Τα συναισθήματα μου όμως είχαν τα πολύ πάνω τους και τα πολύ κάτω τους, σα roller coaster φάση, από το οποίο θέλω να κατέβω – κλεμμένο από Duncan Laurence το τελευταίο.

Eurovision VS Ευρωεκλογές λοιπόν. Το πρώτο κάποιοι το χαρακτηρίζουν και πανηγύρι. Έναν light θεσμό που δεν πρέπει να τον παίρνεις και πολύ στα σοβαρά βρε αδερφέ, ποιος βλέπει άλλωστε Eurovision στις μέρες μας έγραψε φίλος φίλου στο Facebook – πάνω από 200 εκατομμύρια έχω να σου πω αλλά δε βαριέσαι. Το δεύτερο είναι το σημαντικό. Εκεί πρέπει να δώσω βαρύτητα, να σκεφτώ και να συλλογιστώ για το ποιος θα είναι η φωνή μου στα ευρωπαϊκά διπλωματικά σαλόνια τα επόμενα χρόνια. Το ακούω. Το δέχομαι. Σωστό.

Έχω λίγο όμως μπερδευτεί. Αφού το δεύτερο είναι το πιο σημαντικό, γιατί στο πρώτο ένιωσα πιο Ευρωπαίος; Πιο… πολιτισμένος; Πιο αισιόδοξος για το ευρωπαϊκό μέλλον;

Παίζονται κι εκεί πολιτικά παιχνίδια δε λέω, τα δωδεκάρια, όπως και οι σταυροί, πάνε σε οικείους ή μένουν τέλος πάντων στη περιοχή. Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, αλλά εκεί. Στο τέλος όμως, νιώθω πως σχεδόν πάντα κερδίζει κάποιος που το άξιζε, που είχε κάτι να πει, που είχε μια καλή συμμετοχή και που ο χαρακτήρας του δε σε αφήνει τουλάχιστον αδιάφορο. Και που η νίκη γι’ αυτούς είναι μόνο η αρχή, όχι το τέλος μιας καριέρας. Βλέπω επίσης ηττημένους να συγχαίρουν νικητές μέσα από την καρδιά τους, να έχουνε μεν μια απογοήτευση για το νερό που δεν ήπιανε αλλά παρόλες τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, να λένε «μπράβο», να το εννοούν, να χαίρονται για τη νίκη του άλλου. Επίπεδο νομίζω το λένε. Είδα ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια στην ίδια αρένα να δείχνουν ανενόχλητοι την αγάπη τους, είδα πολλές σημαίες να κυματίζουν η μία δίπλα στην άλλη, άκουσα τραγούδια-μηνύματα για το bullying, την ανισότητα και την αποδοχή. Είδα το ευρωπαϊκό όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή, τραγουδιστές που γεννήθηκαν σε άλλες χώρες να εκπροσωπούν άλλες, με τραγούδια που έγραψαν συνθέτες και στιχουργοί με καταγωγή από άλλες και όλοι μαζί να δίνουν όλη τους την ενέργεια. Χάρηκα, το χάρηκα. Ένιωσα αισιόδοξος για το μέλλον.

Και μετά προσγειώθηκα απότομα, γιατί κάθισα και σκέφτηκα κι εγώ (τι το ‘θέλα), σα τη Παπαρίζου το 2001, καλή της ώρα... Ψηφοφορίες, μηνύματα, προσωπικές φιλοδοξίες, νίκη, ήττα… Αυτά, ως έννοιες τουλάχιστον, δεν συνδέουνε τα δύο; Δεν είναι το ίδιο, ούτε διακυβεύονται τα ίδια πράγματα, όμως ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, δε θα έπρεπε αυτήν την ελπίδα για το μέλλον και μια εσάνς ευρωπαϊκής γεύσης να μου την αφήνει το δεύτερο. Τι; Όχι; Όχι.

Βλέπω χαρακτήρες-υποψήφιους που ως επί το πλείστον με αφήνουν, στην καλύτερη, αδιάφορο. Βλέπω τα ψηφοδέλτια και εισπράττω πως για τους περισσότερους, η συμμετοχή σε αυτά, πόσο μάλλον μια ενδεχόμενη εκλογή, είναι περισσότερο καταξίωση μετά από χρόνια πολιτική παρουσία και λιγότερο «αναλαμβάνω μεγαλύτερη ευθύνη, αυτό είναι για εμένα ένα νέο ξεκίνημα». Δεν ακούω λύσεις και προτάσεις, ούτε κανένα μεγάλο μήνυμα προς μια ενωτική κατεύθυνση, μιας Κύπρου της Ευρώπης. Βλέπω πολιτικούς να κοκορομαχούν για μικρότητες, για εσωκομματικά και εξωκομματικά -αλλά πάντα κομματικά- να χάνουν την μεγάλη εικόνα ή, ακόμη χειρότερα, να την βλέπουν και να την αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι. Να νιώθεις πως δεν εκτιμά κανείς, κανέναν. Βλέπω τα άκρα στα πάνελ, να διεκδικούν, μα τω θεώ, έδρα, και αναρωτιέμαι «καλά, μισό ντοκιμαντέρ δεν έχετε δει για τον δεύτερο παγκόσμιο»; Να μην μιλάνε για ιδέες, να μην ακούμε λύσεις, να μην συζητάμε για οράματα, να αποκαλούν ο ένας τον άλλον μηδενικά και να κατευθύνουν συζητήσεις εντός του comfort zone τους. Να σε κοιτάν στα μάτια, και καλά, και να σου μιλούν για το μέλλον με τέτοιο φόβο, τέτοιο τρόμο, που θες την επόμενη να πας να κάνεις όλα σου τα τσεκ απ. Και στο τέλος, δεν είμαι σίγουρος πως θα κερδίσει κάποιος που το αξίζει. Ίσως γιατί δεν τον βρίσκω από την αρχή.

Θα ψηφίσω, τώρα τι μη με ρωτάς, φουλ αναποφάσιστο με βρίσκεις. Όμως μετά δε θα δω εκλογές. Θα δω Eurovision, επανάληψη. Δε θα απογοητευτώ, παραμύθι θα μου πουλήσω, με glitter, φτερά, πούπουλα και Φουρέιρα. Ελπίδα για το μέλλον δε ψάχνω άλλωστε;