Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι το καρχα-ρίνι, όμως αν η απάντηση είναι Ευρω-βουλευτής, τότε η ερώτηση είναι τι χρώμα έχει, πού ζει και τι τραγούδια ξέρει.

Το χρώμα είναι εύκολο, γιατί ο Ευρω-βουλευτής συνήθως έχει το χρώμα του κόμματος από το οποίο εξάγεται και βάσει αυτού βρίσκει το δρόμο του και στην Ευρώπη, όπου συναντιέται με αλλά «καρχα-ρίνια» στο χρώμα του και στο είδος του. Υπάρχουν, βέβαια και χρωματικοί συνδυασμοί που είναι ανέφικτοι ή ανεπιτυχείς και αυτοί μπαίνουν σε μια κατηγορία χωρίς χρώμα, που λέγεται μη εγγεγραμμένοι.

Όμως το είδος του Ευρω-βουλευτή έχει την ευκαιρία να διατηρήσει την παλέτα και το ρεπερτόριο του, ακόμα και τη γλώσσα του, οπότε μπορεί να σκορπίσει τη χαρά και στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με την ίδια κομψότητα και αισθητική, βάσει της οποίας προφανώς και ξεχώρισε στο εγχώριο γίγνεσθαι.

Επομένως οδηγούμαστε στη δεύτερή ερώτηση για το πού ευδοκιμεί το είδος αυτού του περιέργου πλάσματος με τη διασταυρωμένη φύση Ευρώπης και βουλευτικής– κατά το πρότυπο του «καρχα-ρινιού». Ο Ευρώ-βουλευτής ξεκινά την καριέρα του σαν Καζαντζίδης– με την ευχή να έχει μια καριέρα του ίδιου βεληνεκούς- καθαρά με το να «υπάρχει» σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δηλαδή το Ευρώ-βουλευτής πρέπει ναι είναι οπωσδήποτε «Ευρώ», αλλά όχι απαραίτητα «βουλευτής». Συμβαίνει όμως πολύ συχνά τα άτομα που εκλέγονται Ευρώ-βουλευτές να έχουν υπάρξει και πριν «εγχώρια» και σκέτο βουλευτής, γεγονός που διευκολύνει τη χρωματική διανομή, αλλά εξασφαλίζει και την κοινωνική επιφάνεια, που είναι η δύναμη, που θα έλξει την πλειονότητα των ψήφων. Αυτή η «δύναμη» είναι πολυδιάστατη γιατί ασκεί και έλξη, κάνει και συσπείρωση, αλλά κάνει και «ρεύμα». Άτιμη δύναμη κι όπως λέμε στην «Καζαντζίδική» -«μα τι να κάνω ο φτωχός, μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός και πίσω μαύρο ρέμα».

Και εδώ εντοπίζεται και το τρίτο κοινό Ευρω-βουλευτή και Καζαντζίδη, γιατί εκτός από τα ρεύματα και τα ρέματα, ο Ευρω-βουλευτής είναι και πουλί ξενιτεμένο. Γιατί, αφού καταφέρει να ξεχωρίσει ανάμεσα στα εγχώρια προϊόντα και εκλεχθεί τότε ταξιδεύει κυρίως στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο και πάει και κάθεται με το χρώμα του στην έδρα του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκεί έχει την ευκαιρία να εξασκήσει πρωτίστως την δύναμη της κοινωνικής επιφάνειας, αλλά και να υπηρετήσει τον ύψιστο σκοπό του να διασφαλίζει το «μια Ευρώπη για όλους» και να εξασφαλίσει την αρχή της Δημοκρατίας, πρωταρχικά εκπροσωπώντας τον λαό που τον επέλεξε.

Σε αυτό το σχήμα και σε αυτό το κλίμα καθορίζεται λίγο ή πολύ και το «τραγούδι» του. Γιατί, πέρα της προφανούς του ταύτισης με το τραγούδι του Καζαντζίδη, ο βασικός ορισμός του Ευρω-βουλευτή είναι ότι εκλέγεται άμεσα από τον λαό για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του σε σχέση με τη λήψη αποφάσεων εκ μέρους της ΕΕ και για να διασφαλίσει ότι τα άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ λειτουργούν δημοκρατικά. Επομένως, καθορίζει σημαντικά το πολιτικό γίγνεσθαι και πρέπει να επιλέξει αν θα τιμήσει τους όρους εντολής του σαν καναρίνι ή σαν καρχαρίνι!