Με την Ευρώπη να βιώνει ίσως ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στη βάση της, από τον καιρό της ίδρυσής της, όλα πλέον φαντάζουν ρευστά και αβέβαια, τόσο για το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και για την πορεία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Πολλές αναλύσεις, απόψεις και υποθέσεις γίνονται καθημερινά και θα συνεχίσουν να γίνονται, μέχρι να παρθούν οι τελικές αποφάσεις και να γίνουν οι τελικές συμφωνίες. Στην πράξη όμως εδώ και καιρό όσοι «ξένοι» ζουν και εργάζονται στην Αγγλία, νοιώθουν ένα βαρύ κλίμα, εχθρικό πολλές φορές, που με την απόφαση για Brexit επιδεινώθηκε. 

Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως για πρώτη φορά είδα τον φόβο και την αβεβαιότητα στα μάτια τους. Τώρα, λίγες μέρες αργότερα, νοιώθω πώς πολλοί το έχουν ήδη μετανιώσει και θέλουν να επιστρέψουν πίσω στην Ευρώπη.

Επιμέλεια: Μιχάλης Μιχαηλίδης, Ανδρέας Κάτσιης 



Η CITY επικοινώνησε με 5 Κύπριους που ζουν και εργάζονται στη Μεγάλη Βρετανία, από τους οποίους ζητήσαμε να μας πουν πώς είναι πλέον η καθημερινότητα τους εκεί, και πώς βλέπουν το μέλλον τους. Αν φοβούνται ή αν όλα είναι όπως παλιά...

Ιάκωβος Λουκά - Μουσικός που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο

Ήταν σοκαριστικό το αποτέλεσμα. Ακουγόταν για καιρό στις ειδήσεις, ότι τα δύο ήταν κοντά, αλλά ήμουν σίγουρος πως στο τέλος θα υπερτερούσε η παραμονή. Από τη στιγμή που βγήκε το αποτέλεσμα, υπάρχει μια ασταμάτητη ροή κακών νέων -από το «πέσιμο» της λίρας, στο πιθανό «κλείσιμο» των συνόρων και τη «διάλυση» του Ηνωμένου Βασιλείου.

Νιώθω πολύ αβέβαιος για το μέλλον και πάντα είναι άσχημο να νιώθεις γύρω σου φόβο, αγανάκτηση και μίσος. 

Δεν έχω βιώσει προσωπικά την ξενοφοβία, αλλά έχω κοντινούς φίλους από ευρωπαϊκές χώρες που παρέλαβαν το τυπικό «έξω από τη χώρα μού». Στο Λονδίνο, όμως, όπου ζω και όπου η πλειοψηφία είπε «ναι» στην παραμονή στην ένωση, αυτά τα πολύ δυσάρεστα, είναι σχετικά μεμονωμένα. Γενικά, υπάρχει θυμός και ένταση μεταξύ των δύο πλευρών που είναι λυπητερό και άτοπο γιατί τώρα είναι που πρέπει να βάλουμε μπροστά όλη την καλοσύνη και την κατανόησή μας.

Μαρία Καραμανίδου - Δασκάλα σε αγγλικό σχολείο στο Λονδίνο

Το είχαμε βιώσει ξανά με το δημοψήφισμα για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη –επειδή εδώ είμαστε όλοι Έλληνες για τους Άγγλους – που και πάλι το κλίμα ήταν περίεργο. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Οι τελευταίες βδομάδες ήταν πολύ διαφορετικές. Τα ΜΜΕ και ο κόσμος καθημερινά συζητούσαν για το δημοψήφισμα, και όλοι περίμεναν από κάποιον να τους πει πώς θα έχουν τα πραγματικά γεγονότα σε κάθε περίπτωση.

Την ημέρα του δημοψηφίσματος, όλη η χώρα ήταν καθηλωμένη μπροστά στις τηλεοράσεις περιμένοντας τα αποτελέσματα. Οι πρώτες συνέπειες του Brexit ήρθαν άμεσα με την υποτίμηση της στερλίνας. Στην σχολείο που δουλεύω, όλοι συζητούσαν για το τι θα γίνει τώρα, πώς θα είναι τα πράγματα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως για πρώτη φορά είδα τον φόβο και την αβεβαιότητα στα μάτια τους. Τώρα λίγες μέρες αργότερα, νοιώθω πώς πολλοί το έχουν ήδη μετανιώσει και θέλουν να επιστρέψουν πίσω στην Ευρώπη. 

