Γεγονότα, άλλοτε μικρά κι άλλες φορές πολύ πιο μεγάλα, που εξελίσσονται τόσο στη περιοχή μας, εδώ σε αυτή την μικρή ανατολική γωνιά της Μεσογείου αλλά και στον πλανήτη γενικότερα, στο κέντρο των οποίων βρίσκονται άνθρωποι, πολιτικοί και προσωπικότητες με κοινωνική και πολιτική επιρροή γενικότερα, που μας οδήγησαν με τα λόγια και τις πράξεις τους, ευλόγως να αναρωτιόμαστε δύο πράγματα.

Πρώτον, για το αν είναι στα καλά τους και δεύτερον, απόρροια του πρώτου, αν τελικά χρειάζεται να είναι στα καλά τους ή αν τελικά όντως αυτό που χρειαζόμαστε ομαδικώς σε αυτή τη γη είναι μια γερή, δυνατή σφαλιάρα.

Εν τέλει, θέλει ο «πελλός» για αντίπαλο τον «αντίπελλόν» του, όπως λέει και η λαϊκή ρήση; Έτσι προκαλούνται οι αλλαγές που οδηγούν σε εποικοδομητικές λύσεις ή απλώς βαθαίνουν οι ρήξεις και εδραιώνονται καταστροφικά αποτελέσματα;

Η απόσταση, οι φωνές, η αλληλοστήριξη

Αυτό που ξέρουμε είναι πως «πελλός» και «αντίπελλος» σίγουρα δε μιλάνε την ίδια γλώσσα. Μιλάνε μια γλώσσα, τη δική τους, σε παρόμοιο (πολύ ψηλό και έντονο) τόνο, αλλά σίγουρα όχι την ίδια. Φωνάζουν και οι δύο, πολύ (με την ελπίδα πως κάποιος ακούει), από τα δυο άκρα στα οποία εξ’ ορισμού βρίσκονται -τους χωρίζει λοιπόν και μια μεγάλη απόσταση, ιδεολογική, οπτική και παιδείας.

Ο «αντίπελλος» μιλά ταυτόχρονα ή αμέσως μετά τον «πελλόν». Και αυτομάτως και ενστικτωδώς, πες το άμυνα αν θες, ο καθένας τους ψάχνει να βρει συμμάχους που θα τους ακολουθήσουν στη ξεχωριστή φασαρία που δημιουργεί ο καθένας, μόνο και μόνο για να ψηλώσουν τα ντεσιμπέλ, όχι όμως για να φτάσουν στην απέναντι όχθη, αυτήν του «εχθρού». Γιατί το να κερδίσει ο ένας τη σημασία του άλλου, αποκλείεται. Μιλάνε προς την κατεύθυνση αυτών που θεωρούν πως δεν βρίσκουν τη ρητορική τους ενοχλητική.Των αδυνάμων, των αναποφάσιστων, των ουδέτερων, των «δε βαριέσαι». Υπάρχουν πολλές κατηγοριοποιήσεις.

Λόγω απόστασης, δε μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο, το μόνο ίσως που ακούν είναι έναν θόρυβο που τους ενοχλεί στα νεύρα (που δεν τα λες και ισορροπημένα). Φυσικό κι επόμενο, όταν κάποιος σου φωνάζει, να μην κάνεις βήματα... επαναπροσέγγισης, ίσα ίσα που απομακρύνεσαι για να βουβάνεις τη φασαρία. Έχεις που έχεις το θόρυβο που δημιουργείς εσύ ο ίδιος σ’ εσένα, το τελευταίο πράγμα που θες είναι κάποιος να ενισχύει αυτόν τον θόρυβο -και ενισχύοντας αυτόν τον θόρυβο, να αποδυναμώνει τον εγωισμό σου -που πάνω σε αυτόν «βρίσκει τζαι κάμνει» κάθε πελλός.

Αποκλειστικός σχεδόν σκοπός τους, να διατηρούν ο ένας τον άλλον στο προσκήνιο, στις οθόνες, στη συζήτηση. Γι’ αυτό και αυτή η πανήγυρις φαντάζει να μην έχει τελειωμό.

