Γράφει η Μαρία Πιριπίτση

Πόση αλήθεια κρύβει το πιο πάνω; Πόσο πόνο; Πόσα θύματα αφήνει πίσω της με πληγές που αιμορραγούν, με πληγές που δεν κλείνουν ποτέ, με χιλιάδες αναπάντητα γιατί.

Έτσι και ο Γιάννης μεγαλώνει με τα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα για μια μάνα που δεν γνώρισε ποτέ. Για μια μάνα που δεν ήθελε καν να ακούσει το όνομα της, που ποτέ δεν γνώρισε. Αλήθεια τι μάνα είσαι όταν απαρνιέσαι το ίδιο σου το παιδί; Το ίδιο σου το παιδί που σε απαρνιέται και συνάμα αποζητά την αγκαλιά σου και το χάδι σου.

Δυστυχώς,  ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις ένα συμβάν χωρίς να το ζήσεις άμεσα , είναι μέσω μιας  εσωτερικής συμβολικής αναπαράστασης του γεγονότος. Ευκαιρία που του δίνεται του Γιάννη σφραγισμένη στον χοντρό φάκελο. 

Αλήθειες που τσακίζουν. Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Η στιγμή που περίμενε μια ζωή έχει φτάσει. Θα αντέξει τις αλήθειες; Θα μπορέσει να συγχωρήσει;

Το βιβλίο ξεκινάει μ’ έναν τρόπο που σε καθηλώνει από τις πρώτες δύο σελίδες. Ένα τηλεφώνημα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κατανοείς ότι κάποτε πρέπει ν’ αγαπήθηκαν πολύ και στη δύση της ζωής τους επικοινωνούν για το τελευταίο αντίο.

Από την επόμενη σελίδα καταλαβαίνεις ότι η γυναίκα του τηλεφωνήματος είναι μητέρα του ήρωα που τον εγκατέλειψε όταν ήταν μωρό ακόμα. Ενήλικος πια ο Γιάννης, παντρεμένος με τη Μαρίνα, θα βρεθεί με το ημερολόγιο της μητέρας του στα χέρια για να γνωρίσει το εβραϊκό κομμάτι του παρελθόντος του, αφού η μητέρα του ήταν Εβραία και το όνομά της ήταν Ραχήλ.

Είναι από τα βιβλία που το να γράψεις την περίληψή του, είναι μάταιο, πιστέψτε με.

Από τις πρώτες δέκα σελίδες, ξεχνάς να φας, να πιείς, να κάνεις οτιδήποτε που θα σε κρατήσει μακριά του. Η συναρπαστική ζωή της Ραχήλ που ξεκινάει από τη Θεσσαλονίκη πηγαίνει στην Ελβετία, επιστρέφει στην Πάτρα και φτάνει μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν περιγράφεται σε λίγες γραμμές αλλά μένει στη ψυχή του αναγνώστη.

Ένα μυθιστόρημα για έναν μεγάλο έρωτα και μια προδοσία, που διατρέχει την πιο σκοτεινή και απάνθρωπη περίοδο του 20ού αιώνα και μας θυμίζει πως οι άνθρωποι μπορεί να μη λησμονούν αλλά μπορούν και πρέπει να συγχωρούν πριν να είναι αργά.

Ένα μυθιστόρημα που το άρχισα επιφυλακτικά και το συστήνω ανεπιφύλακτα.