Μπορεί σήμερα όλο αυτό να φαντάζει φυσιολογικό και καθημερινό, ωστόσο, 14 χρόνια πριν, το να γνωρίσεις κάποιον μέσω διαδικτύου και να έχεις σχέση μαζί του, φάνταζε εξωπραγματικό και περίεργο. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο κάποιος ήταν από άλλη χώρα και η απόσταση εκτός από τεχνολογική ήταν και πραγματική.

Για την Αγγέλα και τον Αρτέμη, όμως, τα πράγματα ήτα απολύτως φυσιολογικά και τίποτα δεν έμοιαζε περίεργο. Ίσως η αγωνία της πρώτης γνωριμίας, μόνο αυτό ήταν το πιο αμήχανο κομμάτι και η ημέρα του πρώτου αποχωρισμού το πιο δύσκολο. Έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους δια μαγείας, φτάνοντας στο γάμο, αρκετά χρόνια μετά και αφού οι δυο τους είχαν διανύσει μια πορεία 12 χρόνων σχέσης, μένοντας σε διαφορετικές χώρες ο ένας από τον άλλο, ταξιδεύοντας και χτίζοντας μαζί τις δικές τους εμπειρίες.

Η πρώτη επαφή

Μιλούσαμε περίπου 6 μήνες στο mirc32, κυρίως από μηνύματα, αφού τότε δεν υπήρχε video call ούτε είχαμε κάμερες για να αναταλλάξουμε φωτογραφίες.

Μέχρι τότε δεν υπήρχε κάτι ερωτικό στις συζητήσεις μας, αφού ήμασταν εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας. Δεν είχαμε ιδέα ποιος κρυβόταν πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. «Άσε που στην αρχή δεν ήξερα αν ήταν άντρας ή γυναίκα γιατί το όνομά του ήταν γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες και δεν ξεχώριζε το φύλο» θυμάται η Αγγέλα.

Με τον καιρό η κουβέντα μας έγινε καθημερινή συνήθεια και μιλούσαμε συνεχώς, με την πρώτη ευκαιρία. Ακόμη και από τους υπολογιστές του σχολείου. Σε κάποια φάση καταφέραμε να εξοικονομήσουμε κάποια χρήματα και αγοράσαμε και οι δύο κάμερες του υπολογιστή για να στείλουμε φωτογραφίες ο ένας στον άλλο. «Δεν είχαμε ιδέα πώς δούλευαν και όλες οι φωτογραφίες έβγαιναν θολές και κουνημένες. Αλλά φαινόταν ότι ήταν όμορφος με υπέροχα μάτια», λέει η Αγγέλα.

Όσο πιο πολύ γνωριζόμασταν, ο Αρτέμης είχε αρχίσει να πετάει δειλά-δειλά χαριτωμένα υπονοούμενα ερωτικού τύπου. Ωστόσο, ένεκα απόστασης, εγώ Κύπρο κι εκείνος Ελλάδα, δεν πίστευα ότι μπορούσε να είχε συνέχεια σοβαρή όλο αυτό. Εγώ, τότε, ήμουν ακόμη α’ Λυκείου και ο Αρτέμης τελειόφοιτος. Τι μέλλον να είχαμε;

Η αρχή της σχέσης

Στους 6 μήνες και μετά την ανταλλαγή των πρώτων φωτογραφιών, αποφασίσαμε πως ήταν καιρός να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Για ώρες κάναμε διάφορες συζητήσεις, ανταλλάζαμε απόψεις, μου μάθαινε τραγούδια που του αρέσουν, βλέπαμε παράλληλα τις ίδιες ταινίες και τις αναλύαμε, ενώ πολλά βράδια αφήναμε τις κάμερες ανοιχτές όσο κοιμόμασταν για να νιώθουμε ο ένας κοντά στον άλλον.

Η γνωριμία πρόσωπο με πρόσωπο

Εκείνη την εποχή το σχολείο μου οργάνωνε μια εκδρομή στην Ελλάδα η οποία ακυρώθηκε και μαζί χάθηκε και η ευκαιρία μου να γνωρίσω τον Αρτέμη πρώτη φορά από κοντά. Μπορείτε να καταλάβετε την απογοήτευση και τη στεναχώρια μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ ζήτησα από τη μητέρα μου εάν μπορούσαμε να τον φιλοξενήσουμε Κύπρο και για καλή μου τύχη είπε ναι, με μοναδικό όρο να μιλήσει με τους γονείς του για να συνεννοηθούν.

