Ίσως η ιστορία που ακολουθεί να μην θεωρείται είδηση, κανονικά δεν θα έπρεπε να θεωρείται είδηση. Κι όμως, όπως έχουμε επαναλάβει και σε άλλες, αντίστοιχες περιπτώσεις, η κοινωνία μας, όχι μόνο η κυπριακή, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί επιβάλλει τέτοια περιστατικά να φωτίζονται καθώς μας θυμίζουν το ποιοι θα έπρεπε να είμαστε -ή ποιοι θα έπρεπε να σταματήσουμε να είμαστε.

Η Αντριάνα Κόσσιβα βρέθηκε χθες στην ουρά του φαρμακείου στο Μακάρειο Νοσοκομείο και βίωσε προσωπικά την ιστορία που περιγράφει πιο κάτω. Μια ιστορία, που παρά την κακή της στιγμή, αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα που πρέπει ίσως να μας προβληματίσει ευχάριστα.

Αυτούσιο το κείμενο της Αντριάνα Κόσσιβα:



Σήμερα, στην ουρά του φαρμακείου στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Μεγάλη ουρά, πιάνω τη σειρά μου. Μπροστά μου, ανάμεσα σε άλλες τρεις γυναίκες, τζιαι ένας άντρας με μωρά στην αγκαλιά. Τζιαι οι τέσσερεις μετανάστες.

Η γυναίκα (Κυπραία), που μόλις έπιασε τα φάρμακά της, έρκεται στη μια, που το μωρό της έκλαιε, τζιαι λαλεί της ‘πήαινε μπροστά’. Η γυναίκα, διστακτική, λαλεί ‘όι, περιμένουν πολλοί, θα περιμένω κι εγώ’. ‘Πήαινε. Είπε η φαρμακοποιός να πας μπροστά γιατί κλαίει το μωρό.

Ακόμα διστακτική, τραβά τη μαλακά τζιαι ενθαρρυντικά τζιαι η κοπέλα πάει. Αμέσως, μια γυναίκα μπροστά μου (επίσης Κυπραία), και λαλεί της άλλης γυναίκας με βρέφος που εν πίσω της, να μπει μπροστά. Το βρέφος εμφανώς ταλαιπωρημένο. Η γυναίκα επίσης εν δέχεται, γιατί προτιμά να περιμένει τη σειρά της.

Η πρώτη συνεχίζει να της λαλεί να πάει, λαλεί της τζιαι μια άλλη:

- Αφού είδες, είπαν τα μωρά έχουν προτεραιότητα.

- Μα εμένα εν μου είπαν να πάω.

Η γυναίκα πάει δειλά τζιαι στέκεται μπροστά στην ουρά, αλλά πίσω που το διαχωριστικό ξύλο (άρα εκτός ουράς). Οι φαρμακοποιοί εν της δίνουν σημασία. Επιστρέφει με το μωρό τζιαι πάει στο τέλος της ουράς. Οι άλλες συνεχίζουν να την παρακινούν να μπει μπροστά.

- ‘Μα πως, αφού επήα, στάθηκα μπροστά τους και δεν μου είπαν να πάω. Όχι, εν μπορώ να μπω έτσι’ και συνεχίζει να περιμένει στο τέλος της ουράς.

Οι άλλες τραβούν την να μπει, τουλάχιστον, στη θέση που ήταν. Εκείνη έρχεται πιο μπροστά, αλλά στέκεται πίσω μου, ενώ πριν ήταν μπροστά μου. Μπαίνει μπροστά μου μόνο όταν της λαλώ τζιαι εγώ. Στο μεταξύ, μια άλλη γυναίκα τζιαι ένας άντρας, Κυπραίοι και οι δύο, έρκουνται τζιαι προσπαθούν συνέχεια να μπουν μπροστά, παρακάμπτοντας την ουρά. Μάλιστα, ενώ ήρθαν ξεχωριστά και μάλλον δεν γνωρίζονταν, βοηθούν η μια τον άλλον να ξεγελάσουν τους υπόλοιπους με πρόσχημα ότι η ουρά εμποδίζει το διάδρομο και πρέπει να σταθούν στο πλάι, πιο μπροστά.

Τότε ξεκινούν κουβέντα μεταξύ τους, φωναχτά:

- Εγεμώσαμεν ξένους.

- Οι Κυπραίοι είμαστε μειονότητα πιον.

- Ειδικά δαμαί μόνο ξένους θωρείς.

- Πριν 2 χρόνια που τους εδιούσαν επιδόματα που το Γραφείο Ευημερίας ήταν γεμάτο, μόνο ξένοι δαμαί.

- Τωρά εν καλύττερα.

- Τζιαι τωρά γεμάτο ένει. Απλά, ναι, εν λλίο καλύτερα που πριν 2 χρόνια. Αλλά τζιαι τωρά...

- Εγεμώσαμεν. Πέμπουν τους οι Τούρτζιοι για να τουρτσιέψουμε.

- Εν ξεκάθαρο τούτο.

- Είμαστε Ευρώπη! Τούτα έσσιει η Ευρώπη.

