Φωτογραφία: Δημήτρης Τοκαρής και Κώστας Κώστα το 1996

 

Είναι από τις λίγες εκπομπές στην Κύπρο –αν όχι η μοναδική- που ο τίτλος της κατάφερε να γίνει mainstream ατάκα και η επίδρασή της να εξακολουθεί έως και σήμερα, 22 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, να είναι μεγάλη.

Η εκπομπή «Κώστας Κώστα στις 8» ξεκίνησε από σπόντα και με όλους τους κακούς οιωνούς, μόνο που καμιά φορά η ζωή και οι τηλεθεατές είναι τόσο απρόβλεπτοι που ανατρέπουν μέχρι και το νόμο που Μέρφι (Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει).

Βασικό της ατού, πέραν του concept, ο παρουσιαστής της, του οποίου η τσάρλικη αθωότητα, τα σπαστά κυπριακά και ο αυθόρμητος –λόγω απειρίας- χαρακτήρας του τον έκανα τόσο αγαπητό εκείνη την εποχή με τον κόσμο να του συμπεριφέρεται σαν σταρ του σινεμά.

22 χρόνια μετά την εκπομπή φαινόμενο, ο Δημήτρης Τοκαρής –ένας εκ των βασικών συντελεστών της εκπομπής- συναντά τον Κώστα Κώστα και θυμούνται μαζί πώς ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα, πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν το φαινόμενο «Κώστας Κώστα στις 8» και τι κάνει σήμερα ο ίδιος ο Κώστας Κώστα.

Ο Κώστας μπαίνει με μουσικές και χειροκροτήματα. Σταματά, κοιτάζει την κάμερα και υποδέχεται τη Δώρα Κατουράτου! Κατουράτου;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΚΑΡΗΣ

Ήταν κάπου στα τέλη του περασμένου αιώνα, 1996 για την ακρίβεια. Λίγο καιρό πριν, είχα μετακομίσει από το κανάλι «Λόγος» στο «Σίγμα» και η τηλεφωνήτρια με ενημερώνει ότι με θέλει επειγόντως ο Νίκος Χατζηκωστής στο γραφείο του.

- Τον βλέπεις αυτόν εδώ; [Μου δείχνει ένα παχουλό τύπο με γυαλιά]

- Θα γίνει ο πιο αγαπημένος χαρακτήρας της κυπριακής τηλεόρασης!

Οκ, δεν υπήρχαν και πολλοί γνωστοί χαρακτήρες στο «εγχώριο σταρ σίστεμ» τότε. Η ιδιωτική τηλεόραση μετρούσε 4-5 χρόνια ζωής και το Σίγμα μερικούς μήνες. Οι μόνοι «σταρ» -ή τουλάχιστον γνωστοί χαρακτήρες- που μπορούσα να θυμηθώ ήταν ο Χρίστος Παπαδόπουλος που φώναζε «Ε Σολωμεεεε» σ’ ένα σκετς της δεκαετίας του ‘70 και ο Κώστας Δημητρίου που έκανε τον «κύριο Νιαουρίδη» σ’ ένα παιδικό πρόγραμμα του ΡΙΚ.

 

Η συνέντευξη του Κώστα Κώστα από τον Δημήτρη Τοκαρή, έρχεται σύντομα στη CITY.

- Κώστας Κώστα, χαίρω πολύ, μου λέει με βαριά «τσάρλικη» προφορά, ενώ στη χειραψία εξαφανίζει το ρολόι μου!

- Πως το κάνεις αυτό; ρωτάω απορημένος.

- Το κάνω πολύ καλά, ευχαριστώ! μου απαντά γελώντας.

- Εδώ και είκοσι λεπτά γελώ ασταμάτητα με αυτό τον τύπο, λέει ο Νίκος.

- Πρέπει να σας πω ότι αυτά τα 20 λεπτά είναι όλο το υλικό που έχω, συμπληρώνει ο Κώστας κι εμείς γελάμε, χωρίς να ξέρουμε ότι μιλούσε σοβαρά!

Εκείνα τα 20 λεπτά, ανέκδοτα και τρικ, ήταν όντως όλο το υλικό που είχε μαζέψει ολόκληρή του τη ζωή, ξεκινώντας να κάνει ταχυδακτυλουργικά από την ηλικία των 3 ετών. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, εμείς πιστέψαμε πως είχαμε μπροστά μας μια ανεξάντλητη πηγή χιουμοριστικών ευρημάτων. Είχαμε λάθος, αλλά τελικά μας προέκυψε ένα από τα πιο απολαυστικά λάθη της κυπριακής τηλεόρασης.

- Πρέπει να κάνεις εκπομπή στο Σίγμα. Του λέει ο Νίκος.

- Τι σημαίνει «επκομπή»; ρωτά ο Κώστας και εκεί συνειδητοποιώ έντρομος ότι δεν μιλά καν ελληνικά.

Του μεταφράζουμε τη λέξη και του αρέσει η ιδέα.

 

Εκείνα τα 20 λεπτά, ανέκδοτα και τρικ, ήταν όντως όλο το υλικό που είχε μαζέψει ολόκληρή του τη ζωή.

- Μια φορά την εβδομάδα;

- Κάθε μέρα!