Το ταξίδι του Αρτέμη στην Κύπρο κανονίστηκε για τον Ιούλιο του 2007. Πέρασαν οι μήνες κι έφτασε ο καιρός της άφιξής του στην Κύπρο. Φυσικά θα πηγαίναμε να τον παραλάβουμε από το αεροδρόμιο, και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα νεύρα που έκανα με τον πατέρα μου, ο οποίος επέμενε να πάμε να τον πάρουμε με το διπλοκάμπινό του. Επειδή δεν με έπαιρνε για πολλά –πολλά συμβιβάστηκα. Πήγαμε λοιπόν αεροδρόμιο, εγώ, ο πατέρας μου και η κολλητή μου να παραλάβουμε τον Αρτέμη.

Με το που κατέβηκε και μπήκε στο αυτοκίνητο τα έχασα. Με κοίταζε κι εγώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Τον κοίταζα και μου φαινόταν τόσο περίεργος. Μου φαινόταν μικροκαμωμένος με πορτοκαλί μαλλιά και έδειχνε πολύ πιο μικρός από την ηλικία του, αλλά ήταν κούκλος.

Φτάνοντας στο σπίτι, η μητέρα μου είχε ήδη ετοιμάσει κυπριακό πρωινό με χαλλούμι, καπίρες, ελιές τσακιστές και άλλα διάφορα, για να τον καλωσορίσει. Φάγαμε και τον πήγα να του δείξω το σπίτι. Σημείωσε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα. Φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της αδελφής μου, σταματάει και με φιλάει, χωρίς να το περιμένω. Το βρήκα υπέροχη κίνηση, γιατί έτσι έσπασε τον πάγο και επανάφερε την οικειότητα που είχαμε όσο καιρό μιλούσαμε online.

Αυτό ήταν αρκετό, μετά με φιλούσε με την πρώτη ευκαιρία, δίνοντάς μου να καταλάβω ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Στο μεταξύ να σημειώσω ότι όσο καιρό έμενε ο Αρτέμης στο σπίτι μου, υπήρχε περιορισμός μετά τις 12 το βράδυ να μην βγαίνω από το δωμάτιό μου και εννοείται ούτε εκείνος να μετακινείται από το δικό του. Παρόλα αυτά, κανόνιζαμε να βγαίνουμε μέχρι αργά έξω, για να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί.

Πέρασαν οι μέρες και έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι του και φυσικά το δράμα στο αεροδρόμιο δεν περιγράφεται. Κλάμα, αγκαλιές, συγκίνηση και τελικά αποχαιρετισμός. Με το που έφτασε Ελλάδα, έκλεισε εισιτήρια για να επιστρέψει τα Χριστούγεννα πίσω στην Κύπρο. Η αλήθεια είναι ότι το έλεγε η καρδιά μας και απειλούσαμε τους δικούς μας ότι αν δεν τον αφήσουν να έρθει θα έφευγα εγώ κρυφά να πάω να τον βρω. Οι απειλές έπιαναν τόπο.

Όσα χρόνια είχαμε το πήγαινε έλα, δεν τέθηκε ποτέ θέμα χωρισμού και επειδή ήταν σταθερή σχέση, κανείς δεν έλεγε κάτι.

Η πρώτη συγκατοίκηση και ο γάμος

Το 2012 εγώ ήμουν Αγγλία για μεταπτυχιακό και ο Αρτέμης βρισκόταν στην Κύπρο για το στρατιωτικό του. Με το που τελείωσε, πήρε τα πράγματά του και ανέβηκε Αγγλία για να μείνουμε μαζί. Μείναμε εκεί 3 χρόνια, δουλεύοντας σε ένα μπαρ, εγώ ποτά και ο Αρτέμης στη λάντζα. Στα 3 χρόνια ο Αρτέμης κατάφερε να γίνει υπεύθυνος κουζίνας, εγώ, ωστόσο, ένιωθα ότι ήθελα να επιστρέψω πίσω Κύπρο. Του το είπα και τον ρώτησα αν αυτός ήθελε κάτι άλλο. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική «θέλω να είμαι όπου κι εσύ». Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε πως δεν θα με ακολουθήσει.

Ήρθαμε Κύπρο και τότε άρχισαν οι κλασσικές πιέσεις για γάμο και παιδιά. Ήμασταν ήδη 11 χρόνια μαζί και έπρεπε κάπως να το επισημοποιήσουμε αφού αποφασίσαμε να έρθουμε Κύπρο. Να μην τα πολυλογώ, το 2018 έγινε ο γάμος, αφού στο μεταξύ μου είχε κάνει πρόταση το 2015.