Για σένα που δεν είδες του Ντασέν την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», πρωταγωνίστρια ήταν η Ίλια, πόρνη στο λιμάνι του Πειραιά. Η Ίλια, που λες, δεν δεχόταν ποτέ πελάτες την Κυριακή, οπότε να κι η εξήγηση για τον τίτλο της ταινίας.
Η Ελληνίδα ηθοποιός -και έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος- που την υποδύθηκε, είμαι σίγουρη πως θα σπάραζε στο κλάμα αν της έλεγε κάποιος τι συνέβη χθες στην Ελλάδα, αφού ο χειρότερός της φόβος ανέβηκε στο βάθρο των νικητών και για το κόμμα της επινοήθηκε νέο όνομα-μόρφωμα, για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του.
Όπως και να ‘χει, «Ποτέ την Κυριακή», βροντοφώναξε [SIC] το 56% των Κυπρίων χθες, ποσοστό που επέλεξε να κάνει κάτι άλλο παρά να σπαταλήσει τον χρόνο του -τόσο όσο παίρνει μια αιμοδοσία- για να πάει να ψηφίσει. Κι επειδή αίμα δεν πήγε να δώσει, μην μουρμουράει το ποσοστό αυτό αύριο πως δεν τα κατάφερε ο ασθενής. Συγνώμη, αλλά έτσι πάει το πράμα.
Εγώ που λες, μουρμούρα από γεννησιμιού μου, πήγα και ψήφισα χθες. Όχι, δεν είμαι υπεράνω, με μισή καρδιά πήγα, αλλά πήγα. Μουρμουρώντας, αλλά πήγα. Παραλία, εξάλλου, πάω απ’ τον Μάρτιο -η μονίμως ηλιόλουστη χώρα μας προσφέρεται γι’ αυτό- οπότε δεν την στερήθηκα καθόλου.
Η μουρμούρα μου σ’ αυτή τη εκλογική αναμέτρηση, πήγαζε απ’ την απογοήτευσή μου. Να βλέπω τους φίλους μου να μεταναστεύουν, τον κόσμο γύρω μου να μην έχει δουλειά, τα δικά μου εισοδήματα να παίρνουν μήνα με το μήνα την κατιούσα, τα highlights της βδομάδας να αφορούν σε φιλανθρωπικά events και ντροπή μας, θα το ξαναπώ, αντί να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων μας να τους πακετάρουμε μακαρόνια και να νομίζουμε πως ξεπαστρέψαμε.
Μουρμουρούσα και πάλι που λες, και δεν θα ψηφίσω, και δεν τους αξίζει, και ξανά-μανά τα ίδια που μουρμουρώ εδώ και χρόνια. Κι έρχεται εκείνη η Κυριακή, που ξυπνάω και το εκλογικό κέντρο είναι δύο βήματα απ’ το σπίτι μου, και σκέφτομαι πως την Δευτέρα δεν θα μου επιτρέπεται να μουρμουρώ αν δεν λάβω μέρος σε αυτό το πράμα. Και πάω. Για να μπορώ να μουρμουρώ την επομένη. Με μισή καρδιά, αλλά πάω. Δεν ντρέπομαι να πω πως ναι, τον καλύτερο απ’ τους χειρότερους επέλεξα και πάλι, όφειλα όμως να επιλέξω κάποιον
Στις χθεσινές εκλογές λένε πως νικητής ήταν η αποχή. Με 56% απαξίωση, μπορείς να το πεις κι αυτό. Τώρα τι θα πάει η αποχή να διεκδικήσει για σένα και για μένα, δεν ξέρω. Ούτε τι μήνυμα στέλνει.
Δεν θα φταίξω εσένα που προτίμησες να χώσεις τα πόδια σου μες την άμμο αντί για να σπαταλήσεις δύο δευτερόλεπτα απ’ τον χρόνο σου πίσω απ’ το κουρτινάκι. Και σε μένα αρέσει η θάλασσα. Θα φταίξω όμως την ανύπαρκτη πολιτική παιδεία της εποχής. Που δεν σου επέτρεψε να γνωρίζεις πόσο σημαντικό είναι να συμμετέχεις. Πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνεις να παίρνονται αποφάσεις ερήμην σου. Και ένα θα σου πω. Να το φοβάσαι, πως υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να ξυπνήσεις κάποια άλλη Κυριακή και δεις τα πάντα γύρω σου ν’ αλλάζουν προς το χειρότερο. Να το φοβάσαι αυτό.
Απ’ τα πανευρωπαϊκά αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών βγαίνουν πολλά συμπεράσματα και ένα… ανέκδοτο. Απ’ αυτά που αρχίζουν με το «Ήταν κάποτε ένας Γάλλος, ένας Άγγλος, ένας Αυστριακός και ένας Έλληνας…», αλλά δεν τελειώνουν με γέλιο. Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν χωράει σε κανένα ανέκδοτο.
Και στην χώρα μας, το ηλιοκαμένο 56%, να είστε όλοι καλά, μπορεί να έστειλε το μήνυμα που ήθελε, «Ποτέ την Κυριακή» δηλαδή, αλλά έστειλε κι ένα άλλο μήνυμα. Πώς μπορεί να μην δέχεται επισκέψεις τις Κυριακές αλλά τις υπόλοιπες έξι μέρες της βδομάδες, όταν και παίρνονται σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του, έχει τις πόρτες ορθάνοιχτες.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά, ξανασκέψου το. Γίνεται.