Τότε, βέβαια, φάνταζαν χαριτωμένες ή ήταν της μόδας, σήμερα όμως, αρκετές δεκαετίες αργότερα, μοιάζουν με κακόγουστα μουσειακά εκθέματα.

Με πολλή διάθεση χιούμορ ζητήσαμε από 10 Κύπριους να κάνουν μια ανασκαφή στα αρχεία τους και να μοιραστούν μια «ντροπιαστική» φωτογραφία από τα παιδικά ή εφηβικά τους χρόνια, μαζί με ένα μικρό σχόλιο για το πώς νιώθουν σήμερα κοιτάζοντάς την.

Νταϊάνα Ιωάννου: Μόνο ντροπή. Για το μπιμπερό στην τσάντα, κυρίως. 

Ηρόδοτος Μιλτιάδους: Το 99% των φωτογραφιών από την παιδική μου ηλικία, είναι στην αποθήκη στο πατρικό (βλ. προϊστορική-τεχνολογική εποχή). Βρήκα μία με το στραβό μαλλί, ένα λουκ που είχα για χρόνια, επειδή προφανώς ο παρπέρης της γειτονιάς -ένας παππούς που είχε ξεπεράσει από χρόνια το όριο συνταξιοδότησης- ήταν είτε συγγενής είτε αρκετά φτηνός, ένα απ' αυτά σίγουρα.

Τατιάνα Ηρακλέους: Όταν σε ντύνουν «Χριστούλη» επειδή είσαι η πιο μικρή (κοντή μάλλον) τζαι εν θέλεις, τζαι φύρνεσαι που το κλάμα. Και κάπως έτσι καταλήγει άθεον έναν πλάσμα!

«My precious»… Έχω πολλές, βασικά τώρα που το σκέφτομαι, οι πλείστες φωτογραφίες μου εν ντροπιαστικές. Πραγματικά εν ξέρω τι εσκέφτουνταν οι γονείς μας που τις εφκάλλαν.

Σωκράτης Ιωακείμ: Στα 21 μου με μακρύ μαλλί περιττά κιλά και 4 σκουλαρίκια παρακαλώ. Ο ορισμός του «ήνταλως ήμουν έτσι;». Όταν την βλέπω σήμερα, λέω ευτυχώς που μεγάλωσα. Το μόνο που δεν άλλαξα ήταν το χιούμορ μου.

Μαριάννα Παφίτη: Ναι, το παραδέχομαι. Υπήρξα Flash Girl. Τότε, βέβαια, δεν ήταν ντροπιαστική, σήμερα που την κοιτάω όμως κοκκινίζω. Γελάω με το κορίτσι με ύψος 1.63 που ονειρευόταν να γίνει μοντέλο. Μόλις είχα βγάλει τα σιδεράκια κι ένιωθα έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο της ομορφιάς. Αυτό είναι το παρελθόν που κρύβω ή καλύτερα έκρυβα.

Χρήστος Μιχάλαρος: Πάντα με έβαζαν να κάνω τον Άγιο Βασίλη. Ήμουν παχουλό και εύθυμο παιδί, έλεγα καλά το ποίημα, μου πήγαινε το γένι κι έλεγα με στόμφο το «χο-χο-χο». Εγώ όμως δεν ήθελα. Ήθελα να είμαι Ιωσήφ. Αλλά ο Ιωσήφ, που ήταν βουβός ρόλος (και πάντα χεράκι-χεράκι με τη Μαρία), ήταν καπαρωμένος. Κάποια στιγμή είδα και απόειδα και στο δημοτικό διαμαρτυρήθηκα. Η δασκάλα μου είπε εντάξει, αλλά τελικά μου φόρεσε το ρόλο του βοσκού που είχε γκλίτσα και κάπα κι έλεγε και ποίημα. Τίμιος συμβιβασμός. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στον Παιδικό Σταθμό.

Κωνσταντίνα Χατζηζαχαρία: Διακοπές στο χωριό του παπά μου, το Παραλίμνι. Ανέμελα χρόνια στην αυλή του παππού και της γιαγιάς. Στο βάθος ο παππούς και η μητέρα μου χαμογελούν για τη  «στιλιστική μου επιλογή». Μπορεί να είμαι κάπως με αυτά τα γυαλιά, αλλά κατά βάθος χαίρομαι όταν τη βλέπω γιατί μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου να γελούν.

Νικόλας Πράκας: Φωτογραφία από το λύκειο στην Αμερική. Κάθε πρωί στις 07:00, πριν ξεκινήσει το μάθημα, κοιμόμουν για λίγο στο διάδρομο του σχολείου. Καμιά φορά, όταν κοιμόμουν, οι φίλοι μου απλώς καθόντουσαν τριγύρω και μιλούσαν ή με έβρισκαν εκεί και με ξυπνούσαν.

Θέκλα Πετρίδου: Από μικρή έδειχνα τα δόντια μου. Σε αυτή τη φωτογραφία πρέπει να είμαι 9 μηνών. Καθόλου κοριτσίστικη πόζα, βρέφος γεμάτο αυτοπεποίθηση, που δεν μασά. Ή μάλλον μασάει σίδερα.

Δημήτρης Τοκαρής: Αυτή η φωτογραφία ήταν από την πρώτη μου απαγγελία ποιήματος, ήμουν 6 χρονών. Δεν ήθελα να το κάνω και ξέχασα τα λόγια. Ενώ όλοι έφευγαν προς τα πίσω της σκηνής, εγώ πήδηξα μπροστά και πήγα στη μάνα μου θυμωμένος, ενώ παράλληλα ο κόσμος γύρω γελούσε, κάτι που με θύμωνε ακόμη περισσότερο.