Για πρώτη φορά στα χρονικά, η Μαρίνα Κατσαρή και ο Βαγγέλης Γέττος καταφέρνουν να πείσουν έναν καλικάντζαρο να τους παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη.
Κυριακή 01 Δεκεμβρίου 2019
3
λεπτά
Ο καλικάντζαρος πείστηκε να δώσει τη συνέντευξη με αφορμή τις παραστάσεις «Τα Δώρα των Καλικαντζάρων» στο Artos Foundation (7-22/12).
Φυσικά, η συνέντευξη δεν έγινε από κοντά αλλά μέσω μηνυμάτων που μετέφεραν κάτι περίεργα πουλιά που χρησιμοποιούν για τέτοιους σκοπούς οι καλικάντζαροι. «Ο συγκεκριμένος καλικάντζαρος ζήτησε να μην αποκαλύψουμε το όνομά του. Θεωρούμε ότι σε μία περίοδο όπου με την παράσταση αυτή προσπαθούμε να οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη μεταξύ μας, πρέπει να σεβαστούμε αυτή του την επιθυμία».
Είμαστε κάπως αγχωμένοι για αυτή τη συνέντευξη. Είναι η πρώτη φορά που μιλάμε με καλικάντζαρο.
Ρωτήστε με κι εμένα πώς νιώθω που κάθομαι ήσυχος απέναντι σε άνθρωπο μετά από τόσα χρόνια; Αν και δεν είναι στη φύση μου, προτείνω να ηρεμήσουμε όλοι μας και να δούμε τι θα βγει από αυτή τη συζήτηση.
Έχεις δίκιο. Πάμε λοιπόν. Γιατί κρύβεστε και δεν φανερώνεστε στον κόσμο;
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κάποτε εμφανιζόμασταν και φέρναμε κι εμείς δώρα στους καλόκαρδους ανθρώπους που τα δέχονταν με χαμόγελο. Μην κοιτάτε που τώρα το πήρε μονοπώλιο ο Άη Βασίλης. Εσείς ήσασταν που κάποια στιγμή αρχίσατε να ουρλιάζετε μόλις μας βλέπατε φωνάζοντας “έξω από ’δω! Να πάτε από κει που ’ρθατε’’. Προσπαθήσαμε να σας δείξουμε ότι δεν απειλούμε κανέναν παρ’ όλο που η κοψιά μας μπορεί να σας φαίνεται περίεργη. Αλλά εσείς, οι άνθρωποι, καμιά φορά αν κολλήσετε με μια ιδέα, δεν ξεκολλάτε με τίποτα.
Καλά και γιατί μας πειράζετε όλους αδιακρίτως; Δεν φταίμε όλοι για ό,τι έγινε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Για σταθείτε λίγο! Κάψατε όλα τα δάση που κρυβόμαστε. Μας χτίσατε κάθε ερημιά που περιπλανιόμασταν τις νύχτες. Γκρεμίσατε κάθε παλιό αχυρώνα και μύλο όπου μεγαλώναμε τα μικρά μας γιατί λέει έπρεπε να χτιστούν καινούριοι, καλύτεροι. Δεν μας αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή να μπορέσουμε κι εμείς να εγκατασταθούμε κάπου χωρίς να τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο σε άλλο τόπο. Αλλά έχετε δίκιο, δεν είστε όλοι ίδιοι. Όταν ξεκινάνε όμως αυτές οι κόντρες, μας παίρνει όλους η μπάλα.
Θέλεις να μας περιγράψεις λίγο τη δική σας κοινωνία;
Σκεφτείτε τη δική σας. Ακριβώς η αντίθετη. Ζούμε όλοι μαζί και μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε. Υπάρχει αρχηγός αλλά είναι ο πιο σοφός και όχι ο πιο δυνατός ή ο πιο νταής. Και κάθε βράδυ μετά τη δουλειά το ρίχνουμε στο χορό και το τραγούδι. Παραμερίζουμε κάθε έγνοια και σκοτούρα -ναι κι εμείς έχουμε από αυτές- και κάνουμε τρικούβερτα γλέντια. Κάθε νύχτα πάρτυ!
Μα για ποια δουλειά μιλάς;
Μα για το πελέκημα του Δέντρου της Γης. Προσπαθούμε να το ρίξουμε μπας και σας ταρακουνήσουμε λίγο και συνέλθετε. Όλοι δουλεύουν όσο μπορούν. Κανείς δεν ελέγχει κανέναν να του πει “έι εσύ, πιο γρήγορα! Μη χασομεράς!’’. Αυτά μόνο εσείς οι άνθρωποι τα σκεφτήκατε, λες και ο άλλος θα σου βγάλει τη δουλειά που θες αν τον απειλείς. Εμείς έχουμε μάθει αλλιώς.
Μάλιστα. Ξέρεις, τώρα που μιλάμε, νιώθουμε την ανάγκη να γυρίσουμε στους ανθρώπους και να πούμε την ιστορία σας αλλιώς. Να πούμε την αληθινή σας ιστορία.
Να το δω και να το ακούσω και να μην το πιστέψω! Πάντως, εκτιμώ την πρόθεσή σας. Κοίτα, τώρα μιλάς σε έναν από τους λιγότερο εκνευρισμένους με τη συμπεριφορά σας. Θα φέρω μερικούς σαν κι εμένα και θα τρυπώσουμε κάτω από την κερκίδα του Artos Foundation για να δούμε τι θα πείτε. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να κρατήσω μικρό καλάθι.