Πριν μερικές μέρες ήρθε στο Inbox το εξής μήνυμα. «Έγραψα ένα άρθρο με τις διάφορες περιπτώσεις που συναντήσαμε εγώ και ο φίλος μου, στην μέχρι τώρα ιδιαίτερα άκαρπη και σε πολλές φάσεις γελοία έρευνα μας να βρούμε ένα δυάρι στη Λεμεσό. Βασικά είναι μικρές παράγραφοι η κάθε συνάντηση/διάλογος που είχαμε μέχρι τώρα. Που δεν τέλειωσε ακόμα δηλαδή, είναι συνεχιζόμενο πρότζεκτ και ελπίζουμε σε ένα πολύ θετικό τέλος! Σκέφτηκα, αν θέλετε, να το δείτε και να το δημοσιεύσετε αν σας αρέσει».

Αφού εκφράσαμε τον ενθουσιασμό μας για το project των παιδιών (όχι και για το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η αναζήτηση), εννοείται πως ζητήσαμε να μας στείλουν το άρθρο. Και η αλήθεια είναι πως το περιμέναμε πώς και πώς. Με τρελή αγωνία. Και όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, το όλο στόρι ήταν όντως ενδιαφέρον. Τόσο γιατί σου δίνει επακριβώς το στίγμα του τι συμβαίνει σήμερα στη Λεμεσό σε σχέση με τα ενοίκια όσο και γιατί η Ντίνα εξιστορεί τα γεγονότα με έναν απίστευτα γλαφυρό-ζωηρό τρόπο.

Ευχόμαστε, πάντως, μέχρι να το διαβάσεις να έχουν βρει τελικά το σπίτι που ψάχνουν, αν και αυτό το σενάριο φαντάζει πιο απομακρυσμένο κι από το να βρεθεί το προφορικό έγγραφο του Δίπλαρου…

Θλιβερό αυτό που συμβαίνει με τα σπίτια στη Λεμεσό μεν, διαμαντάκι το κείμενο δε!

Τίτλος: Σπίτι

Πρωταγωνιστούν: Άντρος & Ντίνα

Όλα τα παρακάτω δεν είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα. ΕΙΝΑΙ πραγματικά γεγονότα. Τα μόνα που άλλαξα είναι τα ονόματα. Και η ιστορία είναι ατέλειωτη. Γιατί θα συνεχίσουμε. Να ελπίζουμε.

2018 - ττου μπι κκοντίνιουντ

Ο Άντρος μου τζαι εγώ, ένα νεαρό ζευγάρι με καλές δουλειές, μένουμε σε ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου. Στη Λεμεσό. Είπαμε να ψάξουμε για ένα διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια. Να μας χωρεί, να έρτει κάποιος φίλος να τον φιλοξενήσουμε, να έχουμε ένα δεύτερο χώρο βρε αδερφέ αν κάμουμε τζαι κάποιο μωρό... Μα πού να ξέραμε τι μας επερίμενε στην όμορφη Λεμεσούπολη. Διότι, βρε αδερφέ, αργήσαμε να το πάρουμε χαπάριν να έβρουμε κάτι πριν να γίνουν τα ενοίκια «χρυσά».

Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα λέτε τώρα «πππεεε, ακούσαμεν τα ξανά ούλλα τούτα».

Τζαι θα απαντήσω τζαι εγώ ότι ξέρω το, αλλά επειδή στην πορεία τούτη η αναζήτηση έγινε όπως τη σαπουνόπερα, είπα ότι μερικά συναπαντήματα και διαλόγοι που είχαμε με ιδιοκτήτες είναι πολύ αξιοσημείωτα για να παν χαμένα τζαι είπα να τα καταγράψω τζαι να τα μοιραστώ μαζί σας.

Σημειώστε ότι τα παρακάτω έχει ένα χρόνο που συμβαίνουν, ανά τακτά διαστήματα. Σε κάποια φάση ε, εσταματήσαμε γιατί ήταν ποοολλά χρονοβόρο, χωρίς ελπίδα, αλλά συνεχίζουμε πάλε, ακάθεκτοι.

