Κάποιοι απροκάλυπτα με τη μπουλντόζα μέρα μεσημέρι και σε λαοφιλείς κολπίσκους και άλλοι μυστικά και σε κρυμμένους παραδείσους, μπαίνουν, βάζουν βγάζουν, σκάβουν, κόβουν, ράβουν, «διακοσμούν» και τελικά… κάνουν τα παλούκια τους χρυσά. Γνωστή πρακτική.

Αλίμονο... Μη τυχόν και μείνει κανένας κόλπος ή καμιά παραλία αναξιοποίητη.

Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να ανακαλύψω παραλίες του νησιού που δεν είναι και τόσο δημοφιλείς. Που δεν πήγα ποτέ ξανά. Που δεν τις ήξερα καν. Το τι βλέπουν τα μάτια σου δεν περιγράφεται. Καμιά αισθητική, κανένα μέτρο. Ο καθένας νοιώθει άνετος να πάει να στήσει ένα κιόσκι πάνω στην άμμο και να πουλάει της παναγιάς τα μάτια.

Μπογιατισμένες παλέτες, ψάθες, πράσινο δίκτυ, «φλορέντζες», kitsch μεταλικά stools, πλαστικές καρέκλες, καναπέδες από δερματίνη, αποτελούν συνήθως το ντεκόρ… Ότι μπορείς να φανταστείς. Ή μάλλον, ότι δεν μπορείς να φανταστείς ότι μπορεί να υπάρχει σε μια παραλία.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα πλείστα εστιατόρια-ψαροταβέρνες που είναι δίπλα στο κύμα. Τραπεζομάντηλα απ’ τα 80s (το μαρτυράει το ανύπαρκτο πλέον χρώμα τους), τραπέζια σε διάταξη σαν σε πανηγύρι, πλαστικά λουλουδάκια σε βάζα, τεράστιες τζαμαρίες μην τυχόν και δεν μπορείς να απολαύσεις -όντας πίσω από την κολόνα- τη θέα του πελάγους…

Πόσο δύσκολο είναι, αλήθεια, να κατανοήσουμε ότι ζούμε σε νησί και ότι ο τουρίστας θέλει κάτι ωραίο, μικρό και γραφικό για να ‘χει να θυμάται; Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον τουρίστα, εννοείται. Ποιο ταβερνάκι στην Κύπρο, δίπλα στο κύμα, έχει να σου προσφέρει λ.χ. εμπειρία αντίστοιχη με αυτή που βρίσκεις στις Κυκλάδες; Κανένα μάλλον…

 

Στη Σέριφο

 

Να πας ρε φίλε και να καθίσεις σε ένα ωραίο περιβάλλον, σε ένα πετρόχτισο ταβερνάκι, σε ένα από τα 5-6 μικρά τραπεζάκια και να απολαύσεις απλά και όμορφα ένα λυθρίνι πίνοντας το ουζάκι σου και νοιώθοντας ότι ο ταβερνιάρης είναι ένας φίλος που σε κάλεσε στο σπίτι του… Γίνεται; Και να πληρώσεις το πολύ €10-€12…

Ή να καθίσεις σε ένα μικρό beach bar, να παραγγείλεις μια πορτοκολάδα ή μια μπίρα, να κόψεις μισή κουβέντα με τον τύπο πίσω από τη μπάρα και να παραγγείλεις και δεύτερη και τρίτη μπίρα χωρίς να φοβάσαι ότι θα σου στοιχίσει όσο και η βενζίνη που πλήρωσες να πας από Λευκωσία-Πάφο και πίσω…

Αν υπάρχει αυτό που περιγράφω πιο πάνω, ένα μέρος (οτιδήποτε) δίπλα στην θάλασσα, με ωραία αισθητική, ωραία ποτά και φαγητό και λογικές τιμές, στείλτε μας τα με ένα mail στο info@cityfreepress.com.cy και να ‘στε σίγουροι κιόλας πως θα πάρω πίσω όσα είπα.

Ενδεχομένως να υπερβάλλω. Σίγουρα όμως όχι όσο κάποιοι με την κακογουστιά και τις τιμές τους.

* Για την ιστορία, η κεντρική φωτογραφία του άρθρου απεικονίζει την παραλία Calamoche στη Σικελία (Ιταλία). Την φωτογραφία ανάρτησε σήμερα, ένας χρήστης του facebook, αναφέροντας πως η συγκεκριμένη παραλία είναι ακριβώς όπως τον Κόννο. Παρκάρεις, λέει, πάνω, όπου υπάρχει ένα εστιατόριο/καφέ και ένα περβόλι που πουλά φρουτοσαλάτες και περπατάς περίπου 1.5χλμ για να κατέβεις στην παραλία. Οι ομπρέλες ανήκουν στους λουόμενους και η παραλία δεν έχει τίποτε άλλο.