Μπορεί (και) φέτος το καλοκαίρι τα τρύπια μας παντελόνια να μη μας επιτρέπουν εξορμήσεις σε εξωτικούς προορισμούς -εξορμήσεις γενικότερα θα λέγαμε- οι ομορφιές της Κύπρου όμως παραμένουν μαζί μας και μας περιμένουν να τις απολαύσουμε, ο καθένας και η καθεμιά με τον τρόπο που θέλει και μπορεί.
Από το παίνεμα και την προώθηση των ομορφιών του νησιού μας η CITY FREE PRESS δε θα μπορούσε να δηλώσει απούσα, γι' αυτό και οι συντάκτες της μοιράζονται μαζί σας τον αγαπημένο τους καλοκαιρινό προορισμό στην Κύπρο: ποιος είναι και γιατί.
Καλές διακοπές, λοιπόν, με όποιους, ό,τι και όπως αγαπάτε.
Ο Πωμός και η Μανσούρα του Κλεάνθη Κλεάνθους
Και εκεί που νόμιζες ότι τα έχεις δει όλα στην Κύπρο (μια σταλιά νησί είμαστε εξάλλου), συνειδητοποιείς ότι για ακόμα μια φορά έχεις κάνει λάθος, αφού ανακαλύπτεις ότι στα 33 σου χρόνια υπάρχουν ακόμα μέρη που δεν έχεις δει (και ούτε έχεις ξανακούσει).
Μια πρόσφατη εξόρμηση μου λοιπόν στον πολύ αγαπημένο μου Πωμό, τον οποίο είχα να επισκεφτώ χρόνια τώρα, με οδήγησε να πάω ακόμα πιο πέρα. Οι εναλλαγές της φύσης, απίστευτες. Το τοπίο, μαγικό. Η διαδρομή, εξαιρετική! Πράσινο. Βράχια. Και πάλι πράσινο. Και πάλι βράχια! Ανηφόρες, κατηφόρες. Φυλάκια. Στρατιώτες να σε χαιρετούν. Κατσίκια να περπατούν ανέμελα στον δρόμο. 20 περίπου χιλιόμετρα μετά τον Πωμό και λίγο πριν φτάσεις στον Κάτω Πύργο, βρίσκεται το χωριό Μανσούρα. Άγρια Κύπρος, περίεργη. Μια αχανής παραλία με μαύρα πετρώματα (που θυμίζει Σαντορίνη) σε περιμένει να την ανακαλύψεις. Δεν είναι οργανωμένη φυσικά, ούτε θα δεις πολλούς τουρίστες. Εσύ και το απέραντο μπλε. Αν πεινάσεις, εκεί δίπλα βρίσκεται το ταβερνάκι "Η Μανσούρα" (26522493). Να είσαι σίγουρος ότι η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια θα σε περιποιηθεί και με το παραπάνω, θα δοκιμάσεις πεντανόστιμο καπάρι, σαλάτα με ντόπια λαχανικά, φρεσκοτηγανισμένες πατατούλες και ολόφρεσκο ψαράκι. Τι άλλο θες παραπάνω;
Το ιδανικό χωριό του Μιχάλη Μιχαηλίδη
Στην προσπάθεια μου να χαρακτηρίσω ένα κυπριακό χωριό ως αγαπημένο, πέρασαν χιλιάδες εικόνες απ’ το μυαλό μου. Πως ήταν οι φωτογραφικές μηχανές που είχαμε παιδιά, με τα εναλλασσόμενα slides, μέσω των οποίων ταξιδεύαμε μέσα σε ένα λεπτό σε όλο τον κόσμο; Αυτό ακριβώς.
Ανάμεσα στα δικά μου slides βρίσκονται οι αμπελώνες και τα οινοποιεία Βλασίδης και Αγία Μαύρη στο Κοιλάνι, το φαγητό στον Παγκράτιο στη Μηλιού, η πλατεία με τα ταβερνάκια στα Κούκλια, τα ενετικά γεφύρια κοντά στα Καμινάρια, ο Ποταμός Λιοπετρίου, το Φουντουκόδασος με το μονοπάτι του στον Πολύστυπο, το Άρσος με το Tea Shop και το ψωμάδικο, η Λυσός με την απρόσκοπτη θέα, ο παραδεισένιος Πωμός, ο καταπράσινος Κάμπος, το μπακάλικο στην Καλαβασό και τα γραφικά καφενεία σε Βάβλα και Κρήτου Τέρρα, η κοσμοπολίτικη πλατεία στο Όμοδος, η εκκλησία της Βάσας Κοιλανίου, οι γιαγιάδες που λιάζονταν στο αίθριο σε Χούλου, Αρχιμανδρίτα και Τραχυπέδουλα, ο Κουρτελλόροτσος με την ιστορία του, το Φαράγγι του Άβακα με τις πεταλούδες, η Λίμνη της Ορόκλινης με τα εντυπωσιακά λογής-λογής πουλιά, η Sun Valley 1 στο Τρόοδος με τους χιονοδρόμους, η αχανής παραλία στο Παραμάλι, ένα μικρό-αγαπημένο κολπάκι στον Πρωταρά, μα πάνω απ’ όλα το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα των περισσότερων από τους ανθρώπους όλων ανεξαιρέτως των κυπριακών χωριών.
