Για όλους τους άρρενες (ή σχεδόν όλους) οι πρώτες ημέρες μετά την κατάταξη στον στρατό είναι συνήθως τραυματικές. Κυρίως γιατί κανείς δεν πάει κατάλληλα προετοιμασμένος για τα όσα θα συναντήσει μόλις περάσει την πύλη, έστω κι αν έχει ακούσει άπειρες ιστορίες από τους «παλιούς».

Να είσαι στημένος με τις ώρες (ενίοτε στον ήλιο) μέχρι να φωνάξουν τ’ όνομά σου. Να σε βάζουν σ’ ένα δωμάτιο με ακόμη 20-30 άγνωστα άτομα και να σου ζητάνε να ξεγυμνωθείς για να σε εξετάσουν, να σε μοιράζουν ανά δεκάδες στους θαλάμους και στο τέλος της ημέρας να περιμένεις στην ουρά για ώρα, μέχρι να καταφέρεις να μπεις στο μπάνιο για λίγα λεπτά λύτρωσης.

Παρόλα αυτά, λίγα χρόνια μετά την απόλυσή σου και κοιτάζοντας πίσω, αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα απ’ όσα έζησες εκείνους τους 26 (ή 25 ή 14) μήνες δεν ήταν τόσο δραματικά όσο τα έφτιαχνες τότε στο μυαλό σου. Αντίθετα, πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να θυμάται με νοσταλγία ιστορίες και στιγμές από τότε και ενδόμυχα, ίσως και με λίγες ενοχές, θα ήθελες αν είχες την ευκαιρία να επιστρέψεις ξανά εκεί, έστω για λίγο.

Σε λίγες μέρες ξεκινά η κατάταξη νεοσυλλέκτων για το 2017 -πλέον για 14 μήνες- και σίγουρα πολλοί εκεί έξω ήδη νιώθουν περίεργα για την καινούργια αυτή φάση της ζωής τους. Και επειδή ξέρουμε πολύ καλά ότι τα λόγια συμπόνιας και παρηγοριάς δεν βοηθάνε και πολύ, ζητήσαμε από 11 Κύπριους που τίμησαν το χακί και το άρβυλο, να μας διηγηθούν τη δική τους ιστορία από εκείνες τις πρώτες ημέρες στο στρατό (αλλά και τις μέρες που προηγήθηκαν), με ή χωρίς δόση χιούμορ.

Πριν διαβάσεις τις αναμνήσεις όλων όσοι μας μίλησαν για τις πρώτες μέρες στον στρατό, δες στα γρήγορα και τη λίστα με τους 11 πιο διαδεδομένους ΜΥΘΟΥΣ για τους οποίους θα ακούσεις σίγουρα πριν και κατά τη διάρκεια της θητείας σου και οι οποίοι δεν έχουν καμιά (ή σχεδόν καμιά) σχέση με την πραγματικότητα.

10 + 1 ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

1. Μέχρι να μεγαλώσεις θα καταργηθεί ο στρατός. Θα λυθεί το Κυπριακό. Ο πιο μεγάλος μύθος.

2. Άμα «φας» φυλακή ή κράτηση στο ΚΕΝ δεν θα βγεις διανυκτέρευση ή άδεια. Μύθος, κανείς δεν μένει μέσα στο ΚΕΝ.

3. Ο ΚΨΜτζιής έβγαλε το αυτοκίνητό του με τα κέρδη από το ΚΨΜ. Μόνο αυτός ξέρει.

4. Σε κάθε στρατόπεδο υπάρχει μια στοιχειωμένη σκοπιά, την οποία ακολουθούν χιτσκοκικές ιστορίες, συνήθως και μια γιαγιά που την επισκέπτεται τα βράδια. Το αλατοπίπερο της θητείας.

5. Κανένας ποτέ δεν έχει βάλει μέσο για να πάει στο ΓΕΕΦ, να πάει ΣΜΕΦ, να γίνει οδηγός του διοικητή ή του Ταξίαρχου, να πάει Λόχο Αθλητών. Πάντα πάνε οι επίλεκτοι σε αυτά τα πόστα. Τα πιο λαμπρά μυαλά, που λέμε και στην πολιτική.