Ξεκινούμε:

Περίπτωση 1

Είδαμε μιαν αγγελία για ένα δυάρι, παίρνω τηλέφωνο να μάθω ενοίκιο τζαι λέει μου ο τύπος: «ε, να σου πω όμως για το διαμέρισμα ότι εν πάνω στο highway, έχει θόρυβο, αλλά εν πολλά ωραίο, εν δυάρι, εν 650 ευρώ τζαι εν να μπορείτε να μου δώσετε ενοίκια 1 χρόνο μπροστά, έννεν;»! Έμεινα σέκκος φίλοι μου. Και απαντώ του: «μα γιατί 1 χρόνο μπροστά; Θα σας δώσουμε deposit και ένα ενοίκιο». Τζαι απαντά μου ο τύπος: «ε μα εγώ ήβρα κάποιον να μου δώσει ενοίκια για 1 χρόνο!» Τζαι απάντησα πολύ αυθόρμητα: «κύριε μου να πάτε σε τζίνον, έννεν διαγωνισμός!».

Περίπτωση 2

Αγγελία, πάλε για ένα δυάρι, στο κέντρο (εν μας ενδιαφέρει αν εν κέντρο, απλά είπαμε να πάμε να το δούμε), στα 700 ευρώ. Μάλιστα. Μια ξένη τύπισσα, άνοιξε να μας υποδεχτεί σε ένα πολλά παλιό διαμέρισμα τζαι λέω της: «μα ο τοίχος δαμέ εν ξεφυλλισμένος...». «We will fix that don’ t worry». Προχωρούμε, πάμε στο μπάνιο φίλοι μου ήταν γεμάαααατον υγρασία (ίουυυυυυυ), τζαι λέω της: «μα το μπάνιο πώς είναι έτσι; Έχει υγρασία!». «We will paint it, don’t worry!». Τζαι πάει τζαι ο Άντρος μου να ανοίξει την πόρτα της βεράντας της μικρής στην κουζίνα. Εν άννοιεν με τίποτε. Μα γιατί δεν ανοίγει; Εν επρολάβαμε να πούμε κάτι, ε, λέει μας η τύπισσα: «Oh that doesn’t open. You don’t need to open there». Εγυρίσαμεν με τον Άντρο μου τζαι εκοιτακτήκαμεν τζαι είπαμεν της ευχαριστούμε, γεια σας. Μετά που εκατεβήκαμεν κάτω, εσυνειδητοποιήσαμεν ότι δεν είχεν καν βεράντα τούτο το φλατ. Ήταν μόνο τζίνη η πόρτα στην κουζίνα, που… γιατί να την ανοίξεις κόρη τζαι εσύ; Εν ανάγκη να φκεις έξω;

Περίπτωση 3

Είπαμε παιδιά μου να πάμε τζαι εκτός πόλης. Ήβραμεν μιαν αγγελία για ένα σπίτι στην Παραμύθα. Η φωτογραφία ήταν μόνο η πρόσοψη του σπιτιού τζαι μια πισίνα λίγο δεξιά τζαι έγραφεν, δύο υπνοδωμάτια με «shared swimming pool»! Wow! Go Paramytha. Εξεκινήσαμεν τζαι εμείς να πάμε να ζήσουμε το παραμύθι μας. (Που ήταν τελικά ένα παραμύθι). Υποδέχτηκέ μας, φίλοι, μου ο κ. Γιώργος. Α, σημειώστε ότι πριν πάμε, είπε μου η κουμέρα μου, «κόρη, για να μεν έχει άλλες φωτός, μάλλον εν τα πισινά σπιτιού, τώρα τζιαι να δεις». Πάω πίσω στον κ. Γιώργο μας. Σπιταρόνα ο κ. Γιώργος μπροστά, πίσω μια πισινάρα τζαι ωραία αυλή τζαι στα αριστερά, όντως τα λεγόμενα «πισινά». Έναν πολλά μικρούδιν συμπαθητικό σπιτάκι, δύο υπνοδωμάτια, μικρή κουζίνα-σαλόνι μαζί. Αλλά η περίπτωση τούτη, έτσι όπως ήταν στημένη, σήμαινε ότι θα εμοιραζόμασταν τα πάντα με τον κ. Γιώργο μου. Ο οποίος επέμενε ότι λείπει πολλά που το σπίτι τζαι εν μόνος του τζαι τελικά άμπα τζαι εν παρέα που ήθελεν. Τζαι λέω τζαι του Άντρου μου, μα δηλαδή να καλέσουμε ένα φίλο, να κάτσουμε εμείς στην αυλή, στην πισίνα πιλέ μου, εν να έχουμε τζαι τον κ. Γιώργο μαζί μας; Τζαι πόσα ήθελε ο κ. Γιώργος μου στην Παραμύθα; 750 ευρώ. Τρού στόρι. Όι εννεν παραμύθκια.

