Γράφει η Μ.Γ

Κάθε πρωί στο κτήριο του γραφείου είναι πάντα χαλασμένο το ένα από τα τέσσερα ασανσέρ, ποτέ το ίδιο, παρουσιάζουν επιπλοκές με την σειρά, είτε σαν επιδημία, είτε σε συμφωνία με το νόμο των πιθανοτήτων, είτε βάσει του νόμου του Μέρφι.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συνωστιζόμαστε όλοι το πρωί και να περιμένουμε χωρίς καμιά πληροφόρηση το επόμενο ασανσέρ και στην πορεία να εμφανίζονται κάτι κύριοι ντυμένοι στα πορτοκαλί με τουπέ χειρούργου και να ανοίγουν τον μηχανισμό αφήνοντας να φανούν τα αδύναμα του σημεία.

Σε αυτή τη στιγμή, πάντα σκέφτομαι με συμπόνια τον οποιοδήποτε στο «χώρο αναμονής», ο οποίος μπορεί να έχει κλειστοφοβία και ακόμα χειρότερα ειδικά φοβία του ασανσέρ, γιατί από αυτή την εγχείρηση «ανοικτού ασανσέρ» υποφέρει -και κινδυνεύει ίσως- πρώτος και πιο πολύ αυτός.

Είναι όμως ο νόμος του τέταρτου ασανσέρ, που περισσεύει της μεθόδου των τριών και είναι πάντα χαλασμένο. Η αλήθεια ότι υπάρχουν κάποιοι νόμοι, που ισχύουν χωρίς λογική εξήγηση. Είναι, όμως, αλήθεια ότι υπάρχουν και κάποιες φοβίες που υπάρχουν χωρίς λογική εξήγηση.

Από τη μια ο σοφός λαός λέει «ο φόβος φέρνει κόλαση» και από την άλλη ο Γιάννης Αγγέλακας λέει «και ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται μήπως και δεν τον φοβηθώ». Μεγάλη κουβέντα και μεγάλη ανατροπή της ιστορίας. Τι θα γίνει αν δεν φοβηθείς; Ποιος φοβάται όταν εσύ αντιμετωπίζεις τους φόβους σου; Υπάρχουν πολλές φοβίες γύρω μας, κάποιες της εποχής και κάποιες πιο κλασσικές, όπως η φοβία του τέλους, φοβία της απώλειας, φοβία για τις κατσαρίδες, γκαντεμοφοβία, φοβία για το κακό το μάτι, φοβία της σωστής ή λάθος επιλογής, φοβία της σωστής ή λάθος κρίσης.

Η φοβία του τέλους και της απώλειας είναι βαθιά ανθρώπινη. Όταν δε το τέλος είναι απάνθρωπο και βίαιο δεν υπάρχει καμία εξήγηση και καμία πηγή ανακούφισης γι’ αυτούς που βιώνουν μια τέτοιου είδους απώλεια άγρια, απότομη και άδικη.

Σε αυτές τις περιπτώσεις εμπλέκεται και μια άλλη φοβία, η φοβία της κοινωνίας που κρύβει τα τέρατα της και γιατί φοβάται να τα αντιμετωπίσει και γιατί φοβάται ότι έχει ευθύνη στο τι τους επιτρέπει με ένα τρόπο να τερατουργήσουν, αλλά και γιατί φοβάται ότι ίσως και να τα γέννησε.

Η φοβία για της κατσαρίδες είναι επίσης πολύ συνήθης, παρόλο που στην Κύπρο, πραγματικά αξίζει να δοκιμάσεις να την ξεπεράσεις. Πώς να το κάνουμε, είναι η γη της λεμονιάς, της ελιάς, της αγκαλιάς, της χαράς, του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλικαριών, της αγάπης και της … κατσαρίδας. Ειδικά κάτι καλοκαιρινά βράδια με ποτά και παρέα έξω, που διακόπτονται με πανικόβλητες κραυγές όταν η παρέα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνη, ότι είναι πολλές και μάλιστα κάποιες ….πετούν.

Τι να πω, σέβομαι την φοβία, ειδικά όταν πετούν, όμως δώσε τόπο στην οργή και δούλεψέ το, είναι κρίμα για σένα γιατί απ’ ότι φαίνεται χρονιά μετά το τέζα, ζει η Τερέζα και ευδοκιμεί!