- Εν φταίει η Ευρώπη, κινδυνεύκουν λαλεί. Μα τζιαι εμείς κινδυνεύκουμε έτσι όπως εγίναμε.

- Εμάς ποιος εν να μας φυλάει; Εγίναμε δαμαί…

- Μιαν ημέρα ήθελα να πάω στην αρχιεπισκοπή τζιαι εν έβρισκα τον δρόμο. Σταματώ έναν, ρωτώ τον, "μα εν είμαι που δαμαί", λαλεί μου. Σταματώ άλλον, τζιαι τζείνος "εν είμαι που δαμαί", λαλεί. Κανένας εν ήταν που δαμαί. Ούλλοι ξένοι.

Εννοείται, φορτώνω, αλλά προσπαθώ να μεν τσακωθώ πάλε γιατί εκατάντησα γραφική. Ώσπου ακούω τον άντρα να λαλεί. «Κανονικά, για να τους δεχούμαστε δαμέσα, έπρεπε να ευνουχίζονται υποχρεωτικά», με την γυναίκα να σούζει καταφατικά το κεφάλι της.

Ε, αννοίει το στόμα μου μόνο του. Γυρίζω, θωρώ τον τζιαι λαλώ του:

- Εσείς τζιαι ο Χίτλερ.

- Εννοώ, για να μεν γεμώνουν τους τόπους κουπελούθκια.

- Ναι. Εσείς τζιαι ο Χίτλερ. Τζιαι τζείνος τα ίδια ελάλεν, τις ίδιες απόψεις είχε. Γελά αμήχανα...

- Εγώ, πάντως, τόση ώρα που στέκομαι δαμαί, τους μόνους που είδα να προσπαθούν να ξεγελάσουν τους υπόλοιπους τζιαι να μπουν μπροστά στην ουρά εν εσάς τους δύο. Αλλά τόσην ώρα ακούω σας να κατηγοράτε ‘τους ξένους’.

- Μα εγώ το μόνο που είπα ένει να μεν τους επιτρέπεται να γεννούν. Τούτοι, κάμνουν 10 κουπελούθκια ο καθένας.

- Σιγά μεν σας ρωτήσουν τζιόλας πόσα κουπελούθκια εν να κάμουν. Μόνο ο Χίτλερ είσσιεν τούντες ιδέες για στείρωση που είπατε.

- Επαρεξήγησές με... Ξέρεις πως τούτοι ούλλοι έρκουνται δαμαί στο νοσοκομείο για τα κουπελούθκια τους τζιαι πληρώνουμε εμείς; Εμείς τους πληρώνουμε.

- Πηαίνετε ζητάτε που τον πρόεδρο τζιαι τους βουλευτές τζιαι τους αξιωματούχους με τους μεγάλους μισθούς που εν εμείς που τους πληρώνουμε τζιαι κλέφκουν μας, όι βάλλετέ τα με τον φτωχό κόσμο.

- Μα μάνα μου...Πετάσσεται μια γυναίκα πίσω μου, επίσης Κυπραία «Άσε τζιαι εν θα φκάλεις άκρη μαζί του. Σιγά μεν καταλάβει», λαλεί μου. Συμφωνούν τζι’ άλλοι.

Στο μεταξύ, τη γυναίκα με το βρέφος που δεν εκαταδέχετουν να πιάσει τη σειρά των άλλων, εβάλαν την μπροστά. Ο κόσμος, Κυπραίοι τζιαι μετανάστες. Ανάμεσά τους τζιαι ο άντρας με το μωρό στην αγκαλιά, επίσης. Τζιαι τζείνου είπαν του άλλου να μπει μπροστά, αφού κρατά τζιαι τζείνος μωρό, αλλά δεν εδέχτηκε. Η γυναίκα που μου είπε ότι εν θα φκάλω άκρη, κοιτάζει με τζιαι χαμογελά υποστηρικτικά. Το ίδιο τζιαι οι άλλες δύο γυναίκες μπροστά μου, που εβάλαν τη γυναίκα με το μωρό μπροστά.

Έρκεται η σειρά μου. Ενώ περιμένω να βρει η φαρμακοποιός τα φάρμακα, ο άντρας με το μωρό περνά που δίπλα μου τζιαι λαλεί μου χαμηλόφωνα «μπράβο κόρη, έτσι», τζιαι φεύγει. Όταν το καταλαβαίνω, ντρέπομαι. Ντρέπομαι που εισπράττω "μπράβο" για τα αυτονόητα, χωρίς να κάμω κάτι. Ντρέπομαι για τούντον τόπο. Ντρέπομαι που περιμένουμε 5 τζιαι 6 ώρες να δει γιατρός τα παιδιά μας τζιαι να πιάσουμε φάρμακα τζιαι που κάποιοι επιπλέον δέχονται τζιαι τον ρατσισμό του κάθε κουτοπόνηρου.

Ίσως να έπρεπε να σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα με τόσες γυναίκες πρόθυμες να δώσουν τη σειρά τους σε μια άλλη γυναίκα με βρέφος τζιαι να την παρακινήσουν να διεκδικήσει αυτό που θα έπρεπε να δικαιούται. Αλλά ντρέπομαι…