Προσωπικά δεν βίωσα ρατσισμό στο εργασιακό μου περιβάλλον, αλλά ούτε και στους χώρους που κινούμαι, ίσως γιατί το Λονδίνο πάντα ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του κατοικημένο από «ξένους» και έμαθε να είναι ανεκτικό και δεκτικό στη διαφορετικότητα. Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά πιστεύω πώς είτε παραμείνουμε στην Αγγλία, είτε επιστρέψουμε Κύπρο, οι επιπτώσεις από το Brexit θα επηρεάσουν αλυσιδωτά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Μάριος Τακούσιης - Μουσικός που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο

Η απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν, ήταν κάτι που φοβόμουν από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι θα γίνει δημοψήφισμα. Παρόλο που κάποιοι φίλοι συνεργάτες (Άγγλοι) μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν από την Ευρώπη, εντούτοις έγινε το αντίθετο. 

Την επόμενη μέρα της απόφασης ένιωσα και συνεχίζω να νιώθω μια ανησυχία. Εκεί που βλέπεις μια χώρα σταθερή, με σημαντικό ρόλο στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάματος, ξαφνικά όλα ανατρέπονται και βρίσκεσαι σε μια (πιθανά παρατεταμένη) περίοδο αβεβαιότητας. 

 ​Εκτός από τις αλλαγές που αυτή η απόφαση μπορεί να φέρει στον τομέα μου, κάτι που με αφορά άμεσα, είναι για πόσο ακόμα θα μπορώ να ζω και να εργάζομαι ελεύθερα στη Μ. Βρετανία.

Κάποιες πιθανές αλλαγές είναι για παράδειγμα η λήξη της οικονομικής υποστήριξης από το πρόγραμμα MEDIA Programme, το σώμα της Ε.Ε που χρηματοδοτεί ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Ταινίες όπως το The Queen, Slumdog Millionaire, The King’s Speech, Mr. Turner κ.α. επωφελήθηκαν από το πρόγραμμα αυτό, το οποίο μέσα σε 10 χρόνια έδωσε γύρω στα £130 εκατομμύρια στερλίνες. 

Ο τερματισμός αυτής της υποστήριξης, λογικά θα χτυπήσει τη χρηματοδότηση καινούργιων ταινιών, συμπεριλαμβανομένης της συμπαραγωγής, της δημιουργίας διαφόρων φεστιβάλ κινηματογράφου, της κινηματογραφικής διανομής ευρωπαϊκών ταινιών στη Βρετανία και της θεατρικής διανομής βρετανικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών στην Ευρώπη. 

Εκτός από τις αλλαγές που αυτή η απόφαση μπορεί να φέρει στον τομέα μου, κάτι που με αφορά άμεσα, είναι για πόσο ακόμα θα μπορώ να ζω και να εργάζομαι ελεύθερα στη Μ. Βρετανία.

Μέχρι σήμερα, αυτό ήταν κάτι που θεωρούσα δεδομένο, αλλά τώρα αλλάζουν οι συνθήκες. Ζούμε σε μία μεταβατική περίοδο που θα δείξει στο μέλλον πως θα εξελιχθεί. Θέλω να πιστεύω ότι η μακρόχρονη συνεργασία που έχω με άτομα του τομέα αυτού δεν θα αλλάξει. 

Κυριάκος Καραμανίδης - Αναλυτής σε Αμερικάνικη Επενδυτική Τράπεζα με έδρα το Λονδίνο

Λονδίνο, Πέμπτη, 23 Ιουνίου 2016, 9μμ - Ένας Κύπριος, ένας Άγγλος, ένας Κινέζος και ένας Λατινοαμερικάνος, συζητάνε καθώς πίνουν γερμανική μπύρα, για την πιθανή έξοδο του ΗΒ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μοιάζει με ανέκδοτο, το οποίο την ακριβώς επόμενη ημέρα έγινε θλιβερή πραγματικότητα. Τα τελευταία 5 χρόνια ζω στο Λονδίνο.

Από το Σεπτέμβριο του 2014, μέχρι και σήμερα εργάζομαι συστηματικά. Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, νοιώθω για πρώτη φορά αβεβαιότητα.