Μπορεί βέβαια να υπάρχουν κι άλλες εξηγήσεις για το τραγικό τέλος της χαλαρής βραδιάς που να συνδυάζονται με άλλες φοβίες, αυτές τις πιο προληπτικές ή θρησκόληπτές, της γκαντεμιάς ή του κακού ματιού, που επίσης θρέφει ο τόπος.

Η φοβία είναι στην ουσία μια αγχωτική διαταραχή από κάποιο κίνδυνο ή απειλή που ενυπάρχει σε κάποιο μελλοντικό σενάριο.

Υπάρχουν πολλά τελετουργικά βέβαια για να προστατευτεί ο απλός πολίτης από το κακό το μάτι, που πολύ πιθανόν σε άλλες χώρες να μην τα χρειάζεται, γιατί για τα πιο πολλά «κακά» προνοεί το κράτος.

Όμως «συν Αθηνά και χείρα κείνη», πάρε τα φυλακτά σου, βάλε και τις πέτρες σου, εντόπισε και τον γκαντέμη να ξέρεις να μην τον καλείς και βλέπεις απ’ όλα τα μέτρα ποιο θα λειτουργήσει. Ίσως όταν χαλαρώσεις και πάρεις τα κατάλληλα μέτρα, ψάξεις μέσα στο μυαλό σου και το καλό σενάριο. Ότι όλα μπορεί να πάνε και καλά.

Το άγνωστο είναι πενήντα -πενήντα, μπορεί να φέρει και καλές εξελίξεις. Η φοβία είναι στην ουσία μια αγχωτική διαταραχή από κάποιο κίνδυνο ή απειλή που ενυπάρχει σε κάποιο μελλοντικό σενάριο.

Είναι φόβος για την επόμενη μέρα, η οποία μπορεί να ταράξει την ησυχία και την γαλήνη του σήμερα. Μιας σταθερής δουλείας, μιας συντηρητικής ζωής, μιας καθημερινότητας που στέκει ψηλά στα μάτια των γειτόνων. Αν βέβαια όλη αυτή η «σταθερότητα» εκπορεύεται από ανασφάλειες και φιλτράρεται από φοβίες, τι νόημα έχει η φοβία για τυχόν αστάθεια που μπορεί να φέρει το μέλλον, αφού όπως λέει ο σοφός λαός είσαι ήδη σε κόλαση.

Αν οι επιλογές μας εκπροσωπούν τότε μας ευχαριστούν, και αν η κρίση μας είναι καθαρή από προλήψεις και προκαταλήψεις τότε το μέλλον θα είναι απλά η εξέλιξη του παρόντος. Θυμήσου ότι ο Αγγέλακας λέει ότι μπορείς και να μην φοβηθείς.

Όσον αφορά τώρα στα ασανσέρ, αγαπητέ συνάδελφε που σου κόβεται το αίμα κάθε πρωί, λάβε υπόψη σου ότι παρόλο που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, αυτά τα μηχανήματα δεν είναι ποτέ εκεί για σένα. Πώς να το κάνουμε είναι ένας από αυτούς τους νόμους, που ισχύουν χωρίς λογική εξήγηση.

Ο εκτυπωτής δεν θα έχει μελάνι όταν πρέπει να τυπώσεις κάτι στα επόμενα πέντε λεπτά, ο υπολογιστής δεν θα σώσει το πιο σημαντικό σου αρχείο, η μπαταρία θα εξαντληθεί όταν εσύ περιμένεις το τηλεφώνημα κ.ο.κ. Κατά την διάρκεια της αναμονής του ασανσέρ, πάντως, αν κάποιος μας έβλεπε από ψηλά χωρίς καμία πληροφόρηση, σιγουρά το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν είναι ότι όλοι εμείς βιαζόμαστε και συνωστιζόμαστε κάθε πρωί για να κλειστούμε μαζί σε μηχανήματα που μας προδίδουν, σ’ ένα γραφείο για τις επόμενες οκτώ ώρες.

Εγώ, αφού δεν φοβάμαι τα ασανσέρ, αυτά σκέφτομαι καθώς περιμένω….φοβάμαι τι γνώμη μπορεί να σχηματίσει για εμάς ένας εξωγήινος!