ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΕΟΔΩΡΑ ΙΑΚΩΒΟΥ

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η νταλίκα είναι το σπίτι τους -διαθέτει, άλλωστε, κρεβάτι και μερικά λούτρινα για διακόσμηση- ενώ η καπιτονέ επένδυση στο εσωτερικό του δεν διαφέρει και πολύ από σαλόνι σπιτιού -ή και νυχτερινού κέντρου διασκέδασης.   

15.000 ευρώ. Τόσα κόστισε στον Χριστόφορο για να φτιάξει όπως φανταζόταν τη μωβ νταλίκα του. 'Όσο στοιχίζει να ανακαινίσεις ένα διαμέρισμα', τον πειράζει ο Πάρης, ο μικρότερος αδελφός του, με τον οποίο κρατάνε μαζί την επιχείρηση από τότε που έφυγε ο πατέρας τους.



– Δεν σχολιάζουν αρνητικά την τόσο έντονη διακόσμηση με τα καπιτονέ, τα λούτρινα και τα φωτορυθμικά;

– Ναι, υπάρχουν τέτοια σχόλια. Κάποιοι μας είπαν ότι μοιάζει με κα(μ)παρέ. Ε και; Μας άρεσε, το κάναμε.

 

 

Ο Χριστόφορος και Πάρης Καρατσιόλης, μεγάλωσαν μέσα στις νταλίκες, αφού από πολύ μικρά παιδιά ταξίδευαν με τον πατέρα και τη μητέρα τους στις διάφορες διαδρομές σε όλη την Κύπρο. Μια εικόνα που θυμούνται έντονα, και μας περιγράφει ο Πάρης καθώς οδηγάμε με κατεύθυνση το λιμάνι της Λεμεσού, για παραλαβή, ήταν τότε που μαζί με τη μητέρα του, τον αδελφό του και τη μικρότερη αδελφή τους, ανέβαιναν στην νταλίκα μαζί με τον πατέρα τους και όσο διαρκούσε η διαδρομή η μητέρα τους καθάριζε πορτοκάλια για όλους.

Μια διαδικασία που επαναλαμβάνει και ο ίδιος σήμερα, μαζί με τον 11 μηνών γιο του, ο οποίος ήδη έχει ανέβει στη νταλίκα κάποιες φορές. Περιμένει, πάντως, πώς και πώς να μεγαλώσει για να του μάθει όλα όσα ξέρει. Η Βαλάντω, γυναίκα του Πάρη και η έμπνευση για το όνομα της νταλίκας του, γουστάρει πολύ και στηρίζει την αγάπη του για τα φορτηγά.

- Πολλές φορές ήρθε μαζί μου, παρέα. Και ειδικά πριν έρθει το μωρό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Λέει και τη γνώμη της. Έχει άποψη για τα σχέδια που θα κάνουμε, τα χρώματα, το design.

Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, συμπληρώνει, αφού οι δυσκολίες και τα ωράρια αυτής της δουλειάς δεν αντέχονται αν δεν την αγαπάς τόσο πολύ.

 

Τη μοναξιά δεν την υπολογίζεις τόσο -ειδικά αν το κάνεις καιρό. Οι φορτηγατζήες έχουμε τους τρόπους μας.

- Είναι μέρες που μπορεί να πάω σπίτι στις 3 το μεσημέρι και άλλες που μπορεί να λείπω από το πρωί και να επιστρέψω στις 3 τα ξημερώματα. Δεν αντέχει εύκολα μια γυναίκα μ' ένα μικρό μωρό τέτοια κατάσταση.

Ο Χριστόφορος και ο Πάρης ανέλαβαν την επιχείρηση του πατέρα τους πριν από περίπου οχτώ χρόνια, όταν αυτός έχασε τη ζωή του, ξαφνικά, σε εργατικό ατύχημα. Πολύ νεαροί και οι δύο -ο Πάρης ανήλικος ακόμα- βρέθηκαν να πρέπει να διαχειριστούν μια δύσκολη επιχείρηση η οποία παρά τα καλά της, κρύβει ανταγωνισμό και κόντρες.

 

 

#νυχτοκάματο #rough #cityfreepress #truck

A post shared by City Free Press (@cityfreepress) on Apr 2, 2018 at 2:43pm PDT

 

- Είμαστε παράξενη ράτσα οι φορτηγατζήες. Μπορεί να γνωριζόμαστε μεταξύ μας και να χαιρετιόμαστε και να κάνουμε πλάκα, αλλά από πίσω σου ξέρεις ότι κάποιοι θα σε κουτσομπολέψουν και θα σε κατηγορήσουν επειδή μπορεί να ζηλεύουν που εσύ τα έχεις καταφέρει λίγο καλύτερα.

