Του Πάνου Παρρά

Μπαίνω στο βενζινάδικο και παρκάρω στην ουρά για το πλυντήριο. Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου στο βάθος. Μου κάνει το σύνηθες νόημα για το κλειδί.

Πέντε χρόνια τώρα, το ίδιο σκηνικό: Εγώ, να ψάχνω να ξεχωρίσω το κλειδί του αυτοκινήτου από το μπρελόκ, το παιδί από το Πακιστάν που πλένει τα αυτοκίνητα (ο ευγενέστατος S) να βαριέται να με περιμένει, να μου κάνει νόημα να το αφήσω στο τιμόνι, να με ευχαριστεί από μακριά με τα σπασμένα του ελληνικά και έπειτα ο καθένας στη δουλειά του.

Σκυφτός εγώ, συνεχίζω να παλεύω με το μπρελόκ μέχρι που μια σκιά πλησιάζει στην πόρτα του αυτοκινήτου, ενώ μια δυνατή φωνή, με αποσυντονίζει. «Μάστρε, άφηστο, εν να το κανονίσω εγώ».

Η φωνή δεν πτοείται και επαναλαμβάνει έντονα σε άπταιστα ελληνικά: «Μάστρε, άφηστο...». Ξεχωρίζω επιτέλους το κλειδί και σηκώνω το βλέμμα. Ένα νέο πρόσωπο στο βενζινάδικο, στέκεται από πάνω μου. Με το βλέμμα του στραμμένο προς τον S, επαναλαμβάνει για τρίτη φορά: «Μάστρε, άφηστο, εν να το κανονίσω εγώ». Γυρίζω προς τον S. Με κοιτάζει ήδη ενοχικά κι αμήχανα. Χαμογέλασα, χαμογέλασε. Γρήγορα βρήκε αυτοπεποίθηση στα αγγλικά. Panayiotis is a new colleague. He will arrange for your car.

Βγήκα από το αυτοκίνητο, έδωσα στον Παναγιώτη το κλειδί και στον S μια ζεστή χειραψία. Τού έδωσα συγχαρητήρια και μέχρι να περπατήσω δίπλα στο γραφείο, ήταν σαν να είχα διανύσει περήφανα στο μέλλον, δυο δεκαετίες μαζεμένες.

Ξεκίνησε πριν οχτώ χρόνια ως «ο παράνομος μαυρής» που πλένει αυτοκίνητα, έγινε ο Πακιστανός που βάζει βενζίνη και κατέληξε σήμερα το δεξί χέρι του ιδιοκτήτη, ο υπεύθυνος του μαγαζιού, κι ο «μάστρος» 7 υπαλλήλων.

Στον S, σ' αυτούς μου φεύγουνε, σ’ αυτούς που χάνονται, σ αυτούς που μένουνε και περιμένουνε...

18 Δεκεμβρίου 2019, Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών