Για χρόνια ένιωθε την αγάπη της μητέρας και της αδερφής της -πριν μερικές ημέρες μίλησε, για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε τη μετάβαση, με τον πατέρα της που πέθαινε στο νοσοκομείο, και η συνομιλία τους τη γέμισε αγάπη και αποδοχή.
Όμως λύγισε μερικές ημέρες μετά, μετά από χρόνια ψυχικής έντασης λόγω κακοποίησης και τραμπουκισμών από μέλη της κοινωνίας μας. Θα προτιμούσα να ήταν σήμερα μαζί μας, όμως η κληρονομιά που μας άφησε είναι σημαντική. Αυτές τις ημέρες το ίντερνετ και το Facebook γέμισαν με άρθρα δυνατά και συγκινητικά, και ίσως κάποια να φτάσουν και στους ανθρώπους που δε σκέφτονται δυο φορές πριν κοροϊδέψουν ή τραμπουκίσουν.
Ό,τι και να γράψω για αυτήν δεν θα μπορούσα ποτέ να χωρέσω σε λέξεις το μεγαλείο της ψυχής σου, του μυαλού σου, της δύναμής σου και της ομορφιάς σου
Το σημαντικότερο όμως το έγραψε στο FB της η μητέρα της Έμιλυ, απαντώντας σε σχόλιο φίλου που έλεγε «Τι να σου γράψω τώρα για να απαλύνω τον πόνο σου;» Και είπε το εξής: Δεν μπορεί κανείς να μου γράψει τίποτα, απλά να καταλάβετέ ότι αυτά τα παιδιά πονάνε πολύ και να ανοίγετε τις αγκαλιές σας πριν γίνουν άγγελοι 23 χρονών.
Επίσης, μέσω του FB της, η μητέρα της Έμιλυ έγραψε και τα παρακάτω:
«Είναι άγονο ξένο και εχθρικό το τοξικό έδαφος που πάνε να γεννηθούν και να αναπτυχθούν λουλούδια ομορφιάς και ελευθερίας. Κι εμείς αντί να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια, υπολογίζουμε με προσευχές στην δύναμη του λουλουδιού να αντισταθεί. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για τον κήπο. Για την Έμιλυ».
Τέλος, αυτό είναι το κείμενο που έγραψε η αδερφή της Έμιλυ, η Χριστιάνα:
Θα σε αποχαιρετήσω έτσι όπως θα σου άρεσε, κάνοντας ένα life update στο facebook. Η δίδυμη αδερφή μου ήταν μία υπερήφανη τρανς, ακτιβίστρια, φεμινίστρια, άθεη, μία μικρή ηρωίδα που καθημερινά πάλευε με την τρανσφοβία, το σεξισμό, το μισογυνισμό και την κακία του κόσμου, που δεν άντεχε την υπέροχη διαφορετικότητά της.
Ό,τι και να γράψω για αυτήν δεν θα μπορούσα ποτέ να χωρέσω σε λέξεις το μεγαλείο της ψυχής σου, του μυαλού σου, της δύναμής σου και της ομορφιάς σου. Δεν θέλω συλλυπητήρια, θέλω όλοι εσείς εκεί έξω να αγαπάτε τόσο πολύ τα «διαφορετικά» παιδιά έτσι ώστε μία μέρα όλοι αυτοί που επί χρόνια την κακοποιούσαν και την τραμπούκιζαν να μην μπορούν να αναπνεύσουν από την πολλή αγάπη. Αυτή πρέπει να είναι η τιμωρία τους.
Αυτά τα παιδιά πονάνε πολύ και να ανοίγετε τις αγκαλιές σας πριν γίνουν άγγελοι 23 χρονών.
Εγώ οφείλω το μισό μου είναι σε σένα. Εσύ με έφερες σε επαφή με την LGTBQI κοινότητα, εσύ με έφερες σε επαφή με το φεμινισμό και με την αθεΐα, με τον doctor who και τον Harry Potter. Δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα χωρίς εσένα. Σε ευχαριστώ που ήσουν η καλύτερη αδερφή, η καλύτερη κόρη για την μαμά μας και το ομορφότερο πλασματάκι του κόσμου.
Ξέρω ότι η απόφασή σου ήταν 100% συνειδητή και ξέρω ότι πάλεψες μέχρι την τελευταία στιγμή για να κρατηθείς στη ζωή, αλλά η «αρρώστια» σου, όπως εσύ την αποκαλούσες σου προκαλούσε μόνο πόνο. Συγγνώμη αν ποτέ σε πλήγωσα, ή δεν ήμουν αντάξια των προσδοκιών σου. Το ξέρεις ότι ήσουν και θα είσαι το άλλο μου μισό για πάντα.
Δεν έχω γνωρίσει πιο δυνατό, έξυπνο και όμορφο άτομο από σένα. Και ούτε πρόκειται. Μάλλον η μοναδικότητα σου δεν άξιζε σε αυτόν τον χάλια κόσμο, όσο και αν προσπαθούσες να τον αλλάξεις. Θα προσπαθήσω και εγώ τώρα, στο υπόσχομαι. Σε αγαπώ ψυχούλα μου και θα σε αγαπώ για πάντα.
Συγγραφέας του πιο πάνω άρθρου είναι ο Άρης Δημοκίδης / δημοσιεύθηκε αρχικά στην Lifo
