Η Άννα Πόσι (Anna Possi), μπαρίστα 100 ετών από την Ιταλία, απαντά στο τηλέφωνο στο καφέ, αλλά ζητάει αμέσως να την καλέσουν πίσω. «Έχω μια πελάτισσα» ακούγεται να λέει.

Είναι απόγευμα και η Πόσι -γνωστή και ως Nonna Anna (γιαγιά Άννα)- ιδιοκτήτρια του Bar Centrale στο Νεμπιούνο, μια μικρή πόλη με θέα τη λίμνη Ματζόρε στη βόρεια Ιταλία, σερβίρει καφέ από τις 07:00 το πρωί. Συνήθως τελειώνει στις 07:00 το βράδυ.

Είναι μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα για μια μπαρίστα στην Ιταλία, αλλά η Πόσι απέχει πολύ από τον μέσο εργαζόμενο, κυρίως ηλικιακά: στα 100 της χρόνια, είναι η γηραιότερη της χώρας. Μάλιστα, τής έχει απονεμηθεί και σχετικός τιμητικός τίτλος από την εκτελεστική εξουσία.

Πρόκειται για ένα γνώριμο πρόσωπο στους θαμώνες που έχουν ζήσει τη ζωή τους δίπλα στο καφέ καθώς έχει ωριμάσει από πρωτοποριακό σε vintage. «Δουλεύω πάντα - Κυριακές, Πάσχα, Χριστούγεννα. Δεν είμαι ποτέ σε αργία» αφηγείται η ίδια με «σπίθα» στα μάτια.

Πότε άνοιξε το καφέ της η μπαρίστα

Αυτή είναι η ρουτίνα της Πόσι από την 1η Μαΐου 1958, όταν άνοιξε το μπαρ με τον σύζυγό της, σερβίροντας εσπρέσο και καπουτσίνο στους πελάτες. Τα αλκοολούχα ποτά προστέθηκαν στο μενού το 1971, όταν το ζευγάρι αγόρασε και τη σχετική άδεια.

Αλλά ήταν το τζουκ μποξ που προσέλκυε τους πελάτες. Το Bar Centrale ήταν το κατάλληλο μέρος και οι πελάτες του προέρχονταν από παντού. «Ερχόντουσαν εδώ για να συναναστραφούν, να χορέψουν» είπε η μπαρίστα. «Με ένα τραπέζι ποδοσφαιράκι, ήμασταν το πιο μοντέρνο μπαρ στην πόλη».

Μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1974, αφιέρωσε τη ζωή της στην ανατροφή των δύο παιδιών τους και του μπαρ. «Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς, δεν ήθελε ποτέ να έχει άλλη σχέση» είπε η κόρη της, Κριστίνα. «Επικεντρωνόταν σε εμάς και στη δουλειά».

Η μπαρίστα περιέγραψε τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1980 ως «τα πιο όμορφα χρόνια» στην ιστορία του μπαρ. Αξιοσημείωτοι πελάτες στην πορεία ήταν οι ποδοσφαιριστές της Μίλαν, Τζάνι Ριβέρα και Φούλβιο Κολοβάτι.

Ωστόσο, δεν είναι από αυτούς που βυθίζονται στη νοσταλγία. Το τζουκ μποξ μπορεί να μην υπάρχει, αλλά το μπαρ διαθέτει βιβλιοστάσιο, όπου οι πελάτες μπορούν να ανταλλάξουν βιβλία και να διαβάσουν πίνοντας τον καφέ τους. Αν περάσουν Κυριακή, μπορούν να πάρουν ένα κομμάτι σπιτική μηλόπιτα. «Με εμένα να σερβίρω ακόμα, σήμερα είμαστε γνωστοί ως το vintage μπαρ» λέει η ίδια.

Παρ’ όλα αυτά, έχει και έναν υπολογιστή στον χώρο, τον οποίο χρησιμοποιεί κάθε πρωί για να διαβάζει τα νέα και να συμβουλεύεται το χρηματιστήριο. «Διαβάζω τα πάντα. Θέλω ακόμα να μαθαίνω και να καταλαβαίνω καλύτερα τα πράγματα».

Η ίδια εξομολογείται ότι την επισκέπτονται κυρίως οι συνταξιούχοι της πόλης, οι οποίοι μερικές φορές τηλεφωνούν για να συνομιλήσουν μαζί της, χωρίς στην πραγματικότητα να αγοράσουν τίποτα. Αλλά η δημοσιότητα γύρω από τα 101α γενέθλιά της, στις 16 Νοεμβρίου, έχει προσελκύσει και αρκετούς νέους πελάτες από το εξωτερικό.

«Οι άνθρωποι έρχονται να με συναντήσουν, επειδή δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι εξακολουθώ να εργάζομαι» είπε. «Όταν φεύγουν, φεύγουν χαρούμενοι και γεμάτοι ενέργεια, δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχω μεταδώσει».

Στην πραγματικότητα, η συντροφιά των άλλων είναι αυτό που η Πόσι πιστεύει ότι είναι το κλειδί για τη μακροζωία της. «Δεν θέλω να είμαι μελαγχολική», είπε. «Θέλω να ζήσω, να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους».

Δεν έχει καμία πρόθεση να σταματήσει να εργάζεται σύντομα. «Θα συνεχίσω όσο το επιτρέπει η υγεία μου», είπε, ενώ συμβούλευσε τους νέους να «επιλέξουν μια δουλειά που τους αρέσει».

ΠΗΓΗ: LIFO