6. Τα Σαββατοκύριακα ο χρόνος θα κυλά βασανιστικά αργά. Μεγάλο ψέμα. Το ΣΚ, όταν δεν είχαμε έξοδο, περνούσαμε άψογα! Ξυπνούσαμε πιο αργά απ’ ότι συνήθως, ήμασταν γενικά πιο χαλαροί, ενώ απολαμβάναμε σνακ μαζί με #galataki κάνοντας τις πιο ωραίες συζητήσεις στον χώρο έξω από το ΚΨΜ. Τις εικόνες αυτές θα τις κουβαλάμε για #PantaStiZoiMas.

7. Οι περισσότεροι δεν τρώγαμε από το φαγητό της υπηρεσίας αφού πάντα υπήρχε η φήμη ότι τα βράδια κοιμόντουσαν γάτες στις κατσαρόλες. Μόνο οι γάτες ξέρουν την αλήθεια.

8. Οι μερίδες ΛΟΚ που τρώγαμε στις ασκήσεις έχουν ξεμείνει στο στοκ από το ’74. Μόνο αν φας θα μάθεις.

9. Ο ατομικός επίδεσμος που μας χρέωναν στο ΚΕΝ είχε μορφίνη και φοβόμασταν να τον ανοίξουμε γιατί θα τιμωρούμασταν αυστηρά λόγω του ότι είναι ναρκωτικό. Αφέλεια.

10. Όταν απολυθούμε, όλοι λέμε ότι θα δέσουμε τον σάκο πίσω από το αυτοκίνητο και θα βγούμε από την πύλη τραβώντας τον, με το ραδιόφωνο να παίζει στη διαπασών το «Απολύομαι». Όταν έρθει η μέρα της απόλυσης, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλεις να κάνεις.

11. Δεν θα περάσουν ποτέ οι 26 / 25 / 13 μήνες. Και αυτοί περνάνε γρήγορα και τα μετέπειτα χρόνια ακόμα πιο γρήγορα.

Μάνος Αντωνίου / 75Β  

«Τον πρώτο καιρό ήμασταν ούλλοι πολύ ψαρωμένοι τζαι "γυρισμένοι". Μια φάση που θυμούμαι έντονα ήταν ένας "σειράς" που επαρανόησε που τις πολλές ημέρες χωρίς έξοδο τζαι αποφάσισε να ανοίξει την υδατοδεξαμενή πόσιμου νερού, να μπει μέσα τζαι να κάμει κανονικά μπάνιο με σαμπουάν. Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε νερό να πιούμε για 3 ημέρες. Έπρεπε να έρθει το υγειονομείο, να αδειάσει όλο το νερό τζαι να καθαρίσει τη δεξαμενή από τους αφρούς»

Κώστας Πρίγκιπας / 78Β

«Έπρεπε να πάω ΚΕΝ Πάφου τζαι μόλις εμπήκαμε Λεμεσό είπα του παπά μου: Άπα, εξίασα το χαρτί που πρέπει να έχω για να με βάλουν μέσα.... Εστραφήκαμε πίσω Λευκωσία! Τάχα δεν θα με επιάναν αν δεν το έπαιρνα μαζί μου! Το διπλοκάμπινο του τζιυρού μου έφκαλε φωθκιές! Έπιασε 120 χιλιόμετρα πρώτη φορά. Που το μούγκρισμα δεν ακούαμε τι ελέαμε. Μπαίνω μέσα πρώτη μέρα... Θυμούμαι, ούλλα εγίναν πολλά γρήγορα... Δεν εκατάλαβα που έμπαινα... Τη δεύτερη μέρα που είχαμε χρόνο να σκεφτούμε έπιασέ με μια θλίψη, σχεδόν κατάθλιψη, αλλά εν ήξερα τι είχα. Θυμούμαι να λέω "ρε μα εν να ‘μαι δαμέ 26 μήνες;"»

Ανδρέας Χατζηγεωργίου / 78Β

«Τις πρώτες μέρες ήμασταν πολλά φοβισμένοι. Μην χάσουμε τα άρβυλα, μην χάσουμε την καραβάνα… Γενικότερα, είσαι ψαρωμένος, δεν ξέρεις κανέναν. Πρέπει να βρεις τρόπο να ταιριάξεις με κόσμο που δεν ήξερες μέχρι χθες… Είναι και ο στρατός μια μικρογραφία της κοινωνίας, με τους καλούς, τους γλύφτες, αυτούς που θα βάλεις τελικά στην παρέα σου. Θυμούμαι πάντως ότι, τη μια Παρασκευή έδινα προεισαγωγικές και είχα το άγχος ότι έπρεπε να περάσω κάπου, την άλλη Παρασκευή ήμουν Αγία Νάπα και εχόρευα, και την τρίτη Παρασκευή πήγα στρατό και έπρεπε να μεγαλώσω απότομα»

Είναι και ο στρατός μια μικρογραφία της κοινωνίας, με τους καλούς, τους γλύφτες, αυτούς που θα βάλεις τελικά στην παρέα σου...