Το ιδανικό χωριό, λοιπόν, θα είχε όλα αυτά… Μέχρι, όμως, να φτιάξουμε τον ιδανικό κόσμο, μέσα στον οποίο θα βρίσκεται ενδεχομένως και το ιδανικό χωριό, καλό καλοκαίρι και καλά να περνάμε.
Τα Λεύκαρα της Πέγκυ Σπινέλη
Μπορεί να είμαι εγώ ιδιότροπη και ιδιόρρυθμη... τι να πω; Απλά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τη λογική της θάλασσας το καταμεσήμερο κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού ανυπόφορου καύσωνα. Γιατί λοιπόν να επιλέξω τη ζέστη και ταλαιπωρία του ήλιου και της θάλασσας, όταν μπορώ να ανηφορίσω προς τη δροσιά του βουνού;
Και ναι κύριε, ο αγαπημένος μου καλοκαιρινός προορισμός είναι βουνίσιος. Αγαπώ τη διαδρομή μέχρι τα Λεύκαρα. Απολαμβάνω το καφέ μου στα καινούργια cafes στη πλατεία του χωριού, αγοράζω κάμποσα λουκούμια από «Τα Ωραία Λευκαρα» για να γλυκάνω όλους τους φίλους που ακόμη δεν ανακάλυψαν τη βραβευμένη οικογενειακή αυτή επιχείρηση, κάνω τη βόλτα μου και ανακαλύπτω μαγαζιά με υπέροχα φουρφουρένα και παρακολουθώ τις κυρίες να φτιάχνουν λευκαρίτικα καθίμενες στην είσοδο σπιτιών.
Εννοείται πως θα περάσω από το μουσείο -το οποίο είναι κομψοτέχνημα από μόνο του- και θα περάσω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, όχι επειδή είμαι θρήσκα, αλλά επειδή είμαι φιλότεχνη!
Καλά να περάσετε και να μη ξεχάσετε πως στα Λεύκαρα πρέπει να πάτε χορτάτοι. Sad but True!
Το Πισσούρι της Αλεξάνδρας Ματθαίου
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το Πισσούρι έχει τόσο άσχημο όνομα. Μικρή φανταζόμουν ότι για να λέγεται έτσι το χωριό, μάλλον θα υπήρξε κάποτε εδώ ένα βασίλειο σκότους στο οποίο κατοικούσαν βρυκόλακες, μέχρι τη μέρα που έφτασαν με σημαίες και ταμπούρλα οι Σταυροφόροι, και τότε οι βρυκόλακες βαρέθηκαν κι έφυγαν. Λογικό.
Το σπίτι της γιαγιάς μου δεν είναι μέσα στο χωριό ούτε πάνω στη θάλασσα αλλά στο ‘Σταθμό’ – τα λεωφορεία για την Πάφο περνούσαν από εδώ- και το σπίτι μας ήταν κάποτε το καφενείο της προγιαγιας μου. Ο δρόμος που οδηγεί στη θάλασσα με τα αμπέλια και τα δέντρα να απλώνονται δεξιά κ αριστερά κάτω από τον ασυγχώρητο κυπριακό ήλιο του μεσημεριού, είναι η αγαπημένη μου διαδρομή όταν οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα και δυνατή μουσική. Ευτυχώς αυτός ο δρόμος δεν έχει αλλάξει όσο το χωριό. Η μυρωδιά του καλοκαιριού έμεινε αναλλοίωτη, το ίδιο και το φως που με πλημυρίζει κάθε φορά – κι ας ξυπνάω πια με αλλιώτικο ζευγαρί ματια για οδηγό. Θυμάμαι τη χαρα των παιδικών μου χρόνων και τις ατέλειτωτες ώρες παιχνιδιού με τον Παναγιώτη (ο πιο εφευρετικός ξάδερφος και ότι κοντινότερο είχα ποτέ σε μικρότερο αδερφό).
Δεν θα ήθελα ποτέ να ξαναγίνω παιδί, μα να, πότε πότε μου λείπει ο θησαυρός του ανεξάντλητου ελεύθερου χρόνου και οι ευτυχισμένες μέρες που διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς προσπάθεια.
