Στις αρχές κάθε φθινοπώρου, αυτή την εποχή του χρόνου που τις ζεστές μέρες διαδέχονται δειλά-δειλά οι βροχερές και οι κρύες νύχτες, το London Film Festival (LFF) μονοπωλεί με συνέπεια τη λονδρέζικη κινηματογραφική ατζέντα φιλοξενώντας events και ταινίες από το βρετανικό και παγκόσμιο σινεμά.

 

Με 248 ταινίες, το φετινό LFF έκανε ρεκορ εισπράξεων συγκεντρώνοντας 163.000 θεατές και εδραιώνοντας το world status που πολύ μεθοδικά άρχισε να διεκδικεί τα τελευταία χρόνια. Γιατί μπορεί το LFF να μην είναι η Βερλινάλε ή το Sundance (που ας σημειωθεί ότι κατρακυλάει επικίνδυνα), αλλά αν το Τορόντο αποτελεί δείγμα για το τι μπορεί να καταφέρει ένα φεστιβάλ για το προφίλ του μέσα σε λίγα χρόνια, τότε το LFF δεν είναι μακριά. Στο ρόστερ των υπόλοιπων κινηματογραφικών φεστιβάλ, το LFF έρχεται μετά τη Βενετία και παίρνει την σκυτάλη λίγες βδομάδες μετά το Τορόντο, συγκεντρώνοντας τις sos ταινίες που θέλουμε να δούμε φέτος αλλά και εκπλήσσοντας με τολμηρούς και καινούριους τίτλους από πολλά υποσχόμενους filmmakers.

Αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι ότι από τότε που έκοψα το πρώτο μου εισιτήριο, έχω δει το LFF να μεγαλώνει με έξυπνη στρατηγική και σωστά βήματα.

Είναι από τα αγαπημένα μου φεστιβάλ γιατί κουβαλάει κάτι πολύ λονδρέζικο στην ταυτότητα του. Κι ας του λείπουν τα πάρτη στα γιοτ της Κρουαζέτ, κι ας είναι βρεγμένα τα κόκκινα χαλιά στις πρεμιέρες, κι ας θυμάμαι ακόμα τη φορά που ένας καλός σεκιουριτάς  μου χάρισε μια ομπρέλα τόσο υπερμεγέθη που πιάστηκε πάνω κατά λάθος το κεντητό φόρεμα της Laura Linney.

 

Αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι ότι από τότε που έκοψα το πρώτο μου εισιτήριο, έχω δει το LFF να μεγαλώνει με έξυπνη στρατηγική και σωστά βήματα. Καλλιτεχνική διευθύντρια ήταν τότε η Sandra Hepborn, χαρισματική και classy φυσιογνωμία που μεταμόρφωσε σταδιακά το LFF σε φεστιβάλ ολκής. Διάδοχος της Hepborn έγινε πριν δυο χρόνια η Clare Stewart, η οποία συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του φεστιβάλ φιλοδοξώντας ν’ ανεβάσει το LFF στο κατ’ εξοχήν Awards-season festival. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που τα BAFTA έγιναν προπομπός των Όσκαρ, το LFF μπορεί να διεκδικήσει παρόμοιο ρόλο αξιοποιώντας την ημερολογιακή του θέση -φθινόπωρο ξεκινάει το Oscar buzz και κορυφώνεται τον χειμώνα- αλλά και το αβαντάζ που προσφέρει το Λονδίνο ως ευρωπαϊκή μητρόπολη. Άλλωστε, πολλά από τα μεγάλα studios χρησιμοποιούν πλέον το LFF ως αφετηρία για τα ευρωπαϊκά τους press junkets, συγκεντρώνοντας μαζί και εντυπωσιακό αριθμό Α-lister και αξιόλογων δημιουργών κάθε χρόνο. Στις φετινές μέρες του LFF, το μισό LA μαζεύτηκε εδώ αφού είδαμε μεταξυ άλλων τον Brad Pitt και τον Shia LaBeouf για το «Fury», την Reese Witherspoon προωθώντας το «Wild» αλλά και την JLaw σε εμφάνιση έκπληξη για το «Serena».