Όση ώρα μας διηγείται ιστορίες και περιστατικά -που δεν γράφονται- κι όσο η Θεοδώρα φωτογραφίζει αυτόν και κάθε σημείο της καμπίνας, σκέφτομαι ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς τους πρέπει να είναι η μοναξιά πίσω από το τιμόνι, ειδικά τις άγριες πρωινές ώρες.

- Ο ύπνος είναι το πιο δύσκολο. Και οι ώρες που είναι ακανόνιστες. Τη μοναξιά δεν την υπολογίζεις τόσο -ειδικά αν το κάνεις καιρό. Οι φορτηγατζήες έχουμε τους τρόπους μας. 'Αμα βαριόμαστε, παίρνουμε τηλέφωνο άλλους συναδέλφους που είναι στο δρόμο, μπαίνουμε όλοι σε συνακρόαση και γίνεται χαμός. Λέμε μαλακίες, γελάμε, τσακωνόμαστε. Περνά η ώρα. Εμένα προσωπικά δεν με έπιασε ποτέ η μοναξιά, ίσως επειδή έχω και τον αδελφό μου στην ίδια δουλειά και μου κάνει ή του κάνω παρέα, έστω κι αν δεν δουλεύει κάποιος από τους δύο. Επίσης, και το ραδιόφωνο μάς κάνει καλή παρέα.

 

 

- Τι μουσική ακούς;

- Ακούω ό,τι δεν παίζει πολλές διαφημίσεις. Οι περισσότεροι, όμως, προτιμούν λαϊκά, ειδικά οι πιο παλιοί.

 

Με βλέπει να τον παρατηρώ που οδηγεί ξυπόλυτος.

- Έτσι, νιώθω πιο άνετα. Άμα οδηγείς τόσες ώρες, τα παπούτσια δεν είναι το καλύτερο πράγμα. Βέβαια, αν ανέβεις στην νταλίκα του αδελφού μου (σ.σ. Χριστόφορου) κι εσύ θα πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου. Απαγορεύεται να πατήσεις στο σαλονάκι με παπούτσια (γελάει).

- Και το κρεβάτι πίσω, το χρησιμοποιείτε; Κοιμάστε;

- Παίζει να έχω κοιμηθεί σ’ αυτό δύο με τρεις φορές σε έναν χρόνο, συνήθως όταν τελειώνω μια διαδρομή ξημερώματα και νωρίς το πρωί έχω άλλη. Διαφορετικά δεν χρειάζεται.

- Θέλεις να μου πεις ότι με τέτοια άπλα και άνεση στην καμπίνα και με το κρεβάτι έτοιμο δεν έχεις φέρει γυναίκα μέσα; (γελάει)

- Η μόνη γυναίκα που μπαίνει εδώ μέσα, πλέον, είναι η γυναίκα μου.

 

 

Κάθε τόσο η συζήτησή μας διακόπτεται από τον Χριστόφορο, ο οποίος τον κοντράρει με τη δική του νταλίκα. Περνάει από δίπλα μας, κορνάρει επιδεικτικά και μας κάνουν διάφορες χειρονομίες με τον Μιχάλη, που του κάνει παρέα στη διαδρομή και τον «ανακρίνει» παράλληλα.

- Είναι πολύ ανταγωνιστικός ο Χριστόφορος, δεν αντέχει να τον προσπερνάω στον αυτοκινητόδρομο. Θέλει συνέχεια να είναι μπροστά, κι εγώ για να τον πειράξω τού πάω συνέχεια κόντρα.

Είμαστε ήδη στα μισά της διαδρομής για Λεμεσό κι έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Τα χρώματα του ουρανού από τέτοιο ύψος είναι μαγικά. Στην άκρη του δρόμου παρατηρώ ένα σχισμένο ελαστικό.

 

 

 

- Τι γίνεται άμα σου σκάσει λάστιχο;

- Εξαρτάται από το ποιο λάστιχο θα σκάσει. Αν είναι αυτό της καρότσας, είσαι τυχερός. Κάνεις την άκρη, παίρνεις τηλέφωνο τον μάστρο που μας τα φτιάχνει και έρχεται να το αλλάξει. Αν, τώρα, σπάσει λάστιχο του τιμονιού, τότε τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα γιατί μπορεί να σου κάνει μεγάλη ζημιά.