Σ’αυτό το χωριό με το κακόηχο όνομα και την άγρια θάλασσα αισθάνομαι ασφαλής.
Η Πάφος του Παναγιώτη Όθωνος
Είμαι από αυτούς που έχουν γράψει πολλά μίλια στο καντράν ψάχνοντας την Κύπρο. αγαπημένος προορισμός; Η Πάφος γιατί απλά τα συνδυάζει όλα. Θάλασσα, βουνό, διάσπαρτα χωριά στην δυτική πλευρά του Τροόδους, ο αέρας της πόλης με το λιμανάκι και κορύφωση ο Ακάμας.
Άγρια ομορφιά, ωραίες διαδρομές, πράσινο, πινελιές από παράδοση, kitsch καταστηματάκια και ένα σωρό άλλα περίεργα συνθέτουν την εικόνα μιας επαρχίας που αναζητά την ταυτότητά της κάπου μεταξύ της παράδοσης και του μοντέρνου κόσμου. Η παραλία Λάρα στον Ακάμα είναι αναμφίβολα μια ιδιαίτερη εμπειρία την οποία ο καθένας μπορεί να απολαύσει αφού η πρόσβαση είναι εύκολη και με συμβατικό αυτοκίνητο. Σε τελική ανάλυση, καλό το λιμανάκι και το μεσαιωνικό κάστρο αλλά μόνο για τον βράδυ. από εκεί και πέρα η Πάφος είναι μια επαρχία που αξίζει να εξερευνήσεις.
Η Δρούσεια και η Μηλιού της Σίλιας Ιωαννίδου
Λατρεύω την Ορεινή Πάφο, μου βγάζει Ελλάδα, μου θυμίζει καρπούζι και φέτα όχι πιστοποιημένο χαλούμι. Ως έκτακτος συμβασιούχος σίτιζεν σου προτείνω Δρούσεια γιατί από το Ακάμας health farm and spa έχεις απίστευτη θέα προς τον Ακάμα. Και έτσι σίγουρα ένα πρωινό (η παναγιά μου) θα πάρεις το 4Χ4 και θα κάνεις τον γύρο του Ακάμα. Όπως θα είσαι με την αλμύρα πήγαινε Παναγιά στο οινοποιείο βουνί Παναγιάς πιες κρασί και δοκίμασε γεύσεις με προσωπικότητα και σε αυτό σου έχω θέα το φράγμα Κανναβιού. Πέρασε και από Μηλιού δοκίμασε μεζεδάκια στον Παγκράτιο κάνε σπα στους Αγίους Αναργύρους ξαναγύρισε στη Δρούσεια μέσω Κρίτου Τέρα που είναι ένα πανέμορφο χωριό και μετά άσε τα όλα στην πάντα και φτάσε μέχρι τον Σταυρό της Ψώκας. Πέρασε την κοιλάδα των Κέδρων και ανακάλυψε την πιο όμορφη Κύπρο. Αυτή που δεν χρειάζεται social media γιατί πολύ απλά έχει ψυχή.
Καλό σου καλοκαίρι και όχι άλλα selfie και … selfish!
Η Λευκωσία της Ιωάννας Χριστοδούλου
Αύγουστος στην πόλη. Τα τελευταία δέκα και βάλε καλοκαίρια τα περνάω την Χαλκιδική. Κολυμπώ σε κάτι παραλίες-να-σου-φύγει-το-κεφάλι, τρώω κρίταμα τουρσί σαν να μην υπάρχει αύριο, πίνω κρασιά στην Villa Stasa στην Αγία Παρασκευή και στο Porto Valitsa στο Παλιούρι και άμα δεν έχει ομίχλη χαζεύω τον Νέο Μαρμαρά απέναντι. Περί τα τέλη Αυγούστου επιστρέφω στην βάση, με γεμάτα άλμπουμ και άδειο από έγνοιες κεφάλι για ν’ απολαύσω τη Λευκωσία περισσότερο από ποτέ.
Δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος να απολαύσεις/ζεις/κυκλοφορείς στην πρωτεύουσα. Οι δρόμοι είναι ανεκδιήγητα άδειοι, μοιάζει με far west το σκηνικό, κι όπου κι αν βρίσκεσαι μες την πόλη, σε χρόνο dt, διακτινίζεσαι στον προορισμό σου. Οι ήχοι της πρωτεύουσας ηρεμούν και χαμηλώνουν τα ντεσιμπέλ τους και ξαφνικά, το αστικό τοπίο ξανοίγεται μπροστά σου σαν να ‘ναι η πρώτη φορά που το κοιτάς. Καλοκαίρι και Λευκωσία πάνε μαζί, και μετά από μια γενναιόδωρη διακοπή στα παραθαλάσσια, είναι ότι πρέπει για να καλωσορίσεις τη νέα σεζόν.
