Της Ρεβέκκας Σιεκκέρη*

 

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Παιδείας,

Παρόλο που είστε ο προϊστάμενος μου, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να το αγνοήσετε αυτό για λίγες μόνο στιγμές. Απευθύνομαι σε σας, όχι σαν ίσος προς ίσο, αλλά ως άνθρωπος προς άνθρωπο.

Θα ήθελα μια μέρα να αφήσετε για πέντε μόνο λεπτά τις σκοτούρες, τις έγνοιες, τα σχέδια επί σχεδίων, τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τους δείκτες επάρκειας και επιτυχίας. Εξάλλου, αυτά δεν θα δουλέψουν ποτέ, τουλάχιστον στο βαθμό που όλοι θα θέλαμε, αν δεν παρθούν σοβαρά μέτρα και λύσεις -τομές εχτές ενάντια στο πρόβλημα της σχολικής παραβατικότητας.

Φανταστείτε πως, όπως περπατάτε αμέριμνος για να πάτε στο μάθημα σας, να προσγειώνεται μια καρέκλα μπροστά σας. 

Κλειστείτε μόνος μέσα στο γραφείο σας για πέντε λεπτά και προσπαθήστε να βιώσετε την εμπειρία που είναι θέμα ενός από τα σεμινάρια που προσφέρει το Υπουργείο σας. Προσπαθήστε να βιώσετε την ενσυναίσθηση. Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε πως είναι να μπαίνετε μέσα σε ένα πλήθος οργισμένων εφήβων εμπλεκομένων σε καυγά και να προσπαθείτε να επιβάλετε την τάξη ανάμεσα σε μπουνιές και κλωτσιές με όλων των ειδών αντικείμενα να εκσφενδονίζονται τριγύρω σας.

Φανταστείτε ότι είσαστε μια καθαρίστρια και πρέπει να τρέξετε να σβήσετε μια φωτιά που έβαλαν μαθητές, ενώ ξέρετε ότι ίσως υπάρχει μέσα εκρηκτικός μηχανισμός, και ίσως, ίσως να μην επιστρέψετε ποτέ ή τουλάχιστον ποτέ όπως ήσασταν την ώρα που πηγαίνατε.

Φανταστείτε πως είναι για ανύπαρκτο λόγο να δεχτείτε μια μπουνιά από ένα μαθητή επειδή απλά του είπατε να μην κτυπά τους συμμαθητές του στο κεφάλι και να χάνετε την αξιοπρέπεια σας ανάμεσα στους μαθητές σας και στους συναδέλφους σας γιατί, απλά θέλατε να κάνετε την δουλειά σας.

Τώρα, κύριε Υπουργέ, ανοίξτε τα μάτια σας. Και αν δε νιώσατε τίποτα μετά από όλα αυτά, σας παρακαλώ, σταυρώστε με! ΤΩΡΑ!

Θέλατε να διδάξετε μάθημα. Αυτή είναι η δουλειά μας. Να διδάσκουμε μάθημα μέσα σε ανθρώπινες συνθήκες και με ασφάλεια.

Φανταστείτε πως είναι να τρέχετε από πίσω μερικούς μεθυσμένους μαθητές (που έφτασαν από το σπίτι έτσι) με την αγωνία για την ευθύνη σας, που στην πραγματικότητα είναι ευθύνη άλλων, για να μην πάθουν τίποτα τα παιδιά αυτά.

Φανταστείτε πως, όπως περπατάτε αμέριμνος για να πάτε στο μάθημα σας, να προσγειώνεται μια καρέκλα μπροστά σας. Πόσα κεριά ευχαριστίας προς τον Μεγαλοδύναμο πρέπει να ανάψετε που δεν προσγειώθηκε πάνω σας ή στο κεφάλι ενός παιδιού.

Φανταστείτε πως είναι να μπαίνετε ανάμεσα σε ένα αυτιστικό παιδί και ένα παιδί με ΔΕΠΥ και να προσπαθείτε να τα χωρίσετε για να μην πάθουν εκείνα κακό. ΕΚΕΙΝΑ και όχι ΕΣΕΙΣ! Νιώστε την κατά λάθος μπουνιά στο μάγουλο σας. Νιώστε την τώρα! 2-3 λεπτά διαρκεί η όλη υπόθεση. Κανείς, όσο και αν το θέλει, δεν μπορεί να έρθει στην τάξη σε 2-3 λεπτά για να σας βοηθήσει. Νιώστε τον ιδρώτα στο μέτωπο σας, δέστε τους μώλωπες στα μπράτσα σας. 2-3 λεπτά μόνο. Που φαίνονται , όμως αιώνες, έτσι δεν είναι κύριε Υπουργέ;

Φανταστείτε πως επειδή λέτε σε ένα μαθητή να βγάλει τα βιβλία του για μάθημα, εκείνος να σας βρίζει και εκσφενδονίζει προς το μέρος σας ένα ψαλίδι. Με όλους τους κινδύνους, όχι μόνο για σας, αλλά και για τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Δέστε τώρα το ψαλίδι…Σας ικετεύω, δέστε το ψαλίδι… σας ικετεύω…

Τέλος, κλείστε τα μάτια και νιώστε πως είναι να μένετε χωρίς ανάσα, μετά από εισπνοή υγρού που δεν θα έπρεπε για κανένα λόγο να υπάρχει στο εργασιακό σας περιβάλλον ,κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά πια. Νιώστε πως είναι να μένετε χωρίς αέρα. Αέρα, σας παρακαλώ, δώστε μου λίγο αέρα. ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΑΕΡΑ! Για να αναπνεύσουμε κυριολεκτικά…

Τώρα, κύριε Υπουργέ, ανοίξτε τα μάτια σας. Και αν δε νιώσατε τίποτα μετά από όλα αυτά, σας παρακαλώ, σταυρώστε με! ΤΩΡΑ!

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο paideia-news.com

Ρεβέκκα Σιεκκέρη, Εκπαιδευτικός*