- Και πόσο κοστίζει να αλλάξεις λάστιχο στην νταλίκα;

- Αν βάλεις καλά λάστιχα, θέλεις περίπου 580 ευρώ για το καθένα.

- Και για να γεμίσεις το ντεπόζιτο με πετρέλαιο;

- Ωραία ερώτηση. Το ντεπόζιτο μας θέλει περίπου 1200 λίτρα για να γεμίσει. Με τις τιμές που είναι σήμερα το πετρέλαιο, αν βάλω 500 λίτρα, θέλω περίπου 550 με 600 ευρώ.

 

 

Φτάνουμε στο λιμάνι Λεμεσού και προχωράμε στο σημείο όπου βρίσκονται σταθμευμένα τα κοντέινερ με τα προϊόντα. Κατεβαίνουμε από τις καμπίνες εκστασιασμένοι. Η εμπειρία μιας διαδρομής στον αυτοκινητόδρομο με νταλίκα δεν είχε τύχει σε κανέναν από τους τρεις μας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σκοτάδι παντού. Το μόνο φως στο σημείο είναι από τις δύο νταλίκες.

- Δεν φοβάστε μη γίνει κάτι, μην σας επιτεθούν;

- Εδώ όχι, είναι ασφαλές το σημείο. Δεν μένουμε και πολλή ώρα. Φορτώνουμε και φεύγουμε (λέει ο Χριστόφορος).

- Ναι, αλλά στο παρελθόν όταν πηγαίναμε σε απόμερα σημεία για να παραδώσουμε έτυχαν διάφορα. Και πεθαμένους ανθρώπους έτυχε να βρούμε και άτομα τα οποία είχαν χαθεί και μετά από μέρες τα έψαχνε η αστυνομία. Ευτυχώς, δεν συνέβη κάτι κακό έως σήμερα (συμπληρώνει ο Πάρης).

 

 

Όση ώρα προσπαθούν να αφαιρέσουν τα κοντέινερ που μεταφέραμε από Λευκωσία και να κοτσάρουν τα γεμάτα που βρίσκονται στο λιμάνι, μας ξεναγούν στον χώρο. Μας δείχνουν ποια από τα κοντέινερ είναι ψυγεία, από ποια έχουν κλέψει τους κομπρεσόρους και από ποια έχουν κλέψει καύσιμα.

- Είναι λίγο ξέφραγο αμπέλι το σημείο και δυστυχώς έχουν γίνει αρκετές κλοπές. Τι να κάνεις όμως. Δεν μπορείς να το περιφράξεις, ούτε να βάλεις κάποιον να το φυλάει. Κι εμείς εδώ, θέσεις ενοικιάζουμε.

- Αξίζει τον κόπο τόση ταλαιπωρία; Οι διαδρομές, το άγχος, οι ώρες στο δρόμο. Έχει λεφτά;

- Πλούσιοι δεν θα γίνουμε, αλλά πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας και παίρνουμε ένα μεροκάματο στο σπίτι.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε για Λευκωσία ζητάμε από τον Χριστόφορο να μας ανοίξει τα φωτορυθμικά της νταλίκας για να βγάλουμε φωτογραφίες και βίντεο τώρα που είναι βράδυ και φαίνονται πιο καλά. Λέμε και σ’ αυτούς να σταθούν μπροστά από το φορτηγό για να τους φωτογραφίσουμε μαζί. Παρόλο που στην αρχή διστάζουν -δεν το έχουν ξανακάνει-, πείθονται τελικά να ποζάρουν για εμάς. Τους βλέπεις, είναι περήφανοι, το προδίδει η στάση του σώματός τους.

 

 

- Δεν είναι μόνο ένα εργαλείο δουλειάς, είναι τα μωρά μας. Καμαρώνουμε για τα φορτηγά μας.

Στην επιστροφή η Θεοδώρα πάει στην μωβ deluxe νταλίκα του Χριστόφορου, ενώ ο Μιχάλης κι εγώ ανεβαίνουμε στο φορτηγό με τον Πάρη για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.

- Θα σε ηχογραφήσουμε τώρα. Είσαι εντάξει;

- Ό,τι θέλεις κάνε, μόνο μην μας κάψεις.

 

 

Ο Πάρης αρχίζει να μας διηγείται ιστορίες που θυμάται από τις διάφορες διαδρομές που έχει κάνει. Κάποιες σκληρές, κάποιες αστείες και κάποιες περίεργες.