Μάριος Νεοφύτου / 88Β

«11 Αυγούστου 2006. Θυμούμαι μέχρι σήμερα την ημερομηνία. Ήταν η ημέρα της κατάταξης μου τζαι πήγα μαζί με ένα φίλο. Μας έβαλαν όπως τις όρνιθες όλους μαζί σε ένα προαύλιο χώρο για να μας χωρίσουν στους λόχους. Είχαμε ούλλοι άγχος τζαι κανένας δεν μιλούσε. Περιμέναμε να δούμε τι θα ακολουθήσει. Μετά από 6 με 7 ώρες εξαντλητικής αναμονής, μας παίρνουν επιτέλους στους θαλάμους τζαι ένας φίλος γυρίζει στο Λοχαγό με ύφος και του λέει «Μα ήντα ωραίος που εν ο στρατός! Εννα έρτω τζαι αύριο». Νομίζω άκουσαν τις φωνές του μέχρι το λιμάνι της Λεμεσού. Ευτυχώς ήταν της στιγμής, οι επόμενες ημέρες στο ΚΕΝ ήταν σαν εκδρομή σχετικά με όσα ακολούθησαν όταν μας επήραν στις μονάδες μας»

Μάριος Κωνσταντίνου / 96Β

«Πριν πάω στρατό είπαν μου ότι θα ήταν σαν camping. Το θέμα ήταν ότι ποττέ μέχρι τότε δεν είχα κάνει camping, άρα εν ήξερα και πως ήταν. Την πρώτη μέρα θυμάμαι εξέτασαν μας ενδελεχώς τίτσηρους. Λόγω της αφόρητης ζέστης έμοιαζα όπως την κάττα τη βρεμένη που τον ιδρώτα, επειδή ήξερα όμως ότι ήταν μόνο για μιαν ημέρα έκανα υπομονή. Αυτό που δεν ήξερα όμως ήταν ότι μετά από όλο τούτο θα μας επέτρεπαν να κάνουμε μπάνιο αργά το βράδυ, μόνο για 5 λεπτά. Το φαγητό ήταν καλό, τούτο το αναγνωρίζω. Το πρόβλημα ήταν στους θαλάμους που έπρεπε να συμβιώνεις με 10 άτομα άηστα να πάσην»

Μια χαρά εν το ΚΕΝ, ξενοδοχείο! Μεν ξανακούσω τούτη τη φράση γιατί ή ψεύτης είσαι ή εν επήες ποττέ σε ξενοδοχείο.

Μιχάλης Λευκάτης / 82Β

«Αν πιστεύκεις ότι ταξιδεύοντας από Κύπρο στο Ανατολικό Τιμόρ παθαίνεις πολιτισμικό σοκ, τότε εν έκαμες στρατό στην ενάλια χώρα μας. Κι όταν είσαι ένα κλασσικό βουτυρόπαιδο γάλακτος που τελειώνοντας από το Λύκειο, με μόνες σου έγνοιες τη διασκέδαση σε club, τις ταινίες, τη μουσική και την τέχνη, βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα θάλαμο με άλλους 20 μαντράχαλους που η μόνη τους έννοια εν το ρέψιμο, το πιο βρώμικο αέριο, ο αυνανισμός και το.. τζιυνίν, τότε το παθαίνεις το πολιτισμικό τραλαλά.

