Illustration: Ελένη Νικολάου

Δεν καταλάβαινα αυτήν την διάκριση μικρός, γιατί με τόση θέρμη να γιορτάζουμε μόνο την μέρα της Γυναίκας. Γιατί την έβλεπα τη διάκριση, αλλά κατά του ανδρικού φύλου. ΛΟΛ.

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα τον λόγο. «Φκάλλει μάτι». Ζούμε σε μια βαθιά πατριαρχική, σε δομή και συμπεριφορά, κοινωνία, ακόμη και μετά από τόσα χιλιόμετρα πορείας και αγώνων για ισότητα. Για να το αντιληφθούμε, πρέπει να μπούμε στα παπούτσια μιας σύγχρονης γυναίκας. Ποια είναι αυτή;

Ας το πάμε ηλικιακά, συγκρίνοντας τρεις γενιές. Τις προ sixties, τις GenX (60s-80s) και τις Millenials (80s-00s). Οι πρώτες έδωσαν την μάχη για να κερδίσουν τα βασικά. Οι GenX ανέλαβαν το «βαρύ» φορτίο να αποδείξουν πως μπορούν να τα κάνουν όλα και οι τρίτες που το κληρονόμησαν, έχουν καθήκον να το ξεφορτωθούν.

Βαρύ φορτίο = τα όσα απαιτεί η κοινωνία από την γυναίκα για να της δώσει το πράσινο φως να ψαχτεί, να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται είτε κάτι περισσότερο είτε κάτι άλλο από αυτό που διαχρονικά της αναλογεί/επιβάλλεται. Να είναι καλή σε όλα, καλή μαμά, καλή σύζυγος και καλή επαγγελματίας. Με αυτήν την σειρά. Και έφτιαξε γι’ αυτήν ένα εξουθενωτικό πρόγραμμα.

Να ξυπνήσει χάραμα, να ετοιμάσει τα παιδιά και να τα παίρνει/φέρνει σχολείο, να είναι κοκέτα και σούπερ αποδοτική στην δουλειά της, να έχει έτοιμο σπιτικό φαγητό πρωί-μεσημέρι-βράδυ ενδιάμεσα, να κρατιέται και σε φόρμα, να διαβάσει τα παιδιά, να τα κοιμίσει και όλο αυτό στο repeat, 24/7.

Mε βρίσκεις υπερβολικό; Αυτό, ήταν το πρόγραμμα της μάνας μου. Say what; Αλήθεια τώρα; Δεν νομίζεις πως το πιο πάνω είναι υπεράνθρωπο και κομματάκι απάνθρωπο ταυτοχρόνως; Κι αν θέλει να κάνει skip έναν από τους τρεις ρόλους; Αν θέλει να έχει κι άλλους και να δώσει βαρύτητα αλλού;

Αν μια γυναίκα π.χ. κάνει καριέρα τότε καλείται να αποδείξει (γιατί συνεχώς πρέπει να αποδεικνύει) πως επάξια την κάνει και δεν «στερεί» την θέση από έναν άντρα. Κι όταν το κάνει, τότε αυτομάτως βαφτίζεται «bitch», «μέγαιρα», η κακιά της υπόθεσης που δεν έγινε ποτέ princess. Αν πάλι θέλει να είναι απλά καλή μαμά και καλή σύζυγος τότε τι, πάμε back to square one; Μεσαίωνας; Γκεστ σταρ στην ζωή του ανδρός-στηρίγματος;

Συμπέρασμα. Όχι απλά ζούμε ακόμη σε πατριαρχικές κοινωνίες αλλά δεν το αποδεχόμαστε κιόλας, είμαστε σε άρνηση. Χτυπάμε τον εαυτό μας στην πλάτη κάθε φορά που μια γυναίκα κερδίζει μια έδρα στη βουλή, που επιλέγεται για ένα ανώτατο αξίωμα ή φτάνει στα ανώτατα στρώματα μιας επαγγελματικής ιεραρχίας. «Άρωμα γυναίκας» διαβάζεις στους τίτλους των ειδήσεων. ΛΟΛ! Άρα;

Άρα παραδεχόμαστε πως έχουμε πήξει στην κολόνια και μας μύρισε ανεπαίσθητα και το Chanel No5; Ότι τους κάναμε και χάρη; Μπράβο μας. Κρύψτε τα ουίσκι και τα κονιάκ, φυλάξτε τις ζιβάνες και ανοίξτε το αφρώδες ροζέ για να σηκώσουμε τα κολωνάτα ποτήρια μας ψηλά και να μας επιβραβεύσουμε (γιατί μέχρι και στο αλκοόλ έχουμε κάνει τον διαχωρισμό μας).

Η ωμή αλήθεια είναι πως πόρρω απέχουμε από το να φτιάξουμε μια κοινωνία αληθινής ισότητας. Που αυτό, θα είναι το αυτονόητο, το εκ των ων ουκ άνευ. Που θα αντιμετωπίζεται κάθε άνθρωπος ως αυτόνομη περίπτωση και θα αξιολογείται βάση των ταλέντων του, των δεξιοτήτων και της προσωπικότητας του και μόνον. Που δεν θα έχουμε καν τα επαγγέλματα διαχωρισμένα σε αντρικής και γυναικείας φύσης. *Που μια γυναίκα και ένας άνδρας θα αμείβονται το ίδιο για την ίδια εργασία και που η ποσόστωση γυναικών-ανδρών σε διευθυντικές θέσεις και τα ποσοστά ανεργίας βάση φύλου θα έχουν τουλάχιστον λογική.

Και ναι, η Hillary Clinton είχε δίκιο (όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται και η αναφορά στο όνομα της). Τα ίσα δικαιώματα της γυναίκας είναι “the unfinished business” (ό,τι αφήσαμε ατέλειωτο αν προτιμάς) του 21ου αιώνα.

Ας το κλείσουμε λοιπόν κι αυτό. Και ας ευχηθούμε πως, χρόνια μετά, η 8η Μαρτίου θα είναι μια μέρα που θα μας θυμίζει πόσο ηλίθιος ήταν κάποτε ο κόσμος που έκανε γενετικούς, φυλετικούς, σεξουαλικής προτίμησης διαχωρισμούς και πως θα γιορτάζουμε εκείνους που θέλησαν την «ανίκητη ηλιθιότητα» να την κερδίσουν. Impossible is nothing δε λένε; (Adidas, βγαίνεις).

*Πηγή: Eurostat.