Ο νυν Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, λίγες ώρες πριν την έναρξη της εκλογικής διαδικασίας είχε κάνει μία ανάρτηση γράφοντας την… ιστορία του.

Του Niyazi Kızılyürek

Ήρθα στον κόσμο σε τόπους και καιρούς κομματιασμένους. Και σαν προσπάθησα να κάνω τα κομμάτια ένα, τα πράγματα πήγαν προς το χειρότερο.

Κι ακόμη περισσότερο έπρεπε να μοιραστώ σε περισσότερα από ένα πρόσωπα εντός μου, μαζεύοντας περισσότερες από μια αλήθειες.

Η ιστορία μου είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αρνήθηκε να κατέχει μόνο ένα από τα κομμάτια της μοιρασμένης χώρας του. Ενός ανθρώπου «μοιρασμένου», όπως μια χώρα που μοιράστηκε από τις εθνοτικές συγκρούσεις, το πραξικόπημα και τους πολέμους.

Αυτή είναι μια ιστορία που εκτυλίχθηκε στα χρόνια και στον ανταγωνιστικό κόσμο των εθνών.

Ακριβώς όπως και η ιστορία της χώρας μου.

Με μια διαφορά: όταν οι σειρήνες του εθνικισμού άρχισαν να ηχούν, η χώρα μου τις εισάκουσε και με το παραπάνω…

Εγώ αρνήθηκα να κατανεύσω. Γι’ αυτό μπορεί κανείς να πει ότι αυτή «είναι η ιστορία κάποιου που δεν έτρεξε να υπακούσει στα παραγγέλματα των εθνών».

Σκεπτόμενος τα έθνη, βλέπω να είναι πάντα η ιστορία μιας «εξορίας», ανθρώπων που έμειναν «άλλοι», «παράξενοι», «εκτός» και «ξένοι».

Αυτή μπορούμε να πούμε είναι και η μοίρα των διανοουμένων, όπως τη διαγράφει ο εθνικισμός. Από αυτή τη σκοπιά, η ιστορία μου μοιάζει με την περιπέτεια κάποιου που έζησε «πολιτικά άπατρις» στον κόσμο των εθνών.

Καθώς οι Δήμοι μετατρέπονταν σε Έθνη, ο Franz Kafka μιλούσε για «διανοούμενους χωρίς λαό».

Ή μοιάζει με την ιστορία κάποιου που δεν παραδόθηκε στην καθαρτική νοοτροπία του εθνικισμού αλλά συνειδητά ασπάζεται ηθικές και πανανθρώπινες αξίες.

Η ζωή με καθόρισε ως διακοινοτικό, δίγλωσσο και ενάντιο στη διαίρεση.

Είμαι άνθρωπος της ολότητας της Κύπρου.

Όταν αναφέρομαι στο «εμείς», ευθύς το μυαλό μου πηγαίνει στον Mehmet και στον Γιάννη, στην Ayşe και στη Μαρίνα.

Οι ευαισθησίες, οι ιδιαιτερότητες, η κουλτούρα και οι επιδιώξεις τους είναι για μένα κοινές και πολύτιμες.

Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στις συγκρούσεις του παρελθόντος.

Και μεγαλύτερος μου πόθος είναι αυτοί, ακολουθώντας το μονοπάτι της ειρήνης, να πληθαίνουν και να συμβιώνουν αρμονικά μέσα στην κοινή τους πατρίδα.