Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να περιμένουμε «αυτούς» να αποφασίσουν για τον τρόπο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε; Πώς θα ήταν άραγε αν η νεκρή ζώνη ήταν δική μας;

Τι θα έκανες αν σου λέγαμε πώς στην πραγματικότητα, είναι δική μας;

Δεν κουράστηκες απ’ όλο αυτό; Δεν σου προκαλεί ναυτία; Είναι ένα επαναλαμβανόμενο «deja-vu». Σαν μια μαύρη αγγλική κωμωδία.

Ίσως και πάλι να είναι ανόητοι όσοι αναρωτιούνται όλα αυτά τα πράγματα. Ποιος τολμά άλλωστε να ξεπεράσει τα όρια και να σπάσει τους κανόνες;

Εδώ είναι μια γειτονιά της γης, που όλα είναι ασαφή και αβέβαια. Βρίσκονται συνεχώς σε μια στασιμότητα, την ίδια ώρα που λένε ότι η αλλαγή έρχεται σύντομα. Αλλά το «σύντομα» δεν φαίνεται να είναι κάπου κοντά, εκτός και αν αποφασίσεις να κάνεις ένα πικνίκ.

Ομάδες ανθρώπων και από τις δύο κοινότητες, ξεκίνησαν από τις ελεύθερες και τις κατεχόμενες περιοχές αντίστοιχα, για να βρεθούν στη νεκρή ζώνη και να κάνουν ένα μεγάλο πικνίκ.

Έπαιξαν μπάλα, πέταξαν αετούς, έκαναν ποδήλατο, έβγαλαν φωτογραφίες, γέλασαν, τραγούδησαν και έκαναν μαζί σαν άνθρωποι όλα εκείνα που θα ήταν αυτονόητα, αν δεν υπήρχαν τα συρματοπλέγματα και οι περιορισμοί. 

 

un-buffering from name surname on Vimeo.