Συγχύστηκα προς στιγμή, αφού δεν κατάλαβα τι συνέβηκε. Σταμάτησα κι εγώ πίσω του και ενστικτωδώς πετάχτηκα έξω από το αυτοκίνητο. Από το αυτοκίνητο μπροστά μου κατέβηκε ένας με στρατιωτικά ρούχα (λογικά είτε στρατιώτης ήταν είτε ΣΥΟΠ).

«Φίλε, τι έγινε, έσιει κάποιον μέσα στο αυτοκίνητο;» ρωτώ και κατευθύνομαι όπως και αυτός στο χρυσαφί αμάξι.

Φανερά σοκαρισμένος, προσπαθούσε να μου μιλήσει.

«Όι, όι, εν έσιει κάποιον. Ήταν η φίλη μου».

Κοιτάζω για να επιβεβαιώνω ότι όντως δεν είναι κάποιος στο αμάξι.

Προσπάθησα να τον ηρεμίσω έτσι ώστε να καταλάβω τι έγινε και να δω κατά πόσο χρειάζεται βοήθεια. Έπειτα από λίγη ώρα, αφού ηρέμισε λίγο, μου είπε όντως ότι το αμάξι το οδηγούσε η φίλη του, η οποία μόλις κτύπησε τον πήρε τηλέφωνο.

Μάλλον είχε έρθει ασθενοφόρο και τη μετέφερε ήδη προληπτικά στο νοσοκομείο, πριν προλάβει να έρθει ο ίδιος από το στρατόπεδο.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε και το περιπολικό της Αστυνομίας στη σκηνή και ο μικρός προσπαθούσε να βοηθήσει τους αστυνομικούς με κάποια στοιχεία που ήθελαν.

Σε κάποια φάση, εγώ μαζί με τον ένα εκ των δύο αστυνομικών, πήγαμε κοντά στο -βίαια σφηνωμένο στους θάμνους- αυτοκίνητο και κοιτάζαμε το διαλυμένο «μούτρο».

«Ευτυχώς φορούσε ζώνη» μουρμούρισε ο αστυνομικός, την ώρα που τραβούσε -για να το επιβεβαιώσει- την μπλοκαρισμένη* από το ατύχημα ζώνη ασφαλείας του Toyota.

Λεπτομέρεια…

Και κάπως έτσι, με αυτό τον συγκλονιστικό τρόπο, αντιλαμβάνεσαι στις 9:40 το πρωί, μιας ωραίας καλοκαιρινής μέρας, ότι το #ClickForLife δεν είναι απλώς ένα hashtag για τα social media αλλά η λεπτομέρεια που θα σε κρατήσει στη ζωή, σε μια άτυχη στιγμή όπως αυτή.

*Σε περίπτωση ατυχήματος και δη δυνατού κτυπήματος, η ζώνη ασφαλείας μπλοκάρει.