Η απόφαση του να ανασταλεί η «δράση» λόγω αντίξοων καιρικών συνθηκών είναι επίκαιρη, λαμβάνοντας υπόψη ότι πρόκειται για την επέτειο του «Όχι», αλλά και το ότι πρόκειται για μια «λάθος πρόβλεψη», ένα στόρι που το συνηθίζει και η Ιστορία και η Μετεωρολογική υπηρεσία.

Το θρίλερ του καιρού το αγαπάει η κυπριακή κοινωνία. Αποζητά με μανία να ζει στη σκιά μιας φυσικής καταστροφής, στη σκιά αυτών που αγαπά να αφηγείται ως «ακραία καιρικά φαινόμενα πρωτοφανή για τα κυπριακά δεδομένα», τα οποία δυστυχώς για την επιστημονική κυρίως κοινότητα παραμένουν… αφανή. Παρόλο που το περισσότερο διάστημα του χρόνου ζει στη σκιά του καύσωνα, της λειψυδρίας και της ατμόσφαιρας που χάνεται στη σκόνη, κατά το απόφθεγμα το «γρασίδι φαίνεται πιο πράσινο στην άλλη μεριά», που υποδηλώνει ότι θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε, στην κυπριακή περίπτωση, γιατί πρόκειται σίγουρα περί περίπτωσης, «το γρασίδι από την άλλη μεριά είναι… πλημμυρισμένο!».

Κοινώς, το χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στη Μεσόγειο, θέλει να κλαφτεί όπως το απέναντι ημισφαίριο για τον γκρίζο καιρό, την πλημμύρα και τη βαρυχειμωνιά, ενώ ταυτόχρονα γοητεύεται παράφορα από το στοιχείο του άγνωστου και του κινδύνου, που χαρακτηρίζει το θρίλερ που γεννιέται στα χιονισμένα όρη, που θρέφει Δράκουλες ενώ τα δέρνει ο κεραυνός και η καταιγίδα. Και φυσικά, αφού ως γνωστό η κυπριακή κοινωνία είναι βασίλισσα του δράματος, μιας και ψοφά γι’ αυτό, το σενάριο όπου η σούπερ – Μετεωρολογική Υπηρεσία και το Υπουργείο που άγει τον πολιτισμό σώζει την ανθρωπότητα από την βροχή θυσιάζοντας την εθνική παρέλαση, επισφραγίζει με μια θυσία και μια διάσωση το δοξασμένο φινάλε!

Την ίδια στιγμή, βέβαια, αυτό το προσαρμοσμένο στα κυπριακά δεδομένα σενάριο προδίδει τον ερασιτεχνισμό του σε σχέση με τα ακραία καιρικά φαινόμενα, που τόσο λατρεύει, αλλά προδίδει και το ότι φοβάται τη βροχή, γιατί στο απέναντι γρασίδι το τέρας του Λόχνες θα βγει ακόμα και αν βρέχει να κλέψει την παράσταση, μαζί με τον Δράκουλα και άλλα εξωτικά πλάσματα, που έχουν την τιμητική τους κατά το Halloween. Και αν λοιπόν σε αυτή τη ζωή ισχύει και το άλλο απόφθεγμα που ερωτά «αν αντέχεις να ζήσεις αυτά που ονειρεύεσαι» η απάντηση είναι «όχι, η κυπριακή κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει τη βροχή και το χαλάζι, γιατί τη φοβάται και τρέχει να κρυφτεί».

Σίγουρα, αυτό το περιστατικό έχει όλα τα στοιχεία για να μπει με δόξα και τιμή στο Πάνθεον του κυπριακού σουρεαλισμού. Την ίδια στιγμή, βέβαια, που κάποιος φοβάται να παρελάσει στη βροχή, στη Λευκωσία, οι τραυματίες πολέμου του ‘74 άνοιξαν την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη για την ίδια επέτειο. Φυσικά, αυτή η πληροφορία δεν ξέρω σε τι μπορεί να συνεισφέρει στη σύγχρονη περιπέτεια, γιατί αυτοί οι κύριοι κάποτε πολέμησαν επίσης κάτω από ένα ανελέητο καύσωνα.