'Όχι ρε τι λες… υπερβολές. Μια χαρά εν το ΚΕΝ, ξενοδοχείο!' Μεν ξανακούσω τούτη τη φράση γιατί ή ψεύτης είσαι ή εν επήες ποττέ σε ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο σου δίνει και λουκανικάκι στο πρόγευμα! Στο ΚΕΝ σου δίνουν ένα λουκάνικο το οποίο από την πρώτη κιόλας μέρα τρέχεις κάτω από τον ήλιο του κατακαλόκαιρου να γεμίσεις με όλα τα καλούδια: Δεκάκιλα άρβυλα, στολές με υφή χαρτόνι, υπέροχες τσίγκινες καραβάνες, αφράτες κουβέρτες με εσάνς χώμα περβολιού του 1967 και άλλα πολλά παρόμοια. Θα σου δώσουν και όπλο. Βέβαια! Σε εσένα, που η τελευταία σου εμπειρία με όπλο ήταν το νεροπίστολο τον περασμένο μήνα στην Αγία Νάπα. Και έρχεται το βράδυ τζαι ξαπλώνεις πτώμα στα ελατήρια σου (γιατί μόνο κρεβάτι δεν είναι αυτό) για να κοιμηθείς τζαι χαίρεσαι που τέλειωσε η πρώτη ημέρα στο ΚΕΝ. Λαλείς ας φάω τούτο το κρουασάν που ξέμεινε που το ΚΨΜ (έμαθες ήδη όλα αυτά τα ακρωνύμια), αλλά οι οσμές του θαλάμου κάμνουν τη σοκολάτα να μοιάζει με κάτι άλλο. Το ξαναβάζεις στην τσέπη. Γυρνάς πλευρό και λες "Υπομονή.. Άλλες 792 έχουν μείνει"»

Πέρα όμως από την όποια στρατιωτική εκπαίδευση, ο στρατός ήταν και είναι ένα τεράστιο σχολείο.

Αλέξανδρος Κάτσιης / 96Β

«Θυμάμαι πολλά καλά ούλλες τις μέρες του στρατού, από την πρώτη έως και την τελευταία. Δεν μπόρεσα ποττέ να καταλάβω γιατί έρεπε να το κάμω τούτον ούλλο, χωρίς καν να το θέλω. Εν εκάνεν ο εγκλεισμός, έπρεπε να συμβιώνουμε με άτομα που το μπάνιο ήξεραν το μόνον ως ακόμα ένα δωμάτιο.  Σε κάποια φάση έπιανα τον εαυτό μου να εύχεται αντί για έξοδο, μια μάσκα οξυγόνου μπας τζιαι βκάλω τη νύχτα. Αυτό που σίγουρα αναγνωρίζω τζαι κρατώ που τη θητεία μου στο στρατό είναι ότι κατάφερα να χάσω ούλλα τζινα τα περιττά κιλά που ήθελα»

Μάριος Πούλλαδος / 85Β

«'Προσοχή! Εμπάτε γλήορα στην γραμμή τζαι μεν μιλάτε'. Ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε που τον κληρωτό λοχία (ένα κοπελούι δηλαδή ένα χρόνο πιο μεγάλο που εμάς) περνώντας την πύλη του Κέντρου Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων (ΚΕΝ) Λεμεσού το μεσημέρι εκείνο του Ιουλίου του 2003. Μέσα στους 40 βαθμούς προχωρήσαμε στο «μαρτύριο» της χρέωσης των ειδών ένδυσης και του γνωστού λουκάνικου με όλα τα παρελκόμενα. Ακολούθησαν οι ιατρικές εξετάσεις (τιτσίρωμα) και η γραφειοκρατική αναγκαιότητα. Φορτωμένοι (σαν τα μαχητικά γαούρκα της σκλαβωμένης μας Μεσαορίας), περάσαμε στους θαλάμους διαμονής για να αποθέσουμε και να τακτοποιήσουμε κρεβάτια και φοριαμούς.

Η πρώτη 'έκπληξη' ήρθε με το απογευματινό φαΐ. Εντολή-άδεια από τον Δόκιμο να φορέσουμε την απογευματινή στολή, αντί της παραλλαγής: αθλητικά γκρίζα παπούτσια, μπεζ μάλλινες κάλτσες ως το γόνατο, κοντή βερμούδα, κοντομάνικη πράσινη φανέλα και το θρυλικό καπέλο Ε.Φ με τον αστείο περίγυρο. Προς στιγμή αναρωτήθηκα/με αν μπήκαμε στο στρατό ή στο προσκοπικό. Στην αρχή όλα έμοιαζαν σαν μια χαρούμενη κατασκήνωση. Νέα πρόσωπα, πρόγραμμα, περιβάλλον, και σεντόνια. Ήταν η αρχή μιας νέας ζωής που θα διαρκούσε περίπου 750 μέρες (έξω η φυλακή). Ήταν το ελάχιστο χρέος που θα μπορούσαμε να  προσφέρουμε απέναντι στην ημικατεχόμενη από τον Αττίλα πατρίδα μας. Πέραν όμως από την όποια στρατιωτική εκπαίδευση, ο στρατός ήταν και είναι ένα τεράστιο σχολείο. Μέχρι το τέλος της θητείας δοκιμάζονταν τα όρια των αντοχών, ψυχικών και σωματικών, και ξεχωρίζουν οι δίκαιοι από τους άδικους, οι ηθικοί από τα «παλίοπαιδα», οι «φλώροι» και οι 'μπούληδες' από τους έντιμους και οι λεβέντες από τα 'παλικάρκα της φατζής'. Ημί αναπάυση!»

