«Ο παππούς είχε καλλιτεχνική φύση. Είχε μια φλόγα και μια τρέλα μέσα του. Ο παππούς του άντρα μου, ο Νίκος Λεμήσιος, είχε προσβάσεις και γνωριμίες στα θέατρα και το παπούτσι που έφτιαχνε ήταν πάντα φαντεζί. Μάλιστα στην αρχή το μότο του ήταν 'Λεμήσιος- παπούτσια έξαλλα'.  Ήταν τόσο φιλόδοξος, που μέχρι και παπούτσια στην βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας είχε στείλει για τον γάμο της» υπογραμμίζει η Ισμήνη Κατσάλη, τρίτη γενιά από τις πέντε των συνεχιστών της επιχείρησης.  

Την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία διαβάσαμε στην ιστοσελίδα bovary.gr, η οποία ασχολήθηκε εκτενώς με το υποδηματοποιείο Λεμήσιος και τις πολύ γνωστές αθηναϊκές μπαλαρίνες η οποίες ταξίδεψαν μέχρι και το παλάτι του Μπάκιγχαμ.  

Ο Λεμήσιος, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, ήταν ταυτισμένος με τα χειροποίητα γυναικεία παπούτσια, έχοντας ως σήμα κατατεθέν τις «μπαλαρίνες». Μια παράδοση που συνεχίζει εδώ και πέντε γενιές.

Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση, που διαθέτει εργαστήριο παραγωγής χειροποίητων γυναικείων παπουτσιών από το 1912 και σήμερα έχει φτάσει στην πέμπτη γενιά. «Ευτυχώς που βασιστήκαμε στην μπαλαρίνα, γιατί μας βγήκε σε καλό» λέει ο κ. Κωστής Κατσάλης, δισέγγονος του ιδρυτή της φίρμας, που μαζί με την μητέρα του, Ισμήνη, βρίσκεται στο κατάστημα, ενώ στο εργαστήριο κατασκευής παπουτσιών βρίσκεται ο αδελφός του, Μάριος, με τον πατέρα τους, Νίκο, και τον γιο του, Βικέντιο. Από τα έξι άτομα δηλαδή που απασχολούνται στην επιχείρηση, οι τέσσερις είναι απόγονοι του Νίκου Λεμήσιου και δύο είναι εξωτερικοί τεχνίτες.

 

Με το όνομα ‘Λεμήσιος’, ο ‘εκ Λεμεσού’ εδραιώθηκε στην αγορά της Αθήνας με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. «Τα πρώτα του παπούτσια ήταν αντρικά και επειδή το εργαστήριο ήταν σε υπόγειο, τα έβγαζε έξω για να στεγνώσουν. Αυτό λειτουργούσε και σαν τρικάκι για να τα βλέπει ο κόσμος που περνούσε, ιδίως οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί που ανέβαιναν προς το Κολωνάκι» αναφέρει ο κ. Κατσάλης. Με αυτόν τον τρόπο ο Λεμήσιος έγινε γνωστός και μπήκε σε μια διαδικασία να συζητιέται.  Αργότερα μετακομίζει στην οδό Κριεζώτου, πιάτσα παπουτσιών εκείνης της εποχής και στη συνέχεια στη Βουκουρεστίου, και στην Ακαδημίας το 1962.

«Στη συνέχεια, ο θείος μας έπιασε περισσότερο το νόημα της εποχής. Μαζί με την αδελφή του την Ελένη κράτησαν την επιχείρηση. Ήταν αυτός που έφτιαξε την μπαλαρίνα. Ο Αλέκος Λεμήσιος. Την εμπνεύστηκε από την Μπριζίτ Μπαρντό. Είδε τις φωτογραφίες της στις Κάννες να φορά το παπούτσι της ρυθμικής και του έκανε κλικ η εικόνα. Αν και λένε ότι ο Feragamo ανακάλυψε την μπαλαρίνα, εμείς ξέρουμε πολύ καλά πως ο Αλέκος Λεμήσιος ήταν αυτός που την εμπνεύστηκε» συμπληρώνει.  

 

Η μπαλαρίνα την δεκαετία του 50 ήταν ένα πρωτοφανές πράγμα στην Ελλάδα. «Στο γυμνάσιο θυμάμαι, το '55, αν δε φορούσες μπαλαρίνα ήσουνα εκτός. Τότε στα καλά σχολεία είτε φορούσες μπαλαρίνες Λεμήσιου είτε μοκασίνι Μορεάδη. Ήταν ένα πολύ ακριβό παπούτσι και ερχόταν στην ίδια τιμή με τη γόβα. Ήταν της μόδας όμως και το αγόραζαν» σημειώνει ο Κωστής Κατσάλης. Φιλοσοφία της επιχείρησης είναι η «μικρή παραγωγή», καθώς το εργαστήριο κατασκευάζει 10 ζευγάρια την ημέρα, από τα οποία τα 8 είναι παραγγελίες, ενώ στην αλλαγή της σεζόν ο αριθμός ανεβαίνει στα 30 ζευγάρια. Το Πάσχα και το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή για το κατάστημα, το οποίο παρεμπιπτόντως πριν γίνει υποδηματοποιείο, ήταν καφενείο. 

Όπως είναι φυσικό η φήμη της αθηναϊκής μπαλαρίνας Λεμήσιος έφτασε και στο εξωτερικό, κυρίως από στόμα σε στόμα. «Πολλές Ελληνίδες που ζουν στο εξωτερικό αγοράζουν από εμάς όταν επισκέπτονται την χώρα μας. Είναι η καλύτερη διαφήμιση για το μαγαζί μας» σημειώνει ο κ. Κατσάλης.

Συγκινητική στιγμή για το κατάστημα είναι όταν έρχεται να ψωνίσει μπαλαρίνα η γιαγιά, με την κόρη και την εγγονή. Είναι κάτι σαν παράδοση που μαθαίνεται από γενιά σε γενιά. Επίσης, όταν άνθρωποι του εξωτερικού αναγνωρίζουν ότι η μπαλαρίνα είναι Λεμήσιος καθώς το σχήμα και ο τρόπος που κατασκευάζεται είναι χαρακτηριστικός.