-Να αρχίσουμε την επόμενη σεζόν;

- Αρχίζουμε την άλλη βδομάδα.

«Μα δεν γίνεται αυτό, δεν έχω ξανακάνει τηλεόραση» Διαμαρτύρεται. «Πώς θα στήσουμε εκπομπή σε 3 μέρες;»

- Θα σε βοηθήσει ο Τοκαρής! Απαντά ο διευθυντής και κάπου εδώ σβήνει το χαμόγελο από τα χείλη μου.

- Θέλεις να κάνουμε καθημερινή κωμική εκπομπή σε λίγες μέρες μ’ ένα τύπο που δεν έχει ξανακάνει τηλεόραση και που δεν μιλά καν ελληνικά; Ρωτάω τρομοκρατημένος και μόνο στη σκέψη του εγχειρήματος.

- Θα τον μάθεις ελληνικά εσύ. Απαντά ο διευθυντής.

- Αυτό είναι αδύνατο.

- Τίποτα δεν είναι αδύνατο φίλε μου! Αφού έμαθα ότι στο γυμνάσιο είχες αριστεύσει στα ελληνικά, σωστά;

Δεν κατάλαβα αν μιλούσε σοβαρά, αλλά θυμάμαι πως μετά από πολλές φωνές υπέβαλα παραίτηση και έφυγα. Τηλεφωνήματα, φωνές, επιχειρήματα, κι άλλες φωνές, βρισιές, περισσότερες φωνές, τελικά επιστρέφω στο στούντιο.

3,2,1 πάμε. Ο Κώστας μπαίνει με μουσικές και χειροκροτήματα. Σταματά, κοιτάζει την κάμερα και υποδέχεται τη Δώρα Κατουράτου! Κατουράτου; Ο κόσμος γελά νομίζοντας πως αυτό ήταν ένα αστείο. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν την ήξερε –λογικό ίσως αφού ο ίδιος είχε μεγαλώσει στην Αγγλία- αλλά ο αθεόφοβος δεν κατάφερε ούτε καν να πει σωστά το όνομα της. ΚΑΤΟΥΡΑΤΟΥ;Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίσει με χιούμορ και κατανόηση την κατάσταση, αλλά εγώ είμαι απελπισμένος. Τρέχω στο γραφείο του Νίκου. «Ο άνθρωπος δεν ξέρει κανένα στην Κύπρο και κάνει 6 συντακτικά λάθη σε κάθε πρόταση. Παραιτούμαι».

Φεύγω ξανά έξαλλος. Ακολουθεί η γνωστή ρουτίνα. Τηλεφωνήματα, φωνές, επιχειρήματα, κι άλλες φωνές, βρισιές, περισσότερες φωνές, τελικά επιστρέφω ξανά στο στούντιο.

Δίνουμε βιαστικά τον -χωρίς ιδιαίτερους συμβολισμούς- τίτλο Κώστας Κώστα στις 8 κι εγώ προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ένα τηλεοπτικό Βατερλό και για μια εκπομπή που θα κατέβαινε στον πρώτο μηνά προβολής της. Ήμουν όμως λάθος. Ακολούθησαν άπειρες εκπομπές και στο στούντιο είχαμε φέρει μέχρι και τον Γιούρι Γκέλλερ που τότε μεσουρανούσε λυγίζοντας κουτάλια με τη σκέψη του! «Από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που μου έχουν πάρει μόνο με τον Τζέρι Λιούις γέλασα περισσότερο» δήλωσε στο τέλος, και το θεώρησα τεράστιο κομπλιμέντο ακόμη κι αν μας δούλευε.

«Το γέλιο είναι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους», είπε κάποιος και ο σπουδαίος Τσάρλι Τσάπλιν δήλωσε πως «μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια μέρα χαμένη»!

Δεν έχει σημασία πόσα από τα τρικ και τα αστεία του Κώστα θεωρώ έξυπνα και πόσα όχι. Εξάλλου, το χιούμορ είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό. Για μένα, πιο σημαντική απ’ όλα είναι η πρόθεση του ανθρώπου αυτού να βάζει στην άκρη τα δικά του προσωπικά προβλήματα για να είναι πάντα έτοιμος να σκορπίσει στους γύρω του το γέλιο. Να αγαπάτε αυτούς τους θετικούς ανθρώπους κι αν τους έχετε στη ζωή σας τότε φροντίστε να μην τους χάσετε γιατί είναι το αντίδοτο στη μιζέρια της εποχής μας. Προσωπικά ευγνωμονώ το σύμπαν που έφερε τον Κώστα Κώστα στο δρόμο μου.

Τον συνάντησα πρόσφατα και μου έκανε εντύπωση πως δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου, αν εξαιρέσω το ότι έχασε πολλά κιλά.



– Που χάθηκες ρε Κώστα;

– Ήμουν πίσω απ’ την κολώνα.

– Εννοώ που χάθηκες αυτά τα 20 χρόνια;

– Α! Μεγάλη ιστορία.

Αγκαλιαστήκαμε, βγάλαμε μια σέλφι και όλα όσα μου είπε σε λίγες μέρες και πάλι στη CITY FREE PRESS!

 

Η συνέντευξη του Κώστα Κώστα από τον Δημήτρη Τοκαρή, έρχεται σύντομα στη CITY.