Γράφει η Μαρία Γ.

Στο κώμα/κόμμα ο άνθρωπος «πέφτει» οικειοθελώς, είναι με ένα τρόπο -με αυτό τον τρόπο κατ’ ακρίβεια- όπως λέει ο σοφός λαός, άξιος της μοίρας του. Ο άνθρωπος, βέβαια, ως είδος συνηθίζει αυτές τις ελεύθερες πτώσεις. Πιο παλιά έχει πέσει από τον Παράδεισο, πότε πότε πέφτει σε παγίδες, πότε πότε πέφτει σε νάρκη, πότε πότε υπό-πέφτει κάτι στην αντίληψη του και πότε πότε υπό-πέφτει κάτι στην υπόληψη του. Ο άνθρωπος, επίσης, καθημερινά πέφτει και για ύπνο. Το κώμα/κόμμα, βέβαια, φροντίζει για τον ύπνο των ανθρώπων του και πρόκειται περί τυπικής περίπτωσης «αυτός κοιμάται και η τύχη του δουλεύει».

Αυτά, βέβαια, ισχύουν κυρίως για την κινητικότητα. Όσον αφορά στην συνείδηση, ο άνθρωπος σε κώμα/κόμμα, ενώ είναι έκπτωτος, σε αντίθεση με το αναμενόμενο, θεωρεί την πτώση του στον αβέβαιο λήθαργο, ευτύχημα και επιβράβευση των κόπων και των μόχθων του. Εντάξει, ίσως οι κόποι και οι μόχθοι να μην είναι απαραίτητα δικοί του, αλλά του μπαμπά, του θείου, του προπάππου, της γειτόνισσας, της μπακάλενας (little shop around the corner) και γενικά, γνωριμιών. Οι γνωριμίες είναι πολύ σημαντικές για τον άνθρωπο σε κώμα/κόμμα και την πορεία του μέσα στο λήθαργο.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που πραγματικά τίποτα άλλο δεν ταιριάζει από την φράση «συγνώμη, κύριε ποιος είστε;», αν ζεις, όμως, στην Κύπρο συνήθως σε ρωτούν -χωρίς να σε αποκαλούν κύριο- «ποιου είσαι;». Ποιου οικογενειακού δέντρου, ποιου χωριού, ποιου συλλόγου, ποιας ομάδας, ποιου μπακάλικου, ποιου σουβλιτζή, ποιας μπίρας, ποιου καφέ, ποιου γλυκού καρυδάκι… και πάει λέγοντας, βρίσκοντας εφαρμογή σε όποιο «προϊόν» μπορεί να μοιραστεί τουλάχιστον στα δυο. Μια φράση που απηχεί με έναν τρόπο τα λόγια του αγαπημένου Μάριου Τόκα: «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο», έχει μοιραστεί όμως και στα τρία και στα τέσσερα και στα πέντε και σε όσα κομμάτια μπορεί να μοιραστεί ή να αντέξει τελοσπάντων αυτή η πατρίδα. Η πατρίδα έχει γενικά έφεση στο να μοιράζεται. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι έχουν γίνει βήματα εξέλιξης επί του θέματος μόνο στον τομέα μπακάλικο (little shop around the corner), αφού έχει εξελιχθεί σε υπεραγορά (supermarket) και εξελίσσεται σιγά σιγά σε εμπορικό κέντρο (mall).

Τώρα, όσον αφορά στην αισθητικότητα, ο άνθρωπος σε κώμα/κόμμα είναι η πιο μικρή μονάδα της κοινωνικής μάζας, γιατί δεν κόπτεται με τίποτα. Επίσης, ο άνθρωπος σε κώμα/κόμμα δεν έχει ανάγκη τίποτα, γιατί έχει το τουπέ του κώματος/κόμματος. Δεν έχει στόχους, γιατί το κώμα/κόμμα είναι αυτοσκοπός. Κοινώς, δεν του καίγεται καρφί. Έχει μόνο να επιλέξει άπαξ από τη μια το κώμα/κόμμα του και από την άλλη το αίσθημά του, γιατί το κώμα/κόμμα ορίζεται εξ αρχής ως μια κατάσταση χωρίς αισθητικότητα. Μετά την πτώση, αισθητικά λαμβάνει μόνο το χρώμα του κώματος/κόμματος και το σχήμα της ψήφου. Κατά τα άλλα, αδρανεί οικειοθελώς.

Σύμφωνα με την αρχή της αδράνειας, όμως, το σώμα παραμένει σε αυτή την κατάσταση όταν οι δυνάμεις που ασκούνται σε αυτό αλληλοαναιρούνται ή όταν οι τριβές που υπόκειται είναι στατικές. Υπάρχουν, όμως, δυνάμεις έξω από την μικρή περιοχή του κώματος/κόμματος και τριβές έξω από την επιρροή του, γιατί μοιραία υπάρχει ζωή κι έξω από τους παράγοντες, που υπαγορεύει το κώμα/κόμμα.

Και αυτή είναι η πιο τραγική στιγμή για τον άνθρωπο σε κώμα/κόμμα, όταν ξυπνήσει από αυτό. Όταν κινητικότητα, συνείδηση και αισθητικότητα επανέρχονται σε μια κατάσταση σύγχυσης και δεν ξέρει ούτε πού πάει, ούτε ποιος είναι, ούτε τι του γίνεται, ούτε που πιστεύει, ούτε αν αυτό στο οποίο πιστεύει υπάρχει τελικά και έξω από την κατάσταση ύπνου.

Αυτή λοιπόν καλέ μου πρώην «άνθρωπε σε κώμα/κόμμα» είναι η κατάλληλη στιγμή να βάλεις ένα κόμμα ή έστω μια άνω τελεία και να αποφασίσεις με ποια χρώματα πρέπει να φωτιστεί το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας σου. Αυτή είναι η στιγμή σου.