Την ίδια ώρα που κηδεύονται παιδιά, το μπαλάκι της ευθύνης πάει από γραφείο σε γραφείο, από αρμόδιο σε αρμόδιο, από ανεύθυνο σε ανεύθυνο.

Ο Καζαντζάκης, ο οποίος μοιάζει στην προϊστορία, έγραψε στην Ασκητική: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, κανείς δεν τολμά να το κάνει, παρά μόνο καταδικάζουν, εκφράζουν τη λύπη τους, βγάζουν δακρύβρεχτα λογύδρια. Και οι άνθρωποι, όλοι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους με τον πιο βάρβαρο τρόπο, είναι απλά νούμερα σε κάποια χαρτιά…

Γράφει ένας συμπολίτης μας στο Facebook, για την αδικοχαμένη Μαρία Μανέτα:

Η φωτιά την Δευτέρα σε βρήκε κάπου εκεί στο Νέο Βουτζά... Το πρόβλημα υγείας που είχες δεν σου επέτρεψε να μπορέσεις να διαφύγεις... Έδωσες γενναία την μάχη και κατάφερες με εγκαύματα και σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα να βρεθείς διασωληνωμένη στην ΜΕΘ του ΚΑΤ όπου 5 μέρες αγωνιζόσουν να κρατηθείς στην ζωή... Σήμερα τα ξημερώματα κάποιος εκεί ψηλά είχε άλλη γνώμη και θέλησε να σε πάρει κοντά Του...

Για κάποιους ήσουν απλά το Νο 88 σε κάποια χαρτιά...

Καλό Ταξίδι Μαρία Μανέτα... Καλό Παράδεισο να έχεις!