Νόμιζα πως πήγαινα εκδρομή, δεν είχα ιδέα τι θα συναντήσω ακριβώς.

Κωνσταντίνος Ιάσωνος / 86Β

«Όσο έτοιμος τζαι να είσαι να καταταχθείς, εν ξέρεις καθόλου ακριβώς τι θα συναντήσεις. Θυμάμαι εκείνο το πρωί πως ήμουν σχετικά έτοιμος, αλλά λίγο πριν φύγω ήρθε να με δει η νονά μου η οποία με την μητέρα μου με αγκάλιασαν και άρχισαν να κλαίνε. Έδειχνα χαλαρός αλλά στον δρόμο για το στρατό δάκρυσα απλά γιατί τις είδα να κλαίνε. Νόμιζα πως πήγαινα εκδρομή, δεν είχα ιδέα τι θα συναντήσω ακριβώς. Για πολλές ώρες πηγαίναμε δεξιά αριστερά μέχρι να μας χρεώσουν εξοπλισμό μέχρι επιτέλους να μπούμε στους θαλάμους μας. Περίεργα συναισθήματα, που για ένα 18χρονο νέο δεν είναι εύκολο στο να τα διαχειριστεί. Μας μιλούσαν οι αξιωματικοί με στρατιωτικούς όρους και στα αυτιά μου ηχούσαν σαν μια ξένη γλώσσα. Εκεί κατάλαβα πως θα θέλει χρόνο στο να συμβιβαστώ. Ευτυχώς δεν μου πήρε πολύ... Την πρώτη νύχτα πάντως θα τη θυμάμαι όσο ζω γιατί δεν έκλεισα μάτι από το ροχαλητό κάποιου άλλου παιδιού στον θάλαμο. Ο στρατός είναι σίγουρα μια εμπειρία που σε ωριμάζει και σε κάνει ανεξάρτητο σε πολλά πράγματα​»

Αντρέας Παπαϊωάννου / 92Β

«Θυμάμαι πολλά καλά την πρώτη ημέρα που πήγα στρατό, σαν εχτές. Δεν μπορώ να πω πως ήμουν ψαρωμένος, αγχωμένος παραπάνω για το τι θα αντιμετώπιζα. Ήταν κάτι καινούργιο για μένα τζαι είχαμε ακούσει πολλά αρνητικά σχόλια από άλλα άτομα που είχαν πάει ήδη. Πήγα, κατέβηκα που το αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και περίμενα εκεί για αμέτρητες ώρες μέχρι να μπούμε στους θαλάμους μας. Η πρώτη μέρα στο στρατό για μένα ήταν μια ατέλειωτη μέρα. Δεν περνούσαν οι ώρες με τίποτα»

Πριν πάω στρατό είπαν μου ότι θα ήταν σαν camping. Το θέμα ήταν ότι ποττέ μέχρι τότε δεν είχα κάνει camping, άρα εν ήξερα πώς ήταν. 

Πάρης Δημητριάδης / 85 Β

«Τις πρώτες μέρες στον στρατό εν είμαι σίουρος αν τις θυμούμαι, εψιλοέκαμα τες delete που το hard drive μου, όι μόνο τες πρώτες αλλά ούλες γενικώς. Μπορώ να σου γράψω όμως για τις τελευταίες πριν «να μπούμε μέσα» που ενιξέρω τι συμβαίνει σήμερα αλλά τότε (85 μπουμ) ήταν στανταράκι να κτυπούμε με τους συμμαθητές το πενθημεράκι μας στην Αγία Ναπα μας τζαι να κάμνουμεν πελλάρες με την εμφάνισή μας, προφανώς γιατί εξέραμε πως θα ακολουθούσε (και) στυλιστική καταπίεση. Εγώ, για παράδειγμα, ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου άσπρα (γιατί έτσι, γιατί οι;) και αφού μου είπαν πως εν γίνεται έτσι πράμα, έμαθα τι σημαίνει μπλίτς. Εμπλίτσαρα τα, θυμούμαι, 5 φορές. Τόσο όσο για να μεν κρούσουν τέλια. Αλησμόνητο θα μου μείνει επίσης το ανησυχητικού βαθμού έγκαυμα στο γόνατο που είχα πάθει σε Go Karts, στην πατροπαράδοτη εκείνη εκδρομή στην Αγιά Νάπα. Αντιλαμβάνεσαι πόσο δυσάρεστο πράμα ήταν να πρέπει να φορώ πάνω που το έγκαυμα τζίντο απαίσιο το cotton/polyester/whatever πυρωτικό παντελόνι της παραλλαγής.

