Την πέτυχα τυχαία στο μόλο Λεμεσού. Λίγο μετά την αποβάθρα του παλιού λιμανιού, ένα νεαρό φρέσκο κορίτσι γύρω στα 25, χωρίς παπούτσια καθισμένη σε μια καρέκλα να τραγουδάει ανατολίτικα τραγούδια παρέα με το μπεντίρ της (κρουστό μουσικό όργανο) και γύρω της μαζεμένος κόσμος να την κοιτάει, να τραγουδάει μαζί της, να την χειροκροτεί. 

Την παρατηρούσα για αρκετή ώρα πριν βρω το θάρρος να της συστηθώ. Είχε κλειστά τα μάτια και παλλόντανε ολόκληρη στους ήχους του μπεντίρ και στις μελωδίες των ανατολίτικων κομματιών που τραγουδούσε. Έμοιαζε σαν αερικό την ώρα που τραγουδούσε το «Τώρα τραγουδούν τ’ αηδόνια». Ναι αυτό ήταν, αηδόνι.

Επέλεξα να βγω στο «δρόμο» από το να πάω σε ένα μαγαζί για να μην έχω υποχρέωση σε κανένα «αφεντικό».

Η Χριστιάνα Παπακώστα (κάνε like στη σελίδα της ΕΔΩ) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό, ενώ τα τελευταία 8 χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη όπου βρέθηκε εκεί για να σπουδάσει στη σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ αυτή στη στιγμή κάνει μεταπτυχιακό στο τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου, μελετώντας το πως εκφράζεται το πνεύμα στην τέχνη.

 

 

Τώρα κελαηδούν τ αηδόνια #limassol #street #music #tradition #molos #instalife #instalike

A post shared by Andreas Katshis (@akatshis) on Aug 16, 2017 at 9:39am PDT

Πώς «έμπλεξες» με τη μουσική;

Από μικρή μου άρεσε να τραγουδάω, αλλά η επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική προέκυψε νομίζω εξ αιτίας του αδελφού μου ο οποίος είναι και ο ίδιος μουσικός και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε από την εφηβεία μας. Τη μουσική παρόλα αυτά δεν την έχω διδαχτεί σε κάποιο ωδείο ή από κάποιο δάσκαλο. Έχω ψαχτεί σε πολλά είδη μουσικής με φίλους, με συνεργάτες και φυσικά από το διαδίκτυο. Οι σπουδές μου όμως στο Μουσικό Πολύτροπο της Μουσικολογίας του Αριστοτελείου, με οδήγησαν στον ανατολίτικο ήχο ο οποίος μίλησε στην ψυχή μου».





Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου μουσικό του δρόμου;

Ναι θα μπορούσα να δεχτώ αυτόν τον τίτλο, αλλά πιο σωστό θα ήταν «καλλιτέχνης του δρόμου».

Όταν παίζεις μουσική στο δρόμο θέλοντας και μη, έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορους ανθρώπους.

Από πού ξεκίνησε όλο αυτό;

Ξεκίνησα το street performance από τη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή μάλιστα είχα αρκετούς ενδοιασμούς στο αν έπρεπε να το κάνω. Η στήριξη του κόσμου όμως ήταν καθοριστική στο να συνεχίσω, αν συνέβαινε το αντίθετο, ίσως και να μη συνέχιζα.

 

Στην Κύπρο πότε βγήκες στο δρόμο πρώτη φορά;

Η πρώτη φορά ήταν ακριβώς ένα χρόνο πριν, όταν κατέβηκα για διακοπές τον Αύγουστο. Ένιωθα τρομερό άγχος, πάντα νιώθω άγχος πριν βγω ή κατά τη διάρκεια που παίζω μουσική είτε στο δρόμο είτε σε μια μουσική σκηνή.

 

Πώς αντιμετωπίζεις αυτό το άγχος;

Κλείνω τα μάτια και νιώθω τον ήχο της μελωδίας που βγαίνει από μέσα μου.

Η τέχνη αφού είναι προσωπική έκφραση και ελευθερία, δεν θα μπορούσα να τραγουδάω με παπούτσια!

Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου όταν σε ακούνε; Σου έτυχε ποτέ κάτι περίεργο;

Όταν παίζεις μουσική στο δρόμο θέλοντας και μη, έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορους ανθρώπους. Συνήθως, τουλάχιστον σ’ εμένα, έτυχαν μόνο θετικές αντιδράσεις. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγα τα παραλειπόμενα.

