«Δυστυχώς, όπου και να ταξιδέψω η Κύπρος με πληγώνει»

Όλοι έχουμε ακούσει λίγο ή πολύ, ιστορίες για το στράτευμα, την παραλλαγή, τη σκοπιά και το περίπολο.

 


Article featured image
Article featured image

Όσοι έχουν δε, εκπληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία στην Κύπρο, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει «μέσο» και «βόλεμα».

Ένας 18χρονος Κύπριος στρατιώτης, μέσω μιας επιστολή που έγραψε ο ίδιος, τα βάζει με το σύστημα, αλλά και με την αδικία που βιώνει καθημερινά, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας.

Διαβάστε πιο κάτω, αυτούσια την επιστολή του 18χρονου:

«Ονομάζομαι (…) είμαι 18 ετών. Αποφοίτησα το Λύκειο με άριστα και έχω καταταγεί στην Εθνική Φρουρά όπως προστάζουν οι μεγάλες αξίες, αρχές και ιδεώδη της σημερινής εποχής που πολλοί δεν ακολουθούν για διάφορους λόγους τους οποίους ουδέποτε κατανόησα. Δεν κατάλαβα. Φυσικά για να πετύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα χρειάστηκε συνεχής αγώνας με επίπονες προσπάθειες και μεγάλες θυσίες. Η αλήθεια ήταν πώς ένιωθα ότι βάδιζα μοναχός μου σε ένα μεγάλο δύσβατο μονοπάτι χωρίς ποτέ να το βάλω κάτω γιατί πίστευα σε εμένα και τα όνειρα μου.

Όμως, ας μην μακρηγορούμε. Ποιος ο πραγματικός λόγος που απευθύνομαι σε σάς; Από το καιρό που ανήκω στην ενεργή δύναμη της εθνικής φρουράς αντίκρισα το απάνθρωπο πρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας αφού δεν βλέπει τους οπλίτες σαν ανθρώπινες οντότητες με χαρακτήρα, συναισθήματα, αδυναμίες, προτερήματα και μειονεκτήματα αλλά σαν ένα μονοψήφιο αριθμό που εκτελεί υπηρεσίες και παράλληλα κάνει το γραφέα στα επιτελικά γραφεία, το πρωί, το σκοπό, το μάγειρα, το παιδί για το κλάδεμα, το καθάρισμα, τον αποθηκάριο, με λίγα λόγια το παιδί για όλες τις δουλειές αγνοώντας τις ιδιαιτερότητες και αδυναμίες που κρύβει.

Αλλά το χειρότερο δεν είναι ότι η Εθνική Φρουρά στελεχώνεται σε κάποιες περιπτώσεις, από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, χωρίς κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες αλλά ότι σε κάποιες περιπτώσεις στελεχώνεται με υπερόπτες κτητικούς, αλαζόνες, με ατσάλινες καρδιές, χωρίς παλμούς ανθρωπιάς. Παράδειγμα, οι συνθήκες στις οποίες ζουν οπλίτες στο δικό μου στρατόπεδο.

Συγκεκριμένα, ο θάλαμος των οπλιτών παλαιότερα ήταν αποθήκη την οποία μετέτρεψαν σε «χώρο στέγασης οπλιτών».

Ένας χώρος χωρίς εξαερισμό ή θέρμανση ή άλλο μέσο ψύξης. Ένας χώρος με δύο μόνο μικρά παράθυρα και δυο μικρούς επιτοίχιους ανεμιστήρες που δροσίζουν μόνο ένα οπλίτη εν ώρα ανάπαυσης. Ο θάλαμος έχει ως κύριο υλικό για την σκεπή του τσίγκου που απορροφά θερμότητα ολημερίς και ολονυχτίς. Το Καλοκαίρι έχουμε λιποθυμικές τάσεις από τη ζέστη και το χειμώνα δεν μπορούμε να κοιμηθούμε από το κρύο. Ίσως όλα αυτά να συντελούν τα αίτια που οι παραπάνω από τους μισούς άρρενες σε στρατεύσιμη ηλικία δεν κατατάσσονται και παίρνουν απαλλαγές δήθεν για λόγους ψυχικής υγείας .Ίσως, δεν ξέρω ο βαθμός μου ως …(τιμητικό αξίωμα που μου δόθηκε στους 12 μήνες για τον ζήλο που καταβάλω και την εξαίρετη συμπεριφορά μου που εγώ θα το έλεγα ότι είναι η αμοιβή όλης αυτής της δουλοπρέπειας που με κάνει υποχείριο στα χέρια των Υπαξιωματικών και ανώτερων αξιωματικών).

Όλα αυτά που βλέπω καθημερινά στο στρατό με κάνουν να θλίβομαι. Διακρίσεις εξακολουθούν να γίνονται. Στρατιώτης με 30 μόρια δεν επιλέγεται για το σώμα στο οποίο θέλει να υπηρετήσει και δίνεται η θέση του σε άλλον με Ο μόρια. Περιτριγυρίζομαι από στρατιώτες τους οποίους το σπίτι βρίσκεται στην Παναγιά της Πάφου και χρησιμοποιούν αστικά Λεωφορεία για να κάνουν το δρομολόγιο (Παναγιά -Πάφο -Λεμεσό - Λευκωσία … να μπαίνουν στο ίδιο κλισιοσκόπιο με ¨βολεμένους και αυτό με τρελαίνει. Όταν σε κάποια στρατόπεδα κοντά στη φρουρά «επιθυμίας και συμφερόντων οπλίτη» έχουν δυνατότητα για 5 διανυκτερεύσεις εβδομαδιαίως για κάθε οπλίτη και εμείς ζοριζόμαστε να βγούμε 2 διανυκτερεύσεις και να μην μας παρέχεται καμιά διευκόλυνση για παράταση και διανυκτέρευση έστω και κάποιες μέρες επιπλέον άδειας μου έρχεται να εκραγώ σαν ηφαίστειο.

Δυστυχώς όπου και να ταξιδέψω η Κύπρος με πληγώνει όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Ζούμε σε μια αντιφατική εποχή, σε χαλεπούς και δυσοίωνους καιρούς . Ζούμε όλοι σε μια συνεχή έκπτωση και ξεπεσμό. Από την μία οι πολίτες που πνέουν τα μένεα από την άλλη η οικονομία που πνέει τα λοίσθια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεχάσαμε πως να ζούμε και πως να αναπνέουμε, ξεχάσαμε τις απλές καθημερινές αξίες που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην συγκρότηση ενός ισορροπημένου και συγκροτημένου ατόμου. Γίναμε μάρτυρες της χρηματολαγνείας και απληστίας που μας κατέστρεψε. Σωπάσαμε, σκύψαμε το κεφάλι μας και προσκυνήσαμε ευλαβικά την εξουσία το κεφάλαιο περιμένοντας για λίγα ψίχουλα που θα μας πετάξουν. Μας κατάντησαν συνεργούς και συνένοχους σε όλα αυτά τα οικονομικά σκάνδαλα. Γιατί; Γιατί όλοι έκτιζαν τοίχους γύρω μας και εμείς απλά κοιτάγαμε, μας έκλεψαν την φωνή μας. Και κανείς δεν πλήρωσε, μόνο εμείς αφού αφέθηκαν τόσοι λαμπροί μελλοντικοί επιστήμονες αμόρφωτοι με κομμένα τα φτερά τους.

Ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά σκεπτόμενος πολλές φορές στην βραδινή μου σκοπιά την κατάληξη που θα έχουμε ως κράτος μετά την ύβρη που διαπράττουμε, αγωνιώ, θλίβομαι, μαραζώνω…»


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