Φωτογραφία: Έμιλυ Ξενοφώντος


Και κάθε φορά, κάτι νέο έρχεται στην επιφάνεια, κάτι που με πειράζει περισσότερο από το προηγούμενο. Και έχουν μαζευτεί πολλά και δε ξέρω, δε μπορώ να τα βάλω σε τάξη.

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Το ότι ένας άνθρωπος -λοχαγός, τριάστερος, ψυχασθενής, που είχε και λόγο στο τι θα κάνουν και τι όχι τα 18χρονα πιτισιρίκια στο στρατόπεδο- σκότωνε αβίαστα, απροκάλυπτα, γυναικόπαιδα; Το ότι το κάνει ανενόχλητος εδώ και τρία χρόνια; Το ότι τα σκότωνε γιατί τα θεωρούσε, μεταξύ άλλων, υποδεέστερα του, σωματικά και φυλετικά; Το ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, αυτόν της φυλετικής διάκρισης, υποψιάζομαι πως συγκεκριμένοι αστυνομικοί είχαν βγάλει αυθαίρετα πορίσματα για την τύχη 7 (;) αγνοουμένων γυναικών; Για το ότι διαπιστώνω κοινό στοιχείο, επί της αρχής, στον λόγο που η αστυνομία δεν κυνήγησε την υπόθεση και στον λόγο που ο Μεταξάς σκότωνε;

Δε ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Το ότι με αυτή τη φυλετική διάκριση -και τις διακρίσεις γενικότερα- ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά; Το ότι και φτιάξαμε το τέρας και του μοιάζουμε; Το ότι το «πας μην Κύπριος βάρβαρος» έχει και δημόσιο πολιτικό λόγο και ψηφίζεται; Το ότι κι εμείς λέμε τις Φιλιππινέζες «Φιλιππινέζες», όχι τόσο για να αναφερθούμε στην καταγωγή τους αλλά για να ορίσουμε την κοινωνική τους θέση και να περιορίσουμε έτσι την δραστηριότητά τους εντός του -απομακρυσμένου από εμάς- κοινωνικού του κύκλου; Που θεωρούμε πως τους εκπληρώνουμε το Cypriot dream τους και μας χρωστάνε; Το ότι πιστεύουμε πως υπάρχει «Cypriot dream»; Που δε βλέπουμε την ανάγκη που τους έφτασε να λένε «yes Madame» και να λέμε «μάνα μου ρε» που έχουν να δουν την οικογένεια τους χρόνια και που ξεσκίζονται στη δουλειά για να ζήσουν τους ανθρώπους τους, στη χώρα τους; Το ότι εκμεταλλευτήκαμε την ανάγκη τους για να εξυπηρετήσουμε τις δικές μας αππωμάρες; Το ότι αυτό θεωρείται και φυσιολογικό; Το ότι και εμείς έχουμε ξεχάσει/δεν ξέρουμε/δεν θυμόμαστε τις δικές μας δυσκολίες, λες και πέρασαν αιώνες;

Δε ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Το ότι αυτά τα στερεότυπα τα έχουμε πρόχειρα γενικότερα ως λαός; Στερεότυπα όπως «η Φιλιππινέζα θα φύγει στα κατεχόμενα», «ο ξένος είναι ο βιαστής, ο κλέφτης, ο ‘κακός’» και που έχουμε απέναντί τους την καχυποψία στον αυτόματο; Το ότι γενικά βάζουμε ταμπέλες με βάση τη φυλετική καταγωγή, τα πιστεύω και τα θέλω του κάθε ενός; Πως μέχρι και αρχιεπίσκοπος, φορέας αγάπης και σεβασμού, διαχωρίζει τους ανθρώπινους χαρακτήρες σε καλούς και κακούς, με βάση την ασθένεια τους; Που και εκεί κανείς παπάς δε παραιτήθηκε (ναι, για λόγους ευθιξίας/διαμαρτυρίας) και δε βγήκε να πει «τι λαλείς ρε αναίσθητε»;

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Το ότι ο αρμόδιος υπουργός είναι ακόμη στη θέση του; Το ότι θεωρούμε πως θα έπρεπε να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας και όχι γιατί προφανώς και δεν έκανε καλά τη δουλειά του -που ήτανε να αναγνωρίσει και να λύσει εσωτερικά θέματα δυσλειτουργίας που θα απέτρεπε κάποιους από το να παίζουν πελλό σε εξαφανίσεις ατόμων μη κυπριακής καταγωγής; Το ότι εκεί, ακλόνητος στην καρέκλα του, είναι και ο αρχηγός της αστυνομίας; Το ότι και φέτος, όπως και πέρυσι και πρόπερσι σε παρόμοιες «ανήκουστες για τα κυπριακά δεδομένα» υποθέσεις, ο Πρόεδρος είναι συγκλονισμένος; Το ότι αυτός ο συγκλονισμός του δεν τον έχει κάνει έξαλλο; Το ότι υποψιάζομαι πως και αυτός είναι στο «κρύψε να περάσουμε, ποσό τζαιρο εν να ασχολούνται τα Μέσα»; Πως αν οι φόνοι αφορούσαν κόρες/παιδιά δημοσίων προσώπων τότε θα είχαμε κινήσει γη και ουρανό; Το ότι αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνει απλώς πως ζούμε σε μια Κύπρο 2, 3, 4 ταχυτήτων; Πως αυτές οι ταχύτητες μας χωρίζουν αντίστοιχα σε πολίτες/ψυχές πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας; Πως ίσως έτσι αντιμετωπίστηκαν τα θύματα και από κομμάτι της αστυνομίας;

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Πως υπάρχει στα αλήθεια κόσμος που πιστεύει πως «ε τζαι τι φταίει ένας υπουργός αν ένας πελλός εσκότωνε Φιλιππινέζες»; Πως αυτό δείχνει πολλά για την εικόνα που έχουμε για το πως δουλεύει ένα κράτος; Πως σε οποιαδήποτε ιδιωτική εργασία ο καθ’ ύλην αρμόδιος θα ήταν τώρα στο ταμείο ανεργίας; Πως στο ταμείο ανεργίας βρίσκονται για πολύ λιγότερο σημαντικούς λόγους, πολύ ικανότεροι άνθρωποι;

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Το ότι είμαστε θεατές σε μια ανείπωτη τραγωδία και δεν αντιλαμβανόμαστε πως, δια της ατόπου, βασικά είχαμε ένα φόνο ανά περιοχή στη Λευκωσία; Πως συγκινούμαστε αλλά παράλληλα, δε συγκινούμαστε; Που δε ξέρω πως το καταφέρνουμε αυτό; Πως το αντιμετωπίζουμε λες και συμβαίνει σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη, σα ντοκιμαντέρ στο Netflix και περιμένουμε κάθε βράδυ στις 20:00 τη συνέχεια;

Νομίζω πως ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Είναι πως όταν αντιλαμβάνομαι ποσό αλυσιδωτά είναι τα πιο πάνω, πως το ένα φέρνει το άλλο, με ενοχλεί που φοβάμαι πως τίποτα δε θα αλλάξει. Ποτέ. Και πως θα έχουμε κι άλλα «ανήκουστα για τον τόπο γεγονότα», άλλης φύσεως ίσως, που θα ξανασυγκλονίσουν τον εκάστοτε πρόεδρο, θα αφήσουν ανενόχλητα πολιτικά πρόσωπα και πως εγώ θα αναρωτιέμαι ξανά τι με ενοχλεί περισσότερο.