Η τελευταία νύχτα πριν μπω μέσα ήταν νομίζω η νύχτα του χορού των τελειόφοιτων του σχολείου μου (αθάνατες κυπριακές αμερικανιές, αγαπούμε). Όταν ο χορός που είχε γίνει σε ξενοδοχείο της παραλιακής ετέλειωσε, επήαμε, θυμούμαι, ούλοι μαζί παρέα στο κομμωτήριο της μάμας κάποιου φίλου και εκουρευτήκαμε ομαδικά. Να αποτίνουμε επίσης κάπου φόρο τιμής στο legendary εκατοστάρι, που σε κάποια φάση btw πρέπει να το κάμουμε θέμα, τζαι που εν πολλά Λεμεσός, μαγκιά, μαγεία και Μεσόγειος, πράμα. Εκατό ακριβώς μέρες πριν την κατάταξη (εξ ου και το «εκατοστάρι») όλοι οι νεοσύλλεκτοι to be κάμνουν μαζικό σκασιαρχείο που το σχολείο, φακκούν ούλη μέρα βόλτες μες την πόλη με τα σκουτερούθκια τους, παίζουν πουρούδες ούλοι μαζί, πελλανίσκουν τους τόπους τζαι τερματίζουν το συνήθως με beach party τζαι τέθκιες αλητείες»

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ 90S ΣΕ ΑΓΙΑ ΝΑΠΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΡΑ

PLUS

8 αναμνήσεις από τον στρατό που θα τις κουβαλάμε για #PantaStiZoiMas

1.     Η πρώτη έξοδος από το ΚΕΝ σου δημιουργούσε αισθήματα αντίστοιχα με αυτά που είχες την πρώτη φορά που κατάφερες να κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.

2.     Η πρώτη βραδινή σκοπιά με το όπλο στον ώμο, σε ένα απόμερο σημείο, έκανε τις ταινίες του Χίτσκοκ να μοιάζουν σαπουνόπερες μπροστά στα σενάρια που έκανες εσύ με το μυαλό σου.

3.     Η πρώτη φορά που ήρθε το delivery στην πύλη, σε βοήθησε να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο το φαγητό της γιαγιάς σου.

4.     Η πρώτη φορά που μάθαινες ότι «καλλιόπη» δεν λένε μόνο τη γειτόνισσά σου.

5.     Η πρώτη στέρηση εξόδου και η χαμένη ευκαιρία να βγεις με την παρέα ή με τη γκόμενα, σε βοηθούσε να σκεφτείς καλύτερα πριν κάνεις την επόμενη «παρανομία».

6.     Η πρώτη φορά που έπρεπε να ξυπνήσεις ακριβώς στην ώρα που έπαιζε η σειρήνα (για το εγερτήριο), σε έκανε να καταλάβεις ότι στον στρατό η λέξη snooze δεν μπορεί ποτέ να μπει στην ίδια πρόταση με τη λέξη ξυπνητήρι.

7.     Η πρώτη δική σου συμμετοχή στην παρέλαση, σε έκανε να καταλάβεις ότι μια καρναβαλίστικη παρέλαση διαφέρει κάπως από μια στρατιωτική.

8.     Η πρώτη άσκηση-διανυκτέρευση στη φύση, μες στο καταχείμωνο, σου έμαθε ότι το κάμπινγκ δεν είναι πάντα μια ευχάριστη εμπειρία, με τραγούδι, διασκέδαση και πρωινό μπάνιο στην θάλασσα.

Όλες οι πρώτες φορές θα είναι σαν ανάμνηση για #PantaStiZoiMas, όπως ακριβώς όταν ήμασταν παιδιά και ένα #galataki ήταν η λύση για όλα τα προβλήματα!