Η αναπηρία σταματά τη δημιουργικότητα ή τη διευρύνει;
Ο δραματικός μονόλογος Dystopia: il Paradiso αποτυπώνει τη σχέση φυσικού και ψυχικού κόσμου καθώς προσκαλεί τους θεατές σε μία βιωματική εμπειρία και μύηση στον κόσμο των συμβολισμών, της ψυχολογίας και της αναπηρίας.
Τι συμβαίνει όταν ένα άτομο με χρόνια νευρολογική ασθένεια αναλαμβάνει το ρόλο της ηθοποιού;
Η πρωταγωνίστρια του μονολόγου είναι η ίδια φορέας της «δυστοπίας», μιας δυστοπίας εσωτερικευμένης και ερμηνευμένης με βάση τη ψυχική διαταραχή και τη μορφοποίησή της σε σωματική αναπηρία.
Το προβαλλόμενο, στο φόντο, δάσος, είναι, ουσιαστικά, ο τόπος του ασυνείδητου, τον οποίον ο συνειρμικός μονόλογος αποτυπώνει. Τίποτα δεν ωραιοποιείται, τίποτα δε μένει κρυφό. Μήπως όλοι ζούμε σε ένα τεχνητό παράδεισο και η υποτιθέμενη «ευτοπία» μας δεν είναι παρά μια δυστοπία πολλαπλών αναπηριών; Η ιστορίας μιας διάγνωσης δραματοποιείται, προσκαλώντας τον καθένα σε μια περιήγηση στο πολυσχιδές δάσος του ανθρώπινου ψυχισμού.
Η αναπηρία σταματά τη δημιουργικότητα ή τη διευρύνει; Το έργο αναζητά νέους τρόπους έκφρασης και θέτει πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα. Ο «εγκλεισμός» που βιώνει ένα άτομο με αναπηρία, η συμμετοχή του στα κοινά και η θέση του στην κοινωνία είναι βασικά ζητήματα που προκύπτουν από το προτεινόμενο έργο. Το προσωπικό βίωμα πλαισιώνεται από το κοινωνικό περιβάλλον το οποίο επιδρά καταλυτικά στη ψυχολογία της πρωταγωνίστριας και την αναγκάζει να βρίσκεται σε μια διαρκή αντιπαλότητα μαζί του. Η αγωνία της αποδοχής αναδεικνύει, ως βασικό υφολογικό χαρακτηριστικό της εξιστόρησης, την ειρωνεία, τον αυτοσαρκασμό και το σαρκασμό.
*Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για τη δημιουργία βιβλιοθήκης στο θάλαμο ασθενών του Ινστιτούτου Νευρολογίας & Γενετικής.