 

Το κάνεις για τα χρήματα ή για την εμπειρία;

Και για τους δύο λόγους. Επέλεξα να βγω στο «δρόμο» από το να πάω σε ένα μαγαζί για να μην έχω υποχρέωση σε κανένα «αφεντικό». Έχω τα δικά μου ωράρια, τους δικούς μου ρυθμούς και μόνο κριτή τον περαστικό που θα με ακούσει. Αν του αρέσω θα προσφέρει ότι μπορεί, αν όχι θα προσπεράσει.

Στο δρόμο έρχεσαι αντιμέτωπος με τον οποιοδήποτε και πάντα υπάρχει και κάποιος φόβος για την ασφάλεια σου.

Γιατί χωρίς παπούτσια;

Από μικρή μου άρεσε να κυκλοφορώ ξυπόλυτη! Μάλλον νιώθω πιο ελεύθερη έτσι. Και η τέχνη αφού είναι προσωπική έκφραση και ελευθερία, δεν θα μπορούσα να τραγουδάω με παπούτσια!

 

Λένε ότι οι μουσικοί του δρόμου έχουν μια άλλη βαρύτητα, μια άλλη σκληρότητα και μια αυθεντικότητα από τους υπόλοιπους «συμβατικούς» μουσικούς.

Είναι διαφορετικό να παίζεις μουσική στο δρόμο, χωρίς δεσμά και υποχρεώσεις και πολύ διαφορετικό να παίζεις μουσική σε ένα «στημένο» χώρο. Οι εμπειρίες είναι πολύ πιο δυνατές, αφού ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό δεν υπάρχει κανένα διαχωριστικό, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις μουσικές σκηνές. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον οποιοδήποτε και πάντα υπάρχει και κάποιος φόβος για την ασφάλεια σου.

 

Περπατώντας στην επίχωση συνάντησα κι άλλους μουσικούς, αλλά κανείς δεν είχε τη δική σου επιτυχία. Το έχεις προσέξει αυτό;

Όχι η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παρατηρήσει κάτι τέτοιο και δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορούσα να σχολιάσω. Αυτό που μπορώ να υποθέσω ότι προσελκύει τον κόσμο, είναι η απλότητα μιας φωνής συνοδεία ενός κρουστού και οι ανατολίτικοι ήχου που μιλούν μέσα στο DNA μας.  

 

Τι είναι αυτό που σε εμπνέει στην ανατολίτικη μουσική;  

Οι ποικίλοι ρυθμοί και δρόμοι, αλλά κυρίως η δυνατότητα αυτοσχεδιασμού ενός ανατολίτικου ταξιδιού.

Θέλω να δημιουργώ από το μηδέν εικόνες, μουσικές και ήχους που θα αγκαλιάζει ο κόσμος και θα μπορώ να βιοπορίζομαι παράλληλα μέσα από αυτό. Δεν θέλω μεγάλα πράγματα.

Υπάρχουν πράγματα που σε επηρεάζουν μουσικά;

Το οτιδήποτε μπορεί να με επηρεάσει μουσικά. Από τον περαστικό ήχο ενός αυτοκινήτου, τον ρυθμό των τζιτζικιών, τον αυτοσχεδιασμό των πουλιών, τα μουσικά ακούσματα διαφόρων ειδών στο ραδιόφωνο, το κλάμα ενός παιδιού μέχρι και ένα διάλογο μεταξύ δύο ατόμων.

 

Εκτός όμως από το street performance, έχεις και τη δική σου μπάντα. Μίλησε μας λίγο για αυτήν.

Τ’ όνομα μας είναι «Πάντα Τέτοια Band» και είμαστε μια ανοιχτή μπάντα που δεν βάζει περιορισμούς ούτε στο ρεπερτόριο ούτε στα άτομα που επιθυμούν να παίξουν μαζί μας. Βασιζόμαστε κυρίως στην πολυφωνία και θέλουμε να βάζουμε το δικό μας στοιχείο σε κάθε κομμάτι. Δεν μας αρέσει η τυποποίηση. Θα ζυγίσουμε της επιλογές στις προτάσεις που έχουμε, και εάν ο χώρος και τα άτομα ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας, τότε θα συνεργαστούμε.

 

Πώς ονειρεύεσαι το δικό σου μουσικό μέλλον;

Προσωπικός μου στόχος είναι να μπορώ να ζω μέσα από την τέχνη μου. Αυτό θέλω νομίζω, να δημιουργώ από το μηδέν εικόνες, μουσικές και ήχους που θα αγκαλιάζει ο κόσμος και θα μπορώ να βιοπορίζομαι παράλληλα μέσα από αυτό. Δεν θέλω μεγάλα πράγματα…