Σου προκαλεί αποστροφή η ιδέα μιας γυναίκας που έχει βιασθεί και κανείς δεν την πιστεύει; Σου προκαλεί αδιαφορία, φόβο, μένος; Πώς νιώθεις όταν ένα κορίτσι, μία γυναίκα, έχει βιώσει έναν βιασμό και ζει σε μια κοινωνία που την απορρίπτει συνεχώς, γιατί κατά βάθος θεωρεί ότι εκείνη το προκάλεσε, εκείνη το ήθελε;

Η Βάλια Τσιριγώτη, γράφει εκθέτοντας μια τρομακτική πραγματικότητα γύρω από ένα θέμα που δεν θα έπρεπε να χωρούσε αμφισβήτηση. Ο βιασμός, είναι ξεκάθαρα ένας βιασμός, με θύμα και θύτη.

 

Γράφει η Βάλια Τσιριγώτη [στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook] 

Tα βιασμένα κορίτσια δεν είναι μόνο σεξ χωρίς συναίνεση. Είναι πνιγμός πριν τη διείσδυση χωρίς διείσδυση, είναι βιασμένα από σχόλια νεκρικά «πως τις κανόνισαν».

Τα βιασμένα κορίτσια συχνά αλλάζουν όνομα. Κάποτε τα λένε Έλενα, με άλλο μήνα και χρονιά, άλλοτε Αμάρυνθο και Ρόδο κι άλλοτε τα κουβαλούν στη γλώσσα αντί με όνομα, με νούμερο: 4χρονη, 10χρονη,17χρόνη χωρίζονται σε ανήλικα και ενήλικες, μεγαλώνουν και γίνονται «η 23χρονη», η «35χρονη», ένας ακόμα αριθμός.

Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απλώνουν στην γκαρνταρόμπα της κοινωνίας τα ρούχα τους, να αποφασίσει η αρένα εάν προκάλεσαν το βιασμό τους, τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, κρύβουν τα ρούχα με τα αίματα στο μπάνιο για να μη φάνε ξύλο.

Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απλώνουν στην αρένα τις κουβέντες τους, τι πίστευαν, τι έλεγαν, μήπως ήταν ανακατεμένα με τα πολιτικά, ήταν φιλήσυχες ή μήπως προκαλούσαν αντί με ρούχα με τις λέξεις;

Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, ζουν σε ιδρύματα, σε οίκους ανοχής και σε ορφανοτροφεία, σ’ ένα σπίτι στην Κυψέλη, σ’ ένα υπόγειο στο χωριό σου, σε κάποια βίλα στη Σταμάτα, σε ελληνικό νησί δίπλα σε αφίσα του ΕΟΤ.

Οι βιασμένες γυναίκες, οι τρανς βιασμένες γυναίκες σε ανδρικές φυλακές με λεβέντες, οι βιασμένες γυναίκες, τα βιασμένα κορίτσια παίζουν σε βίντεο στο κινητό των βιαστών τους, γίνονται φωτογραφίες σε παρέες που γελάνε ή πληρώνουν, τρίζουν τα δόντια τους, αμφισβητούν τον εαυτό τους, τα βιασμένα κορίτσια φωνάζουνε πατέρα το βιαστή τους, κι έπειτα, τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απολογούνται στα δικαστήρια γιατί τις βίασαν, ανακρίνονται από την αστυνομία γιατί τις βίασαν, παίρνουν μηνύματα με πέτρες στην πόρτα τους «τα ήθελε ο κώλος σου», είναι οι ψεύτρες που ήθελαν να «καταστρέψουν το παιδί μας» ή σήμερα είναι «ψόφα μωρή λαθρολάγνα», τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, είναι πράξη εκδίκησης με χαραγμένη σβάστικα, είναι «γιατί δεν ήθελες μωρή» και «τώρα σου αρέσει».

Τα βιασμένα κορίτσια, περνούν την πόρτα της κοινωνικής υπηρεσίας και τις διώχνουν, γίνονται ψυχιατρικός φάκελος τα βιασμένα κορίτσια με υπογραφή που λέει «ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ» ή «ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ», τα βιασμένα κορίτσια κυκλοφορούν μέσα στις εκκλησίες, βλέπουν σταυρούς και ράσα στον ύπνο τους, βλέπουν κι άλλες στολές και αξιώματα, γιατί είναι διαλεγμένα πάντα, να είναι εκείνες που «ποιος θα τις πιστέψει», να είναι πρεζάκια και τρέλες, να είναι υπάλληλοι και οικονομικά εξαρτημένες, ψάχνουν για ψυχοφάρμακα, καμιά φορά αλλάζουν πόλεις, καμιά φορά τα καταφέρνουν και γελάνε, μα συνήθως έστω μια φορά θα κόψουνε τις φλέβες τους, καμιά φορά δεν προλαβαίνουν ούτε αυτό, καμιά φορά είναι νεκρές πριν από αυτό, καμιά φορά είναι πνιγμός στα βράχια, καμιά φορά είναι Δεκέμβρης κόκκινος με το δικό τους αίμα, γιατί είπαν σε έναν άντρα ΟΧΙ.