Επιμέλεια: Σπύρος Γιασεμίδης

 

Ονόμαζομαι Νικόλας Γεωργίου. Γεννήθηκα στις 19 Οκτωβρίου του 1986 στο Birmingham της Αγγλίας, αλλά έχω ζήσει όλη μου τη ζωή στην Κύπρο…

Κατά τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου πάλευα με τον εφιάλτη της παχυσαρκίας, αφού είχα ουσιαστικό πρόβλημα σωματικού βάρους - στην ηλικία των 17 χρόνων είχα φτάσει 120 κιλά, με ποσοστό λίπους 48%. Παράλληλα, είχα διαγνωστεί με δυσλεξία, η οποία με κρατούσε πίσω σε όλες τις πτυχές της ακαδημαϊκής μου ζωής, εμποδίζοντάς με από το να είμαι καλός μαθητής αφού αδυνατούσα να επεξεργαστώ την ύλη με την ίδια αποτελεσματικότητα όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές μου. Στην Αμερικανική Ακαδημία Λευκωσίας όπου και έλαβα τη δευτεροβάθμια μου εκπαίδευση, ήμουν μαθητής του 9-10 (από τα 20). Όλοι μου έλεγαν πως είμαι ηλίθιος, και όποτε δοκίμαζα δειλά-δειλά να ανοίξω τα φτερά μου πάντα κάποιος βρισκόταν να μου τα κόψει και να με προσγειώσει απότομα στο έδαφος.

Η λέξη «ηλίθιος» σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, να ξέρεις, είναι δολοφόνος της παιδικής ψυχής.

Έβλεπα τη ζωή μου να οδηγείται σε αδιέξοδο, χωρίς κανένα σχέδιο για το μέλλον, χωρίς φίλους, χωρίς τίποτα που να μου προσφέρει χαρά. Είχα φτάσει σε συναισθηματικό τέλμα, όπου απέναντί μου, σε απόσταση αναπνοής, βρισκόταν ένας  τοίχος κι εγώ δεν είχα κανένα απολύτως κίνητρο για να τον υπερπηδήσω, έτσι τα εγκατέλειψα όλα, εγκατέλειψα την οποιαδήποτε προσπάθεια να προχωρήσω μπροστά, και βρήκα παρηγοριά στο φαγητό. Ένιωθα πως, τρώγοντας, θα έφευγε ο πόνος, μα το μόνο που κατάφερνα ήταν να βάζω στρώσεις τσιρότων στις πληγές μου και λίπους στο σώμα μου.

 

Δύο εβδομάδες πριν κλείσω τα 18 μου, είχα ένα μεγάλο αυτοκινητιστικό ατύχημα, το οποίο εξέλαβα ως μήνυμα από το σύμπαν για να αλλάξω ολοκληρωτικά τη ζωή μου. Ειρωνικά, η σύγκρουση με το αυτοκίνητο θα με έσπρωχνε μέσα από τον εν λόγω τοίχο και θα με βοηθούσε να τον γκρεμίσω, να νικήσω το τέλμα.

Αποφάσισα να γραφτώ σε ένα γυμναστήριο. Είχα ερωτευτεί τα βάρη. Μου έδωσαν σκοπό στη ζωή. Ξεκίνησα να χάνω βάρος και να αποκτώ αυτοπεποίθηση. Μετά τον στρατό αποφάσισα να πάω πανεπιστήμιο. Αφότου κατάφερα να εξασφαλίσω εγγραφή, όλα ήταν διαφορετικά. Ξεκίνησα να έχω καλούς βαθμούς για πρώτη φορά στη ζωή μου και είχα περισσότερους φίλους από ποτέ. Μετά το πρώτο μου πτυχίο (Advertising and Business), αποφάσισα να πάω για μεταπτυχιακό (Building Surveying), για να έχω την ακαδημαϊκή  υποδομή που θα μου επέτρεπε να αναλάβω τα ηνία της οικογενειακής κτηματομεσιτικής επιχείρησης. Τελειώνοντας το πρώτο μου μεταπτυχιακό, ένιωθα ότι μπορώ να στοχεύσω για περισσότερα, έτσι πήγα για το δεύτερο μεταπτυχιακό μου (Real Estate and Property Management). Λίγο πριν να το τελειώσω, έχασα τον πατέρα μου.

Ότι είχα χτίσει μέχρι το σημείο που έφυγε ο πατέρας μου, το ένιωσα να καταρρέει σε μια νύχτα. Το πάθος που εξέτρεφα για να αναλάβω την οικογενειακή επιχείρηση είχε εκπνεύσει. Ψυχολογικά χάθηκα για ακόμη μια φορά. Το μοναδικό πράγμα που κατάφερε να με κρατήσει δυνατό σωματικά και ψυχολογικά ήταν το γυμναστήριο, έτσι αφοσιώθηκα σε αυτό, όπως ποτέ άλλοτε.

Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε από το πουθενά η ευκαιρία να διδάξω, έτσι το 2015 έγινα λέκτορας Digital Marketing σε κολλέγιο στην Κύπρο. Αν και δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου σε παπούτσια καθηγητή, ο νέος μου ρόλος μου ταίριαξε πολύ και με γέμισε ευχαρίστηση. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερα να προχωρήσω ιεραρχικά και να γίνω ο International Affairs Officer του Κολεγίου. Ο νέος μου ρόλος προϋποθέτει να ταξιδεύω σε χώρες του Τρίτου Κόσμου (Λιβερία, Γκάνα, Νιγηρία, Καμερούν κ.α.) με σκοπό την παράδοση σεμιναρίων καθώς και την απονομή υποτροφιών σε λιγότερο προνομιούχα παιδιά, τα οποία αναζητούν μια διέξοδο από την σκληρή πραγματικότητα της χώρας τους. Το να είμαι σε θέση να δώσω σε μια ομάδα ανθρώπων την ευκαιρία να ταξιδέψουν και να σπουδάσουν, με απώτερο σκοπό την επίτευξη προσωπικών τους στόχων και την καλυτέρευση της ζωής τους, με γεμίζει με ενδόμυχη ικανοποίηση, αφού με κάθε τέτοια ευκαιρία που δίνω νιώθω κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου να μπαίνει πίσω στη θέση του. Έχω ακόμη πολλά τέτοια κομμάτια να βάλω πίσω προτού καταφέρω να νιώσω πάλι ολόκληρος, ενώ ακόμη και τότε, το κενό που άφησε στην καρδιά μου ο λατρεμένος μου πατέρας δεν πρόκειται να συμπληρωθεί.

Προσπαθώ όμως. Γιατί χωρίς προσπάθεια τι είναι ο άνθρωπος;

Το 2016, το πάθος μου για σπουδές και μάθηση είχε επιστρέψει για τα καλά, έτσι στην παρούσα φάση της ζωής μου φοιτώ για το τρίτο μου μεταπτυχιακό (International Relations, Global Economy and Strategic Analysis) και έχω επίσης δρομολογήσει και το διδακτορικό μου.

 

Όλα όσα έχω πετύχει στη ζωή μου τα οφείλω σε εκείνη την αρχική συνδρομή μου στο γυμναστήριο. Η διατροφή και η γυμναστική με έβαλαν σε μια πειθαρχημένη, ωραία ρουτίνα, η οποία με τη σειρά της με βοήθησε να αναθεωρήσω τη ζωή μου και να βάλω όλα της τα φάσματα σε μια σειρά, να ιεραρχήσω τις προτεραιότητες μου, και να θέσω ουσιώδεις στόχους τους οποίους κυνηγώ πλέον με όλο μου το είναι.

Τώρα, δουλεύω σκληρά όλη μέρα στο Κολέγιο, ταξιδεύω συνεχώς προσπαθώντας να προσφέρω την ευκαιρία μιας καλύτερης ζωής σε άτομα που πραγματικά το έχουν ανάγκη, και όταν η εργασιακή μου ημέρα φτάνει στο τέλος της,  ντρυφώ στη μεγάλη μου αγάπη, τη γυμναστική. Η τελευταία με ενθάρρυνε να προχωρήσω και πέρα από το γυμναστήριο, με το να διαγωνιστώ σε αγώνες bodybuilding και να αποσπάσω σημαντικές διακρίσεις. Με έμαθε πως μπορώ να σπρώξω το σώμα μου στα όριά του. Μου έδειξε πως, όταν συνωμοτήσει μυαλό με σώμα, τότε τα όρια εξαφανίζονται. Μου δίδαξε το κυριολεκτικό νόημα του ρητού «νους υγιής εν σώματι υγιεί».

Όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε στη ζωή, με όσους εσωτερικούς δαίμονες κι αν καλεστούμε να τα βάλουμε, η δύναμη για να ανταπεξέλθουμε σ’ αυτές τις προκλήσεις θα κρύβεται πάντα στον πυρήνα της καρδιάς μας. Θα κρύβεται εκεί, ώσπου να κάνουμε την προσπάθεια να την απελευθερώσουμε και να την χρησιμοποιήσουμε. Μια απόφαση χρειάζεται γι’ αυτό, μια μονάχα απόφαση, κι έπειτα, ένα προς ένα, θα δεις το άλφα-στερητικό μπροστά από όλα εκείνα που μέχρι πρότινος θεωρούσες αδύνατα να αφαιρείται και όλα τους να γίνονται δυνατά.

 

«It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat». Theodore Roosevelt - The Man in the Arena