεγάλα. Παιδικά γέλια, μουσική από τα παιχνίδια, φωνές από τους γονείς μας για να μην απομακρυνόμαστε.

 

Και ενώ όλοι, τότε, περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε μέσα, αυτή τη φορά ο ψηλός τσιμεντένιος φράκτης και τα κάγκελα πάνω από αυτόν, φώναζαν πως δεν μπορούμε να περάσουμε. Η μεγάλη καγκελόπορτα κλειδωμένη και πίσω της δέντρα και θάμνοι, άγρια κι αυτά από την πολύχρονη μοναξιά.

Σκαρφαλώνουμε πάνω από το φράκτη και τα κάγκελα και μπαίνουμε. Η πρώτη εικόνα ανατριχιαστική. Μετά τα πρώτα βήματα στο χώρο, το μόνο που καταφέρνω να ξεστομίσω είναι ένα «γιατί» γεμάτο παράπονο.

 

Ήταν λες και μπορούσα ακόμα να ακούσω τα γέλια των παιδιών και τις μουσικές από τα παιχνίδια. Ήταν λες και άκουγα τον πατέρα μου να μου φωνάζει πως πρέπει να φύγουμε γιατί η μαμά είχε ετοιμάσει δείπνο.

Κλείνω τα μάτια μου για μερικά δευτερόλεπτα και ο τόπος ζωντανεύει ξανά. Μα δεν μπορούσα να τα αφήσω κλειστά. Τα ανοίγω και αρχίζω να φωτογραφίζω…

 

Μια ξύλινη σπασμένη κονσόλα παιχνιδιού με μόνη συντροφιά ένα παλιό ραδιόφωνο. Και λίγο πιο πέρα, σημειώσεις από το παρελθόν, σ’ ένα παλιό ημερολόγιο, παρατημένο και αυτό, 1985, έγραφε.

Ο σταθμός της αφετηρίας στο παιδικό τρενάκι εμφανίζεται μπροστά μας. Οι ζωγραφιές στους ξύλινους τοίχους είναι εμφανείς ακόμα. Άγρια χόρτα ανάμεσα στις ράγες και ένα παλιό παπούτσι παρατημένο πάνω σ’ αυτές. Το βαγόνι πουθενά.

 

Και μετά οι πολύχρωμες κρεμαστές κούνιες. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που ανέβηκα εκεί. Ήμουν κατατρομαγμένη κι όμως επέμενα να το κάνω. Ήμουν κάπου 8-9 χρονών τότε. Το όνομα του παιχνιδιού «Αφροδίτη» και ένα Go Cart παρατημένο στο πλάι.

Και στην απέναντι γωνιά τα αεροπλανάκια. Αμυδρές οι εικόνες από αυτά, τόσο, που δεν είμαι σίγουρη αν είναι μνήμες ή φαντασία.

 

Στο παιδικό μπάσκετ μάλλον δεν έπαιξα ποτέ. Παρόλα αυτά, η μπάλα με την επιγραφή του Tivoli, δεν μου επιτρέπει να το προσπεράσω.

Και δίπλα από το μπάσκετ είναι το γραφείο και η αποθήκη. Ίσως τα πιο ανατριχιαστικά σημεία του πάρκου. Σκοτεινά, γεμάτα υγρασία και αράχνες. Η κατάσταση στην οποία βρήκαμε το γραφείο, φανερώνει κατά πάσα πιθανότητα την νοοτροπία κάποιων από τους προηγούμενους επισκέπτες. Στους τοίχους και στο γραφείο επιγραφές με spray.

 

Φτάσαμε μέχρι την πίσω μεριά που ήταν τα Go Carts. Και κάπου εδώ είναι που αρχίζω να χαμογελώ ξανά. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θυμήθηκα… ή μάλλον συνειδητοποίησα το πόσο παλιό είναι το πάθος μου για περιπέτεια, για ταχύτητα, για νίκη.

Ευγνώμων λοιπόν για αυτή την περιπέτεια -γιατί περί περιπέτειας πρόκειται- που έζησα. Ένας χώρος απαγορευμένος και δύσβατος, γεμάτος ζωύφια και εκπλήξεις (όχι πάντα ευχάριστες). Οι μώλωπες και τα γδαρσίματα στα γόνατα και τα χέρια μας από την προσπάθεια να μπούμε στο πάρκο, αλλά και να βγούμε από αυτό, μόνο ευχαρίστηση μου προκαλούν.

 

Για μια ξεχωριστή επίσκεψη το παρελθόν, για ένα ταξίδι ακόμα, για τη συγκίνηση που βιώσαμε σε αυτή τη ξεχωριστή απόδραση από την καθημερινότητα. Γίναμε ξανά παιδιά, έστω και για λίγο.

Όλα τα παραμύθια έχουν ένα ευχάριστο τέλος. Αυτό αν και έμοιαζε τότε με παραμύθι, μάλλον δεν ήταν… Δεν ήταν παραμύθι. Ήταν πραγματικότητα…

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο evansphotography219330716.wordpress.com