Και θα το κάνουμε. Ο J. έχει τις γνώσεις και την εμπειρία για να το αποδώσει όσο καλύτερα γίνεται. Οπότε, stay tuned…

Τι γίνεται όμως με την μουσική του παρελθόντος; Και δεν μιλώ κατ’ ανάγκη για 50 και 100 χρόνια πριν. Κι αυτά σημαντικά είναι, αλλά σημαντικά είναι και όσα συνέβησαν μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. Όλα σημαντικά είναι, αφού από το παλιό γεννιέται το καινούργιο. Αν ακούσεις αυτό που λέμε μουσική του μέλλοντος, ενδεχομένως να ακούσεις κάτι πρωτόγονο, ενώ και το οπτικό αποτέλεσμα, πρωτόγονο θα είναι.

«Δεν μπορείς να αφήνεις το πίσω. Αυτό που σε γέννησε. Αλλιώς τι θα γεννήσεις εσύ; Θα γεννήσεις κάτι μετέωρο, αν κι εσύ είσαι μετέωρος», μου είχε πει σε μια παλιά συνέντευξη ο Γιάννης Χαρούλης, αναφερόμενος στις μουσικές αναφορές του.

Κι ενώ σκέφτομαι τη μουσική του μέλλοντος, ξαφνικά περνάει από το timeline μου (τυχαίο;) μια είδηση που αναφέρεται στην ανακατασκευή ενός αρχαιοελληνικού κομματιού που είναι, μάλιστα, όπως ισχυρίζονται οι άνθρωποι πίσω από αυτήν, «100% ακριβής».

Ένα κομμάτι κάποιου David Creese, ενός κλασικιστή από το Πανεπιστήμιο του Newcastle, ο οποίος παίζει «ένα αρχαίο ελληνικό τραγούδι, παρμένο από επιγραφές πάνω σε πέτρες, σε ένα οκτάχορδο ‘κανόνι’ (ένα όργανο που μοιάζει με σαντούρι) με κινούμενες γέφυρες», ενώ σύμφωνα με το Archaeology Magazine, η μελωδία ανήκει στον Σείκιλο.

Ναι λοιπόν, 2.500 χρόνια μετά, οι σύγχρονοι μελετητές βρήκαν τον τρόπο να ανακατασκευάσουν και να παρουσιάσουν τα τραγούδια που συνέθεταν μεταξύ 750 π.Χ. και 400 π.Χ. οι Αρχαίοι Έλληνες και τα οποία συνοδεύονταν από λύρα, αυλό και διάφορα κρουστά όργανα, με (όπως υποστηρίζουν) 100% ακρίβεια.

Ιδού το αποτέλεσμα:

 

Φωτογραφία: Μπρούντζινος Απόλλωνας με λύρα, Πομπηία