Θέλει τελικά ο κόσμος δύο «πελλούς» να λύσουν μια διαφορά;

Δεν είμαι σίγουρος πως αυτή η πρακτική είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα, που ρίχνει φως και τον κινητοποιεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Τον κινητοποιεί και τον «ενώνει», όχι όμως τόσο ως προς το πρόβλημα όσο ως προς τα άτομα που κάνουν τη φασαρία. Και έτσι έχεις μεν δύο ενωμένα μέτωπα, αντίπαλα όμως το ένα με το άλλο. Άρα... έχουμε στα χέρια μας μια (μεταφορικά) εμπόλεμη κατάσταση. Έτοιμη να εκραγεί. Και για τους υπόλοιπους, για όσους είναι στη μέση, ίσως τους πιο λογικούς και μετριοπαθείς, η φασαρία που έρχεται και εκ δεξιών και εξ αριστερών, είναι δυνατή, ασυνάρτητη, ενοχλητική και αφόρητη.

Γι’ αυτό και ο τρόπος να «φκάλεις τον πελλόν» από τη μέση, είναι να του στερήσεις αυτό που τον τρέφει. Τον «αντίπελλον». Και να βάλεις απέναντι του πολλές φωνές λογικής. Ανθρώπους με μέτρο που δεν θα τους αφορά στο ελάχιστο αυτό που έχει να πει, που όταν θα μιλούν για λύσεις, θα έχουν και το επικοινωνιακό χάρισμα να τις «περάσουν» στο κοινό και θα είναι επίσης προικισμένοι με αντοχή, σοφία και υπομονή να παραμείνουν συγκεντρωμένοι σε αυτές. Που αυτήν τους την ανωτερότητα θα την αναδείξουν ως συνειδητή επιλογή εξομάλυνσης καταστάσεων και όχι ως υπεροψία χαρακτήρος. Ο διαχωρισμός είναι μια εσωτερική διαδικασία του μετριοπαθή και είναι δυσκολότερο εγχείρημα απ’ ό,τι ακούγεται. Πολλοί την πάτησαν και κατέληξαν να αφήσουν στην άκρη τις ευγένειες και τους καθωσπρεπισμούς και να περάσουν στην αντεπίθεση, υιοθετώντας εν τέλει τον ρόλο του «αντίπελλου». Γι’ αυτό και οι λέξεις «κλειδί» σε αυτήν την περίπτωση είναι το χάρισμα, η αντοχή, η υπομονή και η σοφία να αγνοείς τον πελλόν. Γιατί όσο τον αγνοείς, τόσο πληγώνεις το «εγώ» του, κι όσο πατάς πάνω σε αυτήν την πληγή τόσο πιο δυνατά θα σφαδάζει -άρα και θα φωνάζει.

Χρειαζόμαστε πολλές, ήρεμες, πράες και συγκροτημένες φωνές, που δίνουν και προτείνουν λύσεις όταν υποδεικνύουν το πρόβλημα, που αγνοούν τον τρελό και τον αφήνουν να φωνάζει μέχρι να χάσει τη φωνή του και που βγαίνουν μπροστά οι ίδιοι για να αναλάβουν, σε πρακτικό επίπεδο, δράση. Το πρακτικό του πράγματος είναι και το κυριότερο. Το να κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου είναι εύκολο και το κάνει και ο «πελλός». Το να το κάνεις όμως χωρίς να τρομοκρατείς, χωρίς σπασμωδικές αντιδράσεις και φέρνοντας λύσεις και προτάσεις στη συζήτηση, εκεί είναι η μαγκιά. Αυτό είναι που θα σε κάνει τελικά να βγεις νικητής, στη μάχη με έναν «πελλόν».

Αν, λοιπόν, οι «λοιποί» και οι λογικοί είμαστε η πλειοψηφία (και αυτό θέλω να ελπίζω, αλλιώς καήκαμε), αυτό που ΔΕΝ χρειάζεται ο κόσμος είναι άλλη μια φωνή που να ξεκουφαίνει. Ένας πελλός + ένας αντίπελλος = 2 πελλοί. Τέλος. Απλά μαθηματικά. Και δόξα τω θεώ έχουμε πολλούς, σε λάθος θέσεις, σε λάθος στιγμή και χρειαζόμαστε τα σωστά αντίβαρα για να έχουμε την ελπίδα να ισορροπήσει η ζυγαριά προς το μέρος της λογικής.