Αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει να το διαβάσετε! Μια αμείωτη σε ολόκληρο το βιβλίο συγκινησιακή ένταση, ένα πλούσιο ποιητικό ύφος και μια συναρπαστική ιστορία που δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο, με κορύφωση ένα τέλος πιο ανατρεπτικό από ποτέ. 

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν τις ζει κανείς συχνά. Τι θα κάνουν, πώς θα αντιδράσουν, ποιοι προκάλεσαν αυτές τις συνθήκες και γιατί; Ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα, ένας δύσκολος αστυνομικός γρίφος, που πιστέψτε με, θα τον θυμάστε για πολύ καιρό. Παράλληλα με την αστυνομική ιστορία εκτυλίσσονται ένα σωρό ανθρώπινες στιγμές, αδυναμίες, μελαγχολίες, αγωνίες, αισθήματα τόσο ζωντανά και ανάγλυφα που δεν μένεις αμέτοχος: αγωνιάς, σκέφτεσαι, συγκινείσαι.

Δεν είναι απλώς η εξιχνίαση του εμπρησμού σε ένα ιδιωτικό σχολείο της Αγγλίας αλλά και η σύγκρουση μιας μητέρας που έρχεται αντιμέτωπη με τις πραγματικές διαστάσεις της ζωής της, βλέπει πως έκανε λάθος για πολλούς ανθρώπους από το γύρω της περιβάλλον και τώρα πρέπει να ζητήσει συγχώρεση και ταυτόχρονα να διασώσει τα παιδιά της από έναν επίδοξο φονιά που σίγουρα θα ξαναχτυπήσει!

Είναι οι στιγμές που νιώθουμε τόσο τυχερές που δεν βρισκόμαστε σε τέτοια θέση. Άραγε εμείς πως θα πράτταμε; Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, η Γκρέις η πρωταγωνίστρια μας λέει ότι αν μονάχα είχε συνειδητοποιήσει πόσο τυχεροί ήταν τότε που ακόμα ήταν όλοι τους ζωντανοί, υγιείς και σώοι, θα έτρεχε και θα φώναζε πόσο φανταστικές και θαυμάσιες ήταν οι ζωές τους.

Μερικές φορές η απώλεια αυτών, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε για συναισθήματα είτε ακόμα και για ανθρώπους, μας φαίνεται κάτι μακρινό και απίθανο, θεωρούμε ότι δεν θα μας φύγουν ποτέ, θα είναι πάντα μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας. 

Πόσα πράγματα έχουμε θεωρήσει δεδομένα σε αυτήν την ζωή; Καθημερινά, απλά, μικρά, μεγάλα, περίεργα, σοβαρά, αστεία. Πόσα από αυτά τα έχουμε εκτιμήσει τη στιγμή που τα έχουμε; Ελάχιστα.

Είναι περίεργο που χρειάζεται κάτι πολύ άσχημο για να εκτιμήσουμε κάτι πολύ όμορφο.

Πόσο λάθος έχουμε κάνει…