γράφει ο Κωνσταντίνος Σαρκάς
Σπουδαστής της σύγχρονης αποξένωσης και ατρόμητος εκπρόσωπος της άβολης αλήθειας, ο βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός ηθοποιός Philip Seymour Hoffman «αποχωρεί» σοκαριστικά απότομα από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του, όμως, ερμηνείες που θα καθηλώσουν πολλές γενιές μετά απ' αυτόν…
Τι είναι εκείνο που κάνει έναν ηθοποιό του σινεμά σημαντικό; Δεν μιλάω μόνο για ηθοποιούς του Χόλιγουντ… Εννοώ γενικότερα… Τα Όσκαρ; Οι βραβεύσεις σε μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ; Οι γερές εισπράξεις στα ταμεία; Οι ηχηρές συνεργασίες; Την απάντηση δεν θα σου τη δώσω εγώ… Για να έχει γεμίσει όμως, o τοίχος του Facebook μου, τις τελευταίες 24 ώρες, με άρθρα, επικήδειους και σχόλια από τους New York Times, το BBC, τη Washington Post (και βάλε...) σχετικά με το θάνατο του 46χρονου Αμερικανού ηθοποιού Philip Seymour Hoffman, πάει να πει ότι ήταν σημαντικός. Σπουδαίος θα 'λεγα εγώ, φίλε... Απ' τους σπουδαιότερους... Κι ας μη σου λέει κάτι το όνομά του. Τη φυσιογνωμία την αναγνωρίζεις σίγουρα... Κι αν πάλι όχι, τότε ψάξε να δεις τουλάχιστον 2-3 ερμηνείες του... Η ακτινοβολία του ταλέντου του κινδυνεύει να σου κάψει τις κόρες των ματιών...
Ο Philip Seymour Hoffman μπορούσε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό της γενιάς του να αποδώσει την ανθρώπινη αδυναμία, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την απογοήτευση και τη θλίψη. Στο «Almost Famous» (2000) του Cameron Crowe, όταν ο χαρακτήρας του, ένας συντάκτης του μουσικού περιοδικού «Rolling Stone», λέει στον ήρωα της ταινίας «δεν είμαστε cool εμείς», ο τόνος της φωνής του εκφράζει γενιές ολόκληρες ηττημένες από τη δικτατορία των «πιο cool». Δεν φοβόταν ποτέ ο Hoffman να κοιτάξει στις πιο άβολες και πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης φύσης: ψάξε μια μικρή ταινία απ' το 1998, το «Happiness». Αν βρεις καλύτερη απόδοση συναισθηματικά ανάπηρου άνδρα, στείλε mail και το συζητάμε... Για ώρες...
Δεν φοβόταν ποτέ ο Hoffman να κοιτάξει στις πιο άβολες και πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης φύσης.
Από εύθραυστος, ντροπαλός μπούμαν, αυτοκαταστροφικά ερωτευμένος με τον πορνοστάρ τού Mark Wahlberg στο «Boogie Nights» (1997), μέχρι σπλαχνικός νοσοκόμος στο «Magnolia» (1999) κι από μελοδραματικός drag queen στο «Flawless» (1991) πλάι στον De Niro, μέχρι φαρμακερά εκδικητικός εγκληματίας στο «Before the Devil Knows You're Dead» (2007), ο Philip Seymour Hoffman δεν φοβόταν να ξεγυμνωθεί συναισθηματικά στο πανί. Κι ας ρίσκαρε να μην είναι αρεστός. Ο γνωστότερός του, ίσως, ρόλος, ήταν εκείνος του όχι ιδιαίτερα συμπαθή συγγραφέα Truman Capote στο «Capote» (2005). Του χάρισε το Όσκαρ A΄ Ανδρικού Ρόλου. Ανεβαίνοντας στη σκηνή για να το παραλάβει, οι λέξεις τον εγκατέλειψαν... Τη γλώσσα του σώματος, του βλέμματος, τη γλώσσα κάποιου άλλου τη μιλούσε άπταιστα... Όταν έπρεπε όμως να μιλήσει ως ο εαυτός του ήταν άλλοτε αστείος και πνευματώδης και κάποιες άλλες φορές κλειστός και ασαφής. Το πρόβλημά του με τα ναρκωτικά δεν ήταν ευρέως γνωστό. Είχε μπει σε αποτοξίνωση στα 20κάτι του και έμεινε καθαρός για καμιά 20αριά χρόνια. Πέρσι τον Μάιο όμως, ξαναμπήκε σε αποτοξίνωση για εθισμό στην ηρωίνη. Η ηρωίνη, φαίνεται, ήταν κι αυτό που τον ξέκανε. Αλλά δεν μ' αρέσει να κρίνω, φίλε... Ούτε να προσποιούμαι ότι ξέρω τι περνούσε απ' το μυαλό του ανθρώπου στις 4 τα ξημερώματα, μακριά από το «ασφαλές» πετσί ενός ρόλου... Ούτε με νοιάζει στο κάτω-κάτω... Εμένα εκείνο που με νοιάζει, αυτό που με λυπεί, αυτό που θα μου λείψει είναι που δεν θα ξαναδώ άλλη μια σαρωτική ερμηνεία του όπως εκείνην στο περσινό «The Master» (2012), όπου είχε υποδυθεί έναν αινιγματικό ηγέτη θρησκευτικής αίρεσης τόσο χαρισματικό που έψαχνες μελάνι να γραφτείς μέλος... Που δεν θα τον δω να κονταροχτυπιέται ξανά με τη Meryl Streep όπως στο «Doubt» (2008)…. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να υψώσουν το ανάστημά τους στη Streep στο πανί και να μείνουν όρθιοι… Ο Hoffman κέρδισε με το ερμηνευτικό του σπαθί αυτό που διεκδίκησαν ανεπιτυχώς πολλοί: το σεβασμό της «αγίας τριάδας». Συναδέλφων, κριτικών και σινεφίλ. Είναι κρίμα που η εύθραυστη φύση, την οποία δεν φοβήθηκε ποτέ να φανερώσει στο πανί, ήταν κι εκείνο που οδήγησε και στον τόσο πρόωρο χαμό του. Δυστυχώς, δεν κατάλαβε ποτέ του πόσο πραγματικά «cool» ήταν...
10 ερμηνείες του που πρέπει να δεις
The Master (σκηνοθ. Paul Thomas Anderson, 2012)
Doubt (σκηνοθ. John Patrick Shanley, 2008)
Capote (σκηνοθ. Bennett Miller, 2005)
The Talented Mr. Ripley (σκηνοθ. Anthony Minghella, 1999)
Magnolia (σκηνοθ. Paul Thomas Anderson, 1999)
Happiness (σκηνοθ. Todd Solondz, 1998)
Before the Devil Knows You're Dead (σκηνοθ. Sidney Lumet, 2007)
Synecdoche, New York (σκηνοθ. Spike Jonze, 2008)
Boogie Nights (σκηνοθ. Paul Thomas Anderson, 1997)
Almost Famous (σκηνοθ. Cameron Crowe, 2000)