Γράφει ο Άλεξ Π.

Με αφορμή διάφορα σχόλια που βλέπω κατά καιρούς σε άρθρα που αφορούν τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας, το pride, την ομοφοβία κ.ο.κ, από κόσμο που ισχυρίζεται ότι η ομοφυλοφιλία «προωθείται» από κόσμο με δύναμη και λεφτά που έχουν απώτερο σκοπό στη δημιουργία μιας «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», ότι προωθείται από τον αντίχριστο ή από cults που έχουν σκοπό την απομάκρυνση από τον χριστιανισμό, ότι υπάρχει κόσμος που βασικά εξαγοράζει κόσμο για να γίνει ομοφυλόφιλος με σκοπό την προώθηση αυτής της ατζέντας. Διερωτώμαι…

Εμένα γιατί δε με πλήρωσε κανένας; Και γιατί ο κόσμος που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο με «στοιχεία», δεν ξέρει προσωπικά κανένα μέλος της κοινότητας; Και εξηγούμαι.

Γεννήθηκα στη Λεμεσό, πήγα σε δημόσιο σχολείο, η οικογένεια μου, μία κλασσική, κυπριακή, χριστιανική οικογένεια με τάξη, ηθικές αξίες, και αξιοσέβαστη θέση στην κοινωνία. Μεγάλωσα με κατηχητικό και εκκλησία τις Κυριακές, με μπαλέτο και πιάνο, με τένις και ζωγραφική τα απογεύματα. Είχα καλούς βαθμούς και δεν έκανα «κακές παρέες». Πλέον, είμαι ερευνητής σε πανεπιστήμιο στο εξωτερικό στον τομέα της πληροφορικής.

Επίσης, είμαι διεμφυλικός (που με πολύ απλά λόγια για να μη χαθούμε στη μετάφραση, σημαίνει ότι «ήμουν γυναίκα και έγινα άντρας»). Και αμφισεξουαλικός.

Μπορώ να σας ορκιστώ ότι δε με πλήρωσε, ούτε με προσηλύτισε ποτέ κανένας για να πάρω μέρος στην εκπλήρωση της «ατζέντας». Ίσα-ίσα, το ανάποδο.

Μεγαλώνοντας, μάθαινα πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να είσαι γκέι. Άκουγα γύρω μου κόσμο να βρίζει χρησιμοποιώντας λέξεις που υπονοούσαν (ή αναφέρονταν ξεκάθαρα) στον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου (ανεξάρτητα αν ίσχυε κάτι τέτοιο ή όχι). Έβλεπα τους γονείς μου, τους καθηγητές μου, και τους φίλους μου να μιλούν για κόσμο με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Διεμφυλικά άτομα να γίνονται περίγελος στην τηλεόραση και στα Mέσα. Αναφορές σε «κόλαση», «χυδαιότητα», σεξουαλικοποίηση ρουχισμού, κινήσεων, ακόμα και της φωνής κάποιου.

Ζω σ’ έναν κόσμο που θα με θεωρεί πάντα «ξένο», «άλλο», «διαφορετικό».

Το να ταξιδέψω είναι πρόβλημα, γιατί το να αλλάξω το διαβατήριο μου είναι πρόβλημα. Το να κάνω αίτηση για δουλειά είναι πρόβλημα, γιατί τα χαρτιά μου είναι διαφορετικά από τη φάτσα μου. Το να πάω στο γιατρό είναι πρόβλημα, το να παντρευτώ είναι πρόβλημα, το να βγω στο δρόμο νύχτα είναι πρόβλημα.

Ούτε ανήκω σε κάποιο κουλ μυστικό κύκλο που καθόμαστε και κουνάμε τα κεφάλια μας συνωμοτικά λέγοντας «τι ωραία είναι να είσαι LGBTI», ούτε περνώ ωραία πολλές φορές, ούτε η ζωή μου είναι εύκολη, ούτε κάποιος μεγιστάνας μου βάζει λεφτά στο λογαριασμό μου κάθε μήνα. Αλήθεια. Είμαι απλώς ένας κανονικός, καθημερινός άνθρωπος.

Που για τον έναν ή τον άλλον λόγο, που δεν έχει να κάνει με ατζέντες ή λεφτά ή προσηλυτισμό, ένιωσα παγιδευμένος στο σώμα μου και κάποια στιγμή αποφάσισα να ελευθερώσω τον εαυτό μου πριν να είναι αργά. Που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, που πάλι δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα πιο πάνω, ελκύομαι και μπορώ να αγαπώ άτομα και των δύο φύλων. Που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, η ζωή μου είναι στο στόχαστρο της εκάστοτε πολιτικής κατάστασης, του εκάστοτε άσχετου που θεωρεί ότι έχει λόγο πάνω στην ύπαρξη μου, και της εκάστοτε θεωρίας συνομωσίας.

Δεν υπάρχω για να εκπληρώσω κανενός τα σχέδια, δεν νιώθω τα πράγματα που νιώθω επειδή με πλήρωσε κάποιος.

Είμαι απλώς αυτός που είμαι και όπως ο καθένας, προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου όσο καλύτερα και όσο πιο ήρεμα μπορώ.

Και ίσως είναι καιρός να καταλάβουμε σαν κοινωνία ακριβώς αυτό. Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι για τις ταινίες.

Στην πραγματική ζωή τίποτα δεν είναι τόσο μονοδιάστατο και τόσο απλό. Το να ζεις, όμως, όπως θέλεις και να μπορείς να αφήνεις τους άλλους να ζήσουν όπως θέλουν και μπορούν, είναι.