Μπορεί ο τρελός του χωριού να ‘μαι εγώ. Δεν προλαβαίνω. Ποτέ. Τουλάχιστον, σχεδόν ποτέ. Δε φτάνει ο χρόνος βλέπεις, ζούμε μια ζωή... fast food. Μια ζωή από την γρήγορη κατανάλωση στη γρήγορη παραγωγή. Και τούμπαλιν.

Καταναλώνουμε πολύ. Καταναλώνουμε πληροφορία, προϊόντα, μηνύματα, ανθρώπους, σε βαθμό που όχι απλά δεν προλαβαίνουμε να χωνέψουμε, να τα αποκρυπτογραφήσει ο εγκέφαλός μας. Τα ξερνάμε! 100 δις νευρώνες ο μέσος νους σού λέει και τρέχει και δεν προλαβαίνει. Ξεχνάει, δυστυχώς. Ξερνάει, δυστυχώς. Και επειδή ξεχνάμε, πέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη, αναπόφευκτα. Δε ξέρω αν με νιώθεις, εγώ τώρα σκέψεις κάνω. Μπορεί να πρέπει να αλλάξω εγώ γωνία. Άλλη γωνία. Άλλη οπτική, δε λένε;

Και δεν είναι μόνο η κατανάλωση, είναι πως όλα αυτά πρέπει να τα παράξουμε για να τα καταναλώσουμε, για να τα ξεχάσουμε και να τα ξεράσουμε. Stay with me, έχω point. Τι βιώνουμε σχεδόν όλοι στη φάση της παραγωγής;

«Επείγον» το ένα, «δε μπορεί να καθυστερήσει» το άλλο, ASAP το παράλλο, deadline χτες σου λέει στο mail ο μάνατζερ/πελάτης/συνεργάτης; Γιατί, τι θα πάθουμε αν δεν γίνουν όλα τώρα; Γιατί αποφασίσαμε μια καλή μέρα όλοι να σηκωθούμε από το κρεβάτι κι να προσποιηθούμε πως όλα γύρω μας μας πνίγουν και πως όλα είναι σημαντικά; Και από πότε συμφωνήσαμε πως θα πνιγούμε όλοι μαζί, πως θα βάζουμε τη θηλειά και στους άλλους;

Στη φάση της παραγωγής, κρατά αυτό. «Ό,τι είναι σημαντικό δεν είναι επείγον και ό,τι είναι επείγον δεν είναι σημαντικό». Μη με ρωτάς από που το ξέθαψα, δε θυμάμαι αλλά μ’ άρεσε.

Αν δεν είσαι γιατρός, πυροσβέστης, αν δεν κάνεις τέλος πάντων ένα επάγγελμα που στα χέρια σου κερδίζονται και χάνονται ζωές, τότε δεν έχεις δικαιολογία. Κι εγώ, τα γράφω τώρα και δεν έχω να σκεφτώ κάτι, μόνο μου προσάπτω. Κάτσε αδερφέ, γιατί με δέρνω;

Τι φταίει και μπήκαμε σε αυτό τον φαύλο κύκλο; Δεν μου αρέσουν τα blame games. Θα μπορούσαμε να τα σούρουμε στο Ίντερνετ 2.0 (το 1.0 τι έχει κάνει το κακόμοιρο) και στα κοινωνικά δίκτυα. Έρευνα για να το στηρίξω δεν έχω πρόχειρη, βάζω το «κουτί» να δουλέψει (έτσι το έλεγε θυμάμαι ο παππούς). «Πιο απλά τα πράγματα κάποτε, γιε μου» θα μου έλεγε στάνταρ ο μακαρίτης. Ναι παππού, αλλά δε συγκρίνεις μήλα με μήλα. Τότε είχες κι εσύ τη μάχη σου. Τώρα θα το βλέπεις καθαρά. Αν σε ρώταγα τότε, «τρέχω» θα μου έλεγες.

Μπορεί να φταίει και η παγκοσμιοποίηση, πως να μείνεις συντονισμένος με 235 #δεξερωκαιγωποσες χώρες ταυτόχρονα. Το καις, δεν το καις; Μπορεί να φταίει το παρελθόν. Να μη μαθαίνουμε από αυτό ρε παιδί μου, να πρέπει να πάθουμε ακόμη λίγο για να μάθουμε. Μπορεί και να μας ψεκάζουν. Μπορεί.

Εξέλιξη το λένε. Πως τιθασεύεται όμως η εξέλιξη; Ποτέ και πως θα μπει μια τάξη; Γιατί καθώς φαίνεται, όλα πια τρέχουν σε ταχύτητες viral και το σύστημα κλάταρε. Error 404. Τι ειρωνεία κι αυτή. Τώρα, στο ντίτζιταλ έρα, τώρα που τα πάντα φτιάχνονται, σπάσαμε εμάς.

Θα τα λέμε εδώ, στη City μας.