Περίπτωση 4

Αγγελία πάλε. Παίρνει τηλέφωνο ο Άντρος μου τζαι λέει του η κυρία, «α, μάνα μου ενοικιάστηκε τζίνο το διαμέρισμα, εν επρολάβετε». Τζαι λέει της «ok, ευχαριστώ» τζαι δεν προλαβαίνει να κλείσει το τηλέφωνο τζαι λέει του η κυρία «α, περίμενε μάνα μου, έχουμε τζαι ένα σέντε αν θέλετε, μόνο που εν έσιει ντους»! Τζαι ακούω την τζαι εγώ που το ακουστικό τζαι πιάννουν με τα νεύρα, πίεση, εκοτσίνισα τζαι λέω του Άντρου μουQ «σέντε;;; σέντε;;;; είπεν σου σέντε;;; κλείσε της το ΤΩΡΑ!». Σε μεταγενέστερο στάδιο, είπαμε ότι έπρεπε να είχαμε πάει να το εβλέπαμεν. Έμεινε μας η απορία. Του σέντε.

Περίπτωση 5

Ήμουν πολλά φορτισμένη με τούτη την άκαρπην έρευνα τζαι εν έπρεπε να έκαμνα τύτο το τηλεφώνημα τη μέρα που το έκαμα. Η κυρία που απάντησε, δεν μου έλεγε πόσα είναι το ενοίκιο. Είχε αγγελία στην εφημερίδα τζαι έπιασα την τηλέφωνο να ρωτήσω, εν δυάρι, αλλά τι ενοίκιο έχει; Τζαι ερωτούσεν με πόσα διούμεν τωρά τζαι πού μένουμε τζαι ήμουν κάπως: «εν σας ενδιαφέρει, τι σημασία έχει; Πείτε μου τι ενοίκιο έχει το διαμέρισμα;» Τζαι είπε μου δυάρι 650 ευρώ τζαι είπα της ευχαριστώ, θα μιλήσω με τον καλό μου τζαι θα σας πάρω. Τζαι περνά ένα λεπτό τζαι πιάνει με πίσω. Τζαι λέει μου: «κοιτάξετε, ναι εν με ενδιαφέρει τι ενοίκιο δίνετε τώρα, δεν έπρεπε να ρωτήσω, αλλά θέλω επίσης να σας πω ότι δεν θέλω να σας ενοικιάσω το διαμέρισμα μου. Να μην έρθετε να το δείτε» ! Έμεινα σέκκος. Έκλεισα το τηλέφωνο τζαι έβαλα τα κλάματα. Έζησα το δράμα μου.

Περίπτωση 6

Ζακάκι. Τριών υπνοδωματίων. Συστημένοι που έναn φίλο. Του Άντρου φίλο. Ρε φίλε στο Ζακάκι; 900 ευρώ; Βασικά, διαμέρισμα πάνω από τη γιαγιά, πουτζίνο το παλιό το σπίτι το Κυπριακότατο, με διαρύθμιση πελλάρα, κλειστή τζαμαρία η μια βεράντα τζαι το τρίτο υπνοδωμάτιο βασικά μια παρεξήγηση. Αν άννοια τα σιέρκα διαγώνια, μπορεί να έφτανα τους απέναντι τοίχους. Τόσο μικρό. Εφύαμεν. Βουρητοί.

Περίπτωση 7

Εζήσαμεν τζαι το «open house concept». Όπου σε παρακαλώ, η κορούδα στο τηλέφωνο είπε μας συγκεκριμένες ώρες να πάμε να δούμε το φλατ, όπου θα έρχονταν και άλλοι να το δουν. Χωρίς υπερβολή, σε μισή ώρα εκατεβήκαν περίπου 3-4 ζευγάρια να δουν τούτο το φλατ τζαι αφήναμε το όνομα τζαι το τηλέφωνο μας σε ένα ειδικό σημειωματάριο καθώς εφέφκαμεν τζαι θα μας έκαμνε screening η κορούδα τζαι θα μας έπαιρνε τηλέφωνο αν μας εσυμπαθούσε! Τούτοι μια βεράντα μπροστά που είχαν, εκλείσαν την τζαι εκάμαν την τζαμαρία. Η άλλη βεράντα πίσω, είχε το πλυντήριο έξω. Βασικά, εν το εχωρούσε μέσα στο σπίτι. Το ψυγείο δε, ήταν ένα, μα εν τζαι ήταν ένα, ήταν μισό, μικρό, ένα τίποτε. Όπως περίπου ένα μίνι μπαρ σε ξενοδοχείο. Αλήθκεια. Τζαι ερώτησα την, «μα εν τούτο το ψυγείο;», τζαι είπε μου η κορούδα, αν θέλετε αγοράζετε εσείς μεγάλο τζαι βάλλετε το κάπου δαμέ. Τζαι υπέδειξε μου τζαι πού. Εν θυμούμαι καν το ενοίκιο. Εφύαμεν, αν τζαι αφήσαμε το όνομα μου τζιαι το τηλέφωνο μου. Τζαι.... επεράσαμε το τεστ! Μάλιστα, εγίναμε short listed φίλοι μου, έπιασεν με η κορούδα αν ενδιαφερόμαστε, τζαι είπαμεν όι, ευχαριστούμε.

Περίπτωση 8

Τούτη η κυρία επέρασεν πολλά με τον προηγούμενο που είχε μέσα. Για να καταλάβετε, αναγκάστηκε να κάμει ολόκληρη ανακαίνιση του διαμερίσματος γιατί τούτος εκτός του ότι δεν επλήρωνεν ενοίκια για πολύ καιρό, δεν έφεφκεν τζαι έκαμεν της το διαμέρισμα άχρηστο. Είπεν μας ότι απλά επέταξε το ψυγείο. Επέταξεν το. Δεν είχε σωτηρία. Και τον φούρνο. Όλα, τα πάντα. Ok, εν μας άρεσε το διαμέρισμα, δικαιούμαστεν τζαι εμείς να έχουμε τζαι μιαν άποψη. Αλλά για να καταλάβετε πόσο αγχωμένη ήταν η κυρία, εζήτησε να της γράψουμε πού δουλεύουμε για να ελέγξει η κόρη της τις δουλειές μας τζαι να εν σίγουρη ότι θα πληρώνουμε κάθε μήνα. Τζαι καθώς μας το εζητούσεν τούτο, απολογείτουν μας συνέχεια. Ήταν πολλά καλή κυρία. Πολλά.

Περίπτωση 9

Α τούτος ο κύριος είπεν ό,τι έχει και δεν έχει θα το βάλει στο φλατ. Να το ενοικιάσει φουλ επιπλωμένο. Άσχετα αν δεν ετέρκαζεν τίποτε, έννοια σου. Τριάρι. Με ένα τεράστιο χωλ τζαι ένα τζάκι. Παλιό. Εμύριζε άσχημα. Είπαμεν του «ευχαριστούμε εν πολλά μεγάλο για μας». Ήταν όντως, αλλά ρε παιθκιά εμυρίζε κάτι άσχημα... Ίουυυυ...

Περίπτωση 10

Εζήσαμεν τζαι την «hoarder» περίπτωση. Τι σημαίνει λέτε τζαι εσείς τούτο τωρά. Βασικά, τούτη η κυρία αμάνα μου πράματα που είχε μέσα στο διαμέρισμα τούτο, ένα πανάθλιο, καταθλιπτικό, σκοτεινό με άσχημα, πανάθλια έπιπλα τζαι χαμέ... βασικά σε κάποια σημεία στο πάτωμα μάλλον ελείπαν πλακάκια τζαι εβάλαν για να καλύψουν το κενό ό,τι να ‘ναι πλακάκια άσχετα έτσι ππάτσιες σε διάφορα σημεία. Τζαι ήθελε να πάμε να το συζητήσουμε τζιόλας απέναντι στο σπίτι της! Τζαι είπαμεν της «έννεν ανάγκη, δεν μας άρεσε, ευχαριστούμε». Τζαι επέμενε, τζαι άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της τζια αααααααααα.... δεν είσιεν χώρο για καρφίτσα. Αλήθκεια σας λαλώ. SERIOUS HOARDER CASE!

