Εμφανίστηκε στη ζωή μας πριν μερικά χρόνια, ως απότοκο της εποχής των social media, και γιγαντώθηκε μέσα στα χρόνια ως ο καινούργιος τρόπος προώθησης προϊόντων και προσώπων.

Οι influencer, είτε διάσημα πρόσωπα είτε άτομα της διπλανής πόρτας που έγιναν γνωστά μέσω αυτού, πουλάνε κατά κύριο λόγο τον τέλειο εαυτό τους και μαζί με αυτόν διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες.

Μια εικόνα και μια ζωή αψεγάδιαστη που σε κάθε της στιγμή μοιάζει τέλεια, άψογη και ζηλευτή. Μια ζωή που όλοι θα ήθελαν να έχουν και να είναι μέρος της. Μια ζωή που, όμως, δεν είναι πραγματική, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να είναι.

Η Στέλλα Νικολάου, Συμβουλευτική Ψυχολόγος και Συστημική/Οικογενειακή Θεραπεύτρια εξηγεί στη CITY πώς αυτό το νέο φαινόμενο επηρεάζει την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων και τι ισχύει στην πραγματικότητα.

Συχνά ακούω στο γραφείο μου άτομα να μοιράζονται ανησυχίες και φόβους, ότι δεν είναι ευτυχισμένοι, ότι θα ήθελαν να είχαν περισσότερα χρήματα, ένα σύντροφο, ένα καλύτερο αυτοκίνητο, να κάνουν περισσότερα ταξίδια και πολλά άλλα!

Όλοι έχουμε ανάγκη από τα πιο πάνω. Όμως συχνά μας δημιουργούνται έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που γεννιούνται λόγω του ότι συγκρίνουμε συνεχώς την ζωή μας με άλλα άτομα που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ακούω άτομα να μου λένε «θέλω και εγώ να γίνω influencer» που η λέξη αυτή γι' αυτούς σημαίνει αυτόματα την τέλεια και ευτυχισμένη ζωή, πολλούς φίλους, τέλεια ρούχα, τέλειο σύντροφο, τέλεια οικογενειακή ζωή, πολλά ταξίδια, νόστιμα φαγητά στα πιο ακριβά εστιατόρια και πολλά άλλα «τέλεια» πράγματα.

Και βλέποντας όλες αυτές τις τέλειες εικόνες συχνά δημιουργείται ένα έντονο συναίσθημα του ανικανοποίητου ότι εγώ δεν βρίσκομαι στη θέση τους, και ενώ θέλω να τα καταφέρω δεν μπορώ, γιατί ίσως δεν έχω το τέλειο σώμα, την εμφάνιση, τα λεφτά, τις ικανότητες κλπ. Άρα γεννιέται ένα έντονο συναίσθημα θλίψης, ανασφάλειας, απογοήτευσης, και αδικίας.

Μακάρι όμως οι εικόνες που ανεβάζουμε κατά καιρούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αντιπροσώπευαν τη ζωή μας στο σύνολό της.

ΔΕΝ είναι όμως έτσι. Οι εικόνες είναι απλά ένα μέρος της, είναι απλά στιγμές της ζωής μας που επιλέξαμε να απομονώσουμε και να τις προωθήσουμε προς τα έξω.



Και επιλέγουμε να ποστάρουμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές...την ώρα που χαμογελάμε, την ώρα που περνούμε ωραία, μόλις έχουμε βάλει το ωραίο μας μακιγιάζ, το φαγητό που μόλις παραγγείλαμε, την ώρα που χοροπηδάμε στο κλαμπ, την ώρα που αγκαλιαζόμαστε, όταν πάμε στο αεροδρόμιο έτοιμοι για το επόμενο ταξίδι, όταν έχουμε φορέσει το καινούριο ρούχο που μόλις αγοράσαμε, μόλις κάναμε ένα όμορφο χτένισμα.

Πώς όμως γίνεται η ζωή μας να είναι μόνο αυτό;

Οι εικόνες μας παρασύρουν στο να πιστέψουμε ότι κάποιος μπορεί να ζει μια τέλεια ζωή γεμάτη μόνο με χαρές, ταξίδια, ονειρικές στιγμές. Και επειδή εμείς έχουμε στιγμές που πνιγόμαστε από την βαρεμάρα, που πάμε δουλειά, που τσακωνόμαστε, που θυμώνουμε, που είμαστε λυπημένοι, δημιουργείται μια σύγκρουση που λέει «εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος ...και για να γίνω πρέπει να φτάσω αυτό που βλέπω...». Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό που βλέπεις γιατί υπάρχουν και αυτά που δεν βλέπεις!

Και ποια είναι αυτά; Αυτά που δεν επιλέγουμε να δημοσιεύουμε. Στιγμές που μας φέρνουν πόνο, όταν κλαίμε γιατί τσακωθήκαμε με τον σύντροφο μας, όταν είμαστε αγχωμένοι, λυπημένοι, στιγμές από πιάτα φαγητών που δεν μας ενθουσιάζουν, στιγμές που βαριόμαστε, ή δεν κάνουμε τίποτα, όταν κυκλοφορούμε ατημέλητοι με ρούχα ότι να’ ναι από την ντουλάπα μας, ή με μαλλιά αχτένιστα, όταν αρρωσταίνουμε, όταν ακούμε μια δυσάρεστη είδηση...



Να θυμάσαι ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι η μόνη αλήθεια. Και αντί να συγκρίνουμε καλό θα ήταν να αρχίσουμε να δημιουργούμε στιγμές αυθεντικές που δεν θα έχουμε καν την ανάγκη να τις μοιραζόμαστε στα social media.