Συχνά ακούμε αυτό το κλισέ από τα παιδιά μας «μάμα/παπά είσαι η καλύτερη μάμα / ο καλύτερος παπάς στον κόσμο» και ξεγελιόμαστε, έχοντας την ψευδαίσθηση πως, για να το λένε τα παιδιά λογικά θα ισχύει.

Αν και αισθάνομαι πως το κριτήριο των παιδιών γενικά είναι σωστό, συχνά αναρωτιέμαι κατά πόσο ενσαρκώνω ικανοποιητικά αυτό τον σημαντικό ρόλο. Όχι σε σχέση με το τι προσφέρω εγώ στις μικρές, αλλά σε σχέση με το τι προσφέρουν κάποιοι άλλοι γονείς στα παιδιά τους.

Πρόσφατα, βρέθηκα σε μια εκδήλωση για παιδιά με αυτισμό και είδα πώς τους κρατούσαν το χέρι, με πόση στοργικότητα τους συνόδευαν, με πόση ανιδιοτέλεια τους φρόντιζαν. Και αυτό που έβλεπα δεν ήταν για τους τύπους και τις κάμερες, είναι η ζωή τους όλη από τη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο όλα αυτά τα παιδιά. Κανείς από τους συνοδούς δεν έδειχνε να είναι κουρασμένος, αλλά αντιθέτως διέκρινα να τους χαρακτηρίζουν αρετές όπως συνειδητότητα και η ενσυναίσθηση και να τους διακατέχει μια απίστευτη ηρεμία.

Το ζήλεψα αυτό, δεν θα πω ψέματα. Παρά τις δυσκολίες που προφανώς αντιμετωπίζουν, κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο -«το πρόβλημα δεν είναι εμείς που το έχουμε, το πρόβλημα είναι η κοινωνία που μας το προκαλεί», μου είχε πει μια φορά ένας τυφλός συμπολίτης μας-, καταφέρνουν να βρίσκουν τις ισορροπίες τους και να μας δείχνουν τον δρόμο, ως «οι καλύτεροι γονείς στον κόσμο». Έστω κι αν, φυσικά, οι ίδιοι ποτέ δε θα αποδεχτούν τέτοιους χαρακτηρισμούς, αφού αμέσως είναι σαν να αυτοακυρώνονται.

Συζητώντας καμιά φορά με αυτούς τους γονείς, η απάντηση που παίρνεις είναι πως δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο.

Ανάλογο είναι το συναίσθημα κάθε φορά που ακούω άτομα να μιλάνε για τους γονείς τους και ανάμεσα στις λέξεις που χρησιμοποιούν να μπαίνει εμβόλιμα μια απέραντη αγάπη. Ένα από αυτά τα άτομα είναι η Ελένη, η γυναίκα που κέρδισε το «τιμητικό βραβείο εις μνήμη Άντη Χατζηκωστή», την περασμένη Τρίτη, στα βραβεία «Madame Figaro Γυναίκες της Χρονιάς 2018», ως το πρώτο άτομο -στην Κύπρο- με Σύνδρομο Down που φοιτά στο πανεπιστήμιο. Αλλά και η Μαρία, που κέρδισε το αντίστοιχο βραβείο δύο χρόνια πριν.

Στα λόγια τους, μπορείς άνετα να βρεις τον τρόπο για να μεγαλώσεις σωστά τα δικά σου παιδιά.

Κι αντί να βιαζόμαστε ενίοτε να νοιώσουμε οίκτο ή να πούμε «μάνα μου ρε», αφού αυτός είναι ένας εύκολος και ανέξοδος τρόπος να νοιώσουμε ανωτερότητα απέναντι σε κάτι που απλώς έτυχε να είναι «διαφορετικό» από εμάς, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πόσο υστερούμε ως άτομα αλλά και ως κοινωνία σε σχέση με αυτά τα λαμπρά παραδείγματα ατόμων / γονιών / οικογενειών που σαφέστατα αποτελούν το καλύτερο δείγμα του ανθρώπινου είδους.

Είχα καιρό να γράψω σε τούτη τη στήλη, κυρίως λόγω έλλειψης έμπνευσης, οπότε νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω την Ελένη (έστω κι αν δεν τη γνωρίζω) αφού σήμερα τα λίγα αλλά ουσιαστικά λόγια της αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μένα!

Μοναδική μου ευχή είναι να καταφέρω να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως οι γονείς της Ελένης και της Μαρίας τις ίδιες. Εύχομαι όταν θα φτάσουν στην ηλικία τους, να έχουν την ικανότητα να μιλούν τόσο όμορφα, εμπνέοντας με την απλότητα και την οξυδέρκειά τους όλους όσοι είναι γύρω τους.