 

Ο Brad Pitt στο «Fury»

Στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ, δικαίως ξεχώρισε το «Leviathan» του Andrew Zvyagintsev αλλά και το τόσο ξεχωριστό -γυρισμένο στη νοηματική γλώσσα- φιλμ «The Tribe» του Myroslav Slaboshpytskiy. Το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ πήρε το «Silvered Water, Syrian Self-Portrait» των Ossama Mohammed και Wiam Simav Bedirxan και η Sameena Jabeen Ahmed έφυγε με το Best British Newcomer Award για το ανατρεπτικό «Catch me Daddy».

 

Το γυρισμένο στη νοηματική γλώσσα «The Tribe»

#highlights

Το φεστιβάλ άνοιξε με την παγκόσμια πρεμιέρα του «The Imitation Game», η πολυαναμενόμενη ταινία για τη ζωή του Alan Turing με τον Benedict Cumberbatch στο ρόλο του ιδιοφυούς μαθηματικού. Αν και η ζωή του σπουδαίου Turing άξιζε μια καλύτερη ταινία, η ερμηνεία του Cumberbatch ξεπερνά τη συμβατικότητα του σεναρίου και την αδύναμη σκηνοθεσία.

Είδαμε επιτέλους το «Mommy» του Xavier Dolan και είναι εξαιρετικό.

Το φετινό surprise-film που γίνεται πάντοτε sold out, ήταν το «Birdman». #goodchoice

Ο Timothy Spall δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στο «Mr Turner».

Περιμένω με ανυπομονησία κάθε ταινία του François Ozon και το «Une nouvelle amie» δεν απογοητεύει. Bonus point για το καστ με τον Romain Duris στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η ταινία «Güeros» του Μεξικανού σκηνοθέτη Alonso Ruiz Palacios, κάνει τώρα τον γύρο των φεστιβάλ και είναι πανέμορφη. #takenote

Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για το «Rosewater», το σκηνοθετικό ντεπούτο του δημοσιογράφου John Stewart. Πέρα από την ερμηνεία του Gabriel Garcia Bernal, η βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ταινία για τον δημοσιογράφο του Newsweek που φυλακίζεται από τις αρχές του Ιράν, είναι άτσαλα σκηνοθετημένη και φλύαρη.

Στο «Wild η Reese Witherspoon» δίνει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. #oscarnotes

Από τα ντοκιμαντέρ, εύχομαι το «Hockney: A Life in Pictures» και το «National Gallery» (διάρκειας 173 λεπτών!) του Frederic Wiseman να βρουν το δρόμο τους και σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα ή φεστιβάλ στην Κύπρο.

«Pasolini» σε σκηνοθεσία Abel Ferrara: μια χαμένη ευκαιρία για τον William Dafoe. Κρίμα.

To «Foxcatcher» -από τους μεγάλους φετινούς κινηματογραφικούς τίτλους- δεν είναι κακή ταινία αλλά ούτε και αριστούργημα. Ο Bennett Miller σκηνοθετεί το τρίο Steve Carell, Channing Tatum και Mark Ruffalo σε ένα σκοτεινό δράμα χαρακτήρων που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Mark Ruffalo δίνει ρέστα και ο Channing Tatum ανταποκρίνεται επάξια στις ανάγκες του ρόλου. Αυτός που κλέβει βέβαια τις εντυπώσεις είναι ο Steve Carell. Είναι τόσο σαρωτικός σε αυτόν τον κοντρα-ρόλο, που μπαίνοντας στη συνέντευξη τύπου και αντικρίζοντας τον face to face αμέσως μετά την ταινία, η φίλη Ιταλίδα δημοσιογράφος που καθόταν δίπλα μου αναφώναξε έντρομη: «that was Steve Carell in the movie?!».

 

«Pasolini» σε σκηνοθεσία Abel Ferrara