Το Δασούδι του Πάρη Δημητριάδη
Δηλώνω παιδί της πόλης και η ερμπανίλα με φτιάχνει. Αγαπώ και φύση φυσικά. Ως η μόνη παραλία στην Κύπρο που με τσαχπινιά τα συνδυάζει και τα δύο, εκτός από τον πιο συχνό για πρακτικούς λόγους καλοκαιρινό μου προορισμό, αφού βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μου, επιλέγω το Δασούδι της Λεμεσού ως και τον αγαπημένο μου.
Το Δασούδι είναι αυτό που ακούγεται: ένα μικρό δάσος από ακακίες και ευκαλύπτους μπροστά από μια αμμώδη παραλία έκτασης ενός χιλιομέτρου και βάλε. Τη βλάστηση του Δασουδιού εξωτική δε τη λες όπως ούτε και τα νερά της θάλασσας. Ως όμως ένα εντελώς ανέπαφο δάσος μέσα στο κέντρο της πόλης που κατάφερε να γλιτώσει από το μπετόν που το έχει περικυκλώσει και σε συνδυασμό με τη ζωή που το μπετόν φέρνει σε αυτό, έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Και το γοητευτικό είναι πάντα πιο ουσιαστικό από το όμορφο.
Οι εικόνες πολλές και διαφορετικές. Ναυτικοί Όμιλοι με χάρτκορ θαλασσόλυκους αθλητές, μπιτσόμπαρα πάνω στην άμμο -όπως κάθε μπιτσόμπαρο που ξέρει να σέβεται τον εαυτό του-, διάσπαρτα αντίσκηνα, διάσπαρτοι ταβλαδόροι, διάσπαρτοι γιόγκις, ναυαγοσώστες και μαθήματα ναυαγοσωστικής, μαθήματα από διαφόρων ειδών στούντιο που βγαίνουν παραλία, οικογένειες με πλαστικές αναδιπλωμένες καρέκλες, παιδότοπος, ερασιτέχνες μουσικοί, προσιτά σε τιμές εστιατόρια και κάμποση παραλία χωρίς καθόλου κρεβατάκια και ομπρέλες για πιο χύμα στο κύμα καταστάσεις.
Η αίσθηση της καθημερινότητας δίπλα στη θάλασσα και όχι των διακοπών και των τουριστών. Αυτό είναι που με κερδίζει στο Δασούδι.
Η Κύπρος του Κωνσταντίνου Παντζόγλου
Κάθε φορά που μπαίνω στο αεροπλάνο και αφήνω πίσω τη φασαρία της Αθήνας, η Κύπρος μου μοιάζει σαν ένας τόπος ήσυχος, που έχει τους δικούς του ρυθμούς, τα προβλήματά μου μένουν στο gate του αεροδρομίου, και μπορώ να χαθώ σε ατέλειωτες διαδρομές στο νησί, μαζεύοντας εικόνες. Γι’ αυτό για μένα, ολόκληρη η Κύπρος, είναι τόπος διακοπών. Ένας τόπος που γνωρίζεις μια ακόμα ελληνική ψυχή. Αυτή των αυθεντικών ανθρώπων του νησιού, που είναι φιλόξενοι και φιλικοί, που θα σου ανοίξουν το σπίτι τους και την καρδιά τους, που θα σε κάνουν να θες να επιστρέψεις.
Για μένα η Κύπρος είναι ένα ατέλειωτο road trip. Οι διαδρομές στο Τρόοδος και η ορεινή πλευρά του νησιού είναι ο πιο ωραίος τρόπος διακοπών. Σαν να κινείσαι αθόρυβα και να βρίσκεις ησυχία στο χρόνο που κυλά με το δικό του τρόπο. Δοκιμάζεις γεύσεις, όπως το σάντουιτς με τη ντομάτα και το χαλούμι στον Άθω στο Πισσούρι, ή όπως οι μεζέδες στην ταβέρνα στη Λόφου. Έρχεσαι κοντά στη φύση, στον Ακάμα. Αγναντεύεις τη θάλασσα από τη Δρούσια. Χορεύεις στο Όμοδος στον Κυρ Γιάννη, τις Κυριακές το μεσημέρι. Ζεις. Ονειρεύεσαι. Κάνεις σχέδια. Ηρεμείς, καθώς οδηγείς στο καταπράσινο δάσος, καθώς σταματάς στα χωριουδάκια για έναν κυπριακό καφέ, καθώς βλέπεις τη σπίθα στα μάτια των ανθρώπων. Και γι’ αυτούς επιστρέφεις ξανά και ξανά. Καλές διακοπές με όσους αγαπάτε.