- Βλέπεις τα πάντα από εδώ πάνω. Και ζευγάρια να κάνουν σεξ και άλλα διάφορα έχω δει και περίεργα σκηνικά που δεν λέγονται και πολλά άλλα. Ο κόσμος, επειδή δεν μας βλέπει  από το αυτοκίνητό του, νομίζει πως  ούτε εμείς τον βλέπουμε. Λάθος.

 

 

Όπως προχωράμε κανονικά, ο Χριστόφορος που προπορεύεται κάνει έναν ανεξήγητο απότομο ελιγμό, για να διαπιστώσουμε έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα ότι δύο ταξιδιώτες από το εξωτερικό έκαναν ωτοστόπ στην άκρη του αυτοκινητόδρομου σε σημείο που δεν υπήρχε φως.

- Συμβαίνουν συχνά τέτοια επικίνδυνα;

- Τέτοια όχι και τόσο συχνά, ευτυχώς. Άλλα είναι αυτά που γίνονται συνέχεια και μας εκνευρίζουν.

- Δηλαδή;

- Τα αυτοκίνητα που προσπαθούν να μας κόψουν το δρόμο στο highway ή να μας προσπεράσουν, απλώς και μόνο για να μην μας αφήσουν μπροστά τους. Εκτός από εκνευριστικό είναι και επικίνδυνο. Τα φορτηγά στο highway εν όπως τις μοτόρες στο δρόμο. Τη μοτόρα δεν τη θωρούν και προσπερνούν την αδιάφορα, τζαι το φορτηγό θωρούν το τζαι βουρούν να το προσπεράσουν.

 

 

- Και με τους έλεγχους της αστυνομίας τι γίνεται; Υπάρχει όριο ταχύτητας;

- Όλα υπάρχουν και όριο ταχύτητας (μέγιστο 90χλμ/ω) και ζώνες και κινητά και έλεγχος για τις ώρες που είμαστε στο τιμόνι.

- Τι εννοείς;

- Δεν δικαιούμαι να οδηγώ πέραν των 4,5 ωρών χωρίς διάλλειμα. Υπάρχει μηχανισμός μέσα στο φορτηγό που καταγράφει τις διαδρομές μου και στέλνει report. Αν παραβιάσω το όριο, τότε υπάρχει πρόστιμο και κυρώσεις.

Του λέμε για ένα ρεπορτάζ που είχαμε κάνει πριν από αρκετό καιρό στη CITY και αφορούσε την τοποθέτηση χώρων υγιεινής σε διάφορα σημεία στους αυτοκινητόδρομους και για την απάντηση που είχαμε λάβει, τότε, από τους αρμοδίους οι οποίοι υποστήριζαν ότι λόγω των μικρών αποστάσεων κάτι τέτοιο είναι αχρείαστο.

 

 

(Χαμογελάει)

- Αχρείαστο όταν κάνεις μια φορά στο τόσο τις διαδρομές. Αν όμως σε μία μέρα την κάνεις 3-4 φορές και σε πιάσει η ανάγκη στη μέση του αυτοκινητόδρομου, τότε το μετράς διαφορετικά. Ξέρεις πόσες φορές μας έχει τύχει και δεν ξέραμε τι να κάνουμε; Και καλύτερα να μη σας πω τι κάναμε τελικά. Στο εξωτερικό, έχουν παρκίδες με ελεγχόμενους χώρους στάθμευσης, με μπάνια, τουαλέτες, εστιατόρια. Δεν λέω ότι χρειάζονται όλα αυτά στην Κύπρο, αλλά μια τουαλέτα δεν είναι τόσο δύσκολο, ούτε και τόσο ακριβό να γίνει.

Είμαστε ήδη Λευκωσία και η ώρα έχει πάει 21:30. Πλησιάζουμε στο γκαράζ τους, εκεί που ξεκουράζονται τα φορτηγά, όπως οι ίδιοι λένε.

 

- Έχετε πάει σε εκθέσεις στο εξωτερικό, έχετε κερδίσει βραβεία για τις νταλίκες σας και έχετε ταξιδέψει μεγάλες ευρωπαϊκές διαδρομές. Υπάρχει κάτι που δεν κάνατε ακόμη και το έχετε απωθημένο;

- Όνειρό μας είναι να πάμε ένα ταξίδι στην Ευρώπη με τα φορτηγά μας. Αυτό, είναι κάτι που δεν κάναμε ποτέ μέχρι σήμερα...