Περίπτωση 11

Η κυρία Λένια μου είχε πανό με αριθμό τηλεφώνου στο φλατ τζαι επέρασεν η φίλη μου είδεν το, έστειλεν μου το τζαι έπιασα την. Ρωτά με: «Πόσα άτομα είσαστε; Για ποιον είναι το φλατ;» Τζαι είπα της ότι είμαστε ένα ζευγάρι. Τζαι ρωτά με: «Δηλαδή είσαστε μόνοι σας; Με καττίν με σιηλλίν;» (αλήθκεια, έκαμεν μου τούτη την ερώτηση). Τζαι διστακτικά, απάντησα «ναι», γιατί αλήθκεια, εφοοούμουν πού ήταν να καταλήξει τούτη η συζήτηση. Τζαι είπε μου: «Ε, αγάπη μου αν είσαστε μόνοι σας από 850 ευρώ, να σας το αφήσω στα 800 τζαι είσαστε τζαι «δικοί» μας γι’ αυτό. Στους ξένους εγώ λέω τους 900 ευρώ. Ήντα ήθελεν τζαι μια εταιρεία να το δώσει για τες κορούδες υπαλλήλους της τζαι είπα τους «όι, όι εν το διώ. Εν να μου το καθαρίζουν;»! Παρόλο που ήταν ακριβό, επήαμεν να το δούμε. Η αλήθκεια, ήταν καλό πολλά, τζαι η περιοχή, αλλά κυρία Λένια μου, 800 ευρώ... μετά πόσην αύξηση; Πόσα να διούμεν για έναν ενοίκιο; Οι λογαριασμοί; Η ζωή μας; Εσιέξιξιν!

Εντάξει, εζήσαμε και άλλα πολλά. Φλατ που τα εχάσαμε που το τηλεφώνημα, δηλαδή ώσπου να πάμε ενοικιαστήκαν, γιατί νοικιάζουνται σε ώρες τα φλατ δαμέ, ναι, εν αλήθκεια. Εκάμαμεν τζιαι βόλτες με το αυτοκίνητο μπας τζαι δούμε καμιά ταπέλλα, απορρίψαμεν άλλα από το τηλέφωνο γιατί το ενοίκιο ήταν πάνω από 600 με 650 ευρώ που είπαμε ότι μπορούμε να δίνουμε. Ακούσαμε για δυάρια των 1000 ευρώ τζαι των 1200 ευρώ τζαι των 1400 ευρώ.

Τζαι αναρωθκιούμαι, ρε παιθκιά. Ως πού να πάει τούτη η ιστορία; Ο ένας ο κτηματομεσίτης που εμίλησα, γιατί εμιλήσαμε σε πολλούς, είπε μου να πάμε Πάφο. Στην Πάφο εν φτηνά ακόμα. Μα τι εν τούτο το πράμαν; Πώς δηλαδή να ζήσεις με αξιοπρέπεια, μια ποιοτική ζωή στην πόλη σου, στην Κύπρο σου; Γιατί να πάω στην Πάφο δηλαδή; Όι πως έννεν καλή πόλη, μεν με παρεξηγείτε, αλλά αφού οι δουλειές μας εν δαμέ, οι φίλοι μας εν δαμέ, οι οικογένειες μας δεν δαμέ!

Εν οι ξένοι επενδυτές, εν οι ξένες εταιρείες με τους παχουλούς μισθούς, είναι τζαι οι επενδύσεις για τες κυπριακές υπηκοότητες. Μέτρο κανέναν. Τζαι μετά εμείς που θέλουμε ένα φλατ δυάρι στα 600 ευρώ τζαι λέμεν τους το τζιαι θωρούν μας σαν να είμαστεν εξωγήινοι. Ότι εν λλία τα 600 ευρώ το μήνα για ενοίκιο τη σήμερον ημέρα! Στην Κύπρο. Μα πού είμαστε; Στο Μανχάταν;

Σκέφτου κάποτε που τα δυάρια τζαι πολλά όμορφα τζαι σε πολλά καλή κατάσταση, ήταν στα 400 ευρώ!

#BeMyGuest

Αν έχεις κι εσύ μια ενδιαφέρουσα ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, στείλε στη CITY.

Μάθε εδώ τι και πως