Η Μεγάλη Βρετανία έχει ψηφίσει ν' αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η αγγλική λίρα φτάνει στη χαμηλότερη τιμή των τελευταίων 30 χρόνων. Ο πρωθυπουργός δηλώνει παραίτηση και η Σκωτία επαναφέρει το ζήτημα της αυτονομίας της. Η σταθερότητα και η οικονομία της χώρας φαίνεται να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί.  

Το κλίμα στην τράπεζα που εργάζομαι είναι έντονο. Οι περισσότεροι που εργαζόμαστε εκεί είμαστε «ξένοι», και το κλίμα ήταν βαρύ. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου ήταν δυσαρεστημένοι με το αποτέλεσμα. Πολλοί είχαν ξενυχτίσει όλο το βράδυ στο γραφείο για να ρυθμίζουν τις ισοτιμίες των νομισμάτων, καθώς ανακοινώνονταν τα πρώτα exit polls. 

Υπάρχει ο φόβος για απώλεια θέσεων εργασίας, κυρίως στον επενδυτικό τομέα. Υπάρχουν πολλές φήμες ότι πολλές πολυεθνικές εταιρείες θα μεταφέρουν την έδρα τους σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Παρίσι και η Φρανκφούρτη. Ελπίζω και εύχομαι πώς αν τελικά η Αγγλία προχωρήσει σε έξοδο, να γίνουν οι κατάλληλες συμφωνίες με την Ευρώπη για να μην επέλθουν δραματικές αλλαγές που θα πλήξουν εκατομμύρια κόσμου.

Δώρα Διομήδους - Εκπαιδευτικός που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο

Τα συναισθήματα που επικρατούν μετά το δημοψήφισμα, είναι έκπληξη και φόβος κυρίως για το άγνωστο και στη σκέψη ό,τι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που ψήφισαν «out», δεν ξέρουν τον λόγο που το έκαναν. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ να νιώσω κάτι τέτοιο στην Αγγλία που θεωρείται μια τόσο πολιτισμένη χώρα. Εγώ δεν έχω βιώσει ρατσισμό μέχρι τώρα, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους άλλους γύρω μου, δυστυχώς.

Παρακολουθώντας τα polls που δημοσιεύονται καθημερινά, δεν μπορώ παρά νιώσω λύπη για αυτά που ακούγονται. Τόση ξενοφοβία; Τόση άγνοια; Ακούμε ανθρώπους που υποτίθεται ό,τι ανήκουν σε μια ανοιχτόμυαλη χώρα να φωνάζουν με απάθεια «πηγαίνετε στη χώρα σας!», μεγάλοι άνθρωποι να ζητωκραυγάζουν, γιατί νιώθουν ό,τι είναι ελεύθεροι και ό,τι οι πρόγονοί τους δικαιώθηκαν. Άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να τα ρίξουν στους μουσουλμάνους «οι μουσουλμάνοι είναι η πηγή του κακού»!

Τυφλωμένους ανθρώπους βλέπω εγώ που πίστεψαν σε υποσχέσεις πολιτικών -που αθετήθηκαν την ακριβώς επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος! Δεν ξέρω πως να νιώσω ειλικρινά, γιατί εγώ μπορεί να είμαι λυπημένη και κάπως απογοητευμένη, για το απρόσμενο αφιλόξενο πρόσωπο που τώρα μας δείχνει η Αγγλία αλλά νομίζω είμαι πιο λυπημένη για τους Άγγλους πολίτες. 

Στο σχολείο που εργάζομαι πολλοί συνάδελφοι εκφράζουν τη σύγχυση και το φόβο τους με ερωτήσεις όπως: «Τώρα τι μας περιμένει;» , «Αν δεν δώσουν τα λεφτά που υποσχεθήκαν για ιατρική περίθαλψη, τότε γιατί ψήφισαν έξοδο;» και άλλοι αγανακτισμένοι μου δηλώνουν: «Θα μετακομίσω! Δεν είναι αυτό το μέλλον που θέλω για τα παιδιά μου!».

Αντιλαμβάνομαι ό,τι δεν είμαι πλήρως ενημερωμένη, απλά εκφράζω τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα μέσω τις δικής μου προσωπικής εμπειρίας σαν «ξένος» πολίτης που ζει, εργάζεται, πληρώνει με συνέπεια τους φόρους που μας επιβάλλονται και σέβεται την κουλτούρα και τους πολίτες της Αγγλίας. Ελπίζω να υπερισχύσει η ανθρώπινη ανάγκη για ενότητα και όχι ο διχασμός.