Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

 

Δεν είναι ένα οποιοδήποτε σπίτι και δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο.

Επιδεικτικά κτισμένο σε ένα ύψωμα στην είσοδο της πρωτεύουσας, τεράστιο σε μέγεθος, περιτριγυρισμένο από πολλές, ομοιόμορφες φοινικιές και εδώ και αρκετά χρόνια μισοτελειωμένο, έχει αναπόφευκτα γίνει ένα σπίτι τοπωνύμιο για τη Λευκωσία και την Κύπρο ολόκληρη.

Αρκετοί και ζουμεροί είναι συνεπώς και οι αστικοί μύθοι που έχουν αναπτυχθεί γύρω από αυτό:

«Ανήκει στην Άννα Βίσση»

«Στον Μιχάλη Χατζηγιάννη»

«Στην κόρη του Σιακόλα που θα παντρευόταν και τελικά δεν»

«Σε Ρώσο επιχειρηματία»

«Σε ένα παντρεμένο ζευγάρι που χώρισε και το πούλησε»

«Είχε πουληθεί σε έναν Άραβα εμίρη, με θέα στη θάλασσα, και τελικά ούτε με τα κιάλια δεν την έβλεπε»

«Θα γινόταν καζίνο»

«Οι φοινικιές ήρθαν από τον Λίβανο και ήταν γεμάτες κουφάδες»

 

Μέχρι και... ποίημα ανακαλύψαμε πως έχει γραφτεί για το σπίτι αυτό, μια αξεπέραστη λογοτεχνική έμπνευση του ανερχόμενου και πολλά υποσχόμενου, κατά που φαίνεται, νεαρού ποιητή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πέφκος Ρούσσος:

Το σπιτι στο highway

Το σπίτι τζιαμέ πριν τα Λατσιά

Μα το λιλά;

Όι

Ποιο;

Τζίνο με τις φοινιτζιές

Ποιο;

Τζίνο που το έκτισεν ένας Αράπης...

Ποιο;

Τζίνο που το έκτισεν ένας Αράπης τζαι ελείψαν του τα λεφτά...

Άαα!

Μα εν το έκαμεν ένας για την κόρην του τζίνο;

Σε μια προσπάθεια μας, επομένως, να απαντήσουμε στις ανησυχίες και τα ερωτήματα του κόσμου και μιας και ως CITY τέτοια θέματα μας αφορούν, επισκεφθήκαμε το σπίτι-παραμύθι για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι ποια η σημερινή του κατάσταση και τι μπορεί τελικά να ισχύει.

«Προσοχή σκύλος» και «απαγορεύεται η είσοδος» έγραφε στην κεντρική, εξωτερική πόρτα, την οποία βρήκαμε όμως ανοιχτή και μπήκαμε.

Κουφάδες δεν συναντήσαμε, αγριόχορτο όμως κάμποσο, σκαλωσιές και skip επίσης, οπότε η εγκατάλειψη που από μακριά φαίνεται, ισχύει.

 

Περπατώντας στην αυλή ακούσαμε θόρυβο και συνομιλίες από το υπόγειο, κατεβήκαμε και εκεί συναντήσαμε έναν κύριο που μας συστήθηκε ως ο ιδιοκτήτης, που ούτε ο Σιακόλας ήταν τελικά, ούτε ο Χατζηγιάννης, ένας απλός και συνηθισμένος, όπως μας ειπώθηκε, άνθρωπος, κανένας γνωστός και κανένας διάσημος.

Στο σπίτι ο απλός αυτός άνθρωπος θα έμενε με τη γυναίκα του και για προσωπικούς λόγους τελικά δεν το έκαναν, δεν το έχει όμως εγκαταλείψει εντελώς.

 

Τη στιγμή που πήγαμε εμείς, για παράδειγμα, είχε μαστόρους που τοποθετούσαν πλακάκια στο υπόγειο, που σε έκταση είναι όσο μεγάλο σχεδόν είναι και το σπίτι από πάνω.

Πρώτα, πρώτα, μάθαμε, φυτεύτηκαν οι φοινικιές, μετά κτίστηκε το υπόγειο και κάπου στη συνέχεια και στην πορεία είναι που προστέθηκαν οι πάνω ορόφοι.

Φωτογραφίες βγάλαμε μόνο από το εξωτερικό του σπιτιού - παραμυθιού, μιας και επιθυμία του ιδιοκτήτη, η οποία έγινε ασφαλώς σεβαστή, ήταν να μη δημοσιευθούν εικόνες από το εσωτερικό του.