Από τη μέρα που πρωτοτραγούδησε τα «Στέφανα τα Αμίλητα», έχω λατρέψει τη φωνή της!

Εξ ου και πάτησα αμέσως το Play. Αρχικά, είδα πως πρόκειται για ένα καλογυρισμένο βίντεο (σε μορφή συνέντευξης). Και πως για background επιλέγηκε το χωριό Καλοπαναγιώτης.

Μετά συνειδητοποίησα πως η 13χρονη Άντρεα, η μητέρα της αλλά και ο Κώστας Κακογιάννης, κάνουν αναφορά στο πρόβλημα υγείας της μικρής. Δεν είχα ιδέα…

Και παρόλο που η ιστορία εστιάζει σε «πρόβλημα», εντούτοις στα 3 λεπτά του βίντεο οι δημιουργοί του κατάφεραν να χωρέσουν ό,τι πιο όμορφο και ελπιδοφόρο κυκλοφορεί αυτό το διάστημα στο κυπριακό διαδίκτυο.

Δεν θα πω ψέματα, όμως. Ενώ ενθουσιάστηκα τόσο με την ίδια την ιστορία όσο και με το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, στο τέλος τέλος, βλέποντας ότι πρόκειται για βίντεο μιας εμπορικής τράπεζας, ένοιωσα κάπως περίεργα, ενώ αυτόματα ξεπετάχτηκαν και κάποια ερωτήματα…

Είναι αυτή η καχυποψία και αυτή η αμφισβήτηση που πολλές φορές δεν μας αφήνει να δούμε την ουσία και να αντιληφθούμε πόσο θαυμαστό ον είναι (ή μπορεί να γίνει) ο άνθρωπος.

Παρόλα αυτά, χωρίς να χάσω χρόνο, μπήκα αμέσως στη διαδικασία να διαβάσω το κείμενο του Κώστα Κακογιάννη, ο οποίος ευτυχώς «περίμενε στη γωνία» για να μου δώσει τις απαντήσεις και να εξαφανίσει κάθε ίχνος αμφισβήτησης σε σχέση με το περιεχόμενο και την ουσία αυτού του τρίλεπτου βίντεο, αλλά και την υγιή συσχέτιση της Ελληνικής Τράπεζας με την ιστορία.

Πλέον είμαι σίγουρος. Όσο υπάρχουν άνθρωποι/δάσκαλοι όπως ο Κώστας Κακογιάννης, όσο υπάρχουν παιδιά όπως η Άντρεα, όσο υπάρχουν πρωτοβουλίες όπως αυτή της Ελληνικής, υπάρχει ελπίδα.

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσα κόμπο στον λαιμό διαβάζοντας (ή βλέποντας) μια αληθινή ιστορία. Πριν λίγο το έπαθα. Και το έπαθα όχι γιατί είμαι ευσυγκίνητος -πιστέψτε με, δεν φημίζομαι γι’ αυτή μου την ιδιότητα. Είναι μάλλον γιατί αισθάνθηκα πως ο Κώστας Κακογιάννης και η Άντρεα λειτουργούν, ευτυχώς, ως μια μικρογραφία της κοινωνίας μέσα στην οποία όλοι θέλουμε να ζούμε αλλά κανένας δεν κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτοί το κάνουν… με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!



Δείτε το βίντεο εδώ και διαβάστε ακολούθως αυτούσιο το κείμενο του Κώστα Κακογιάννη.

Όταν με την Άντρεα καταγράφαμε συγκινημένοι στο τηλέφωνο «ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑ ΤΑ ΑΜΙΛΗΤΑ» ώστε να τα ακούσει η μαμά της, ούτε που μας πέρασε από το νου ότι αυτό το σεμνό βιντεάκι θα ξεπερνούσε τις 200,000 views και θα αποσπούσε δεκάδες χιλιάδες likes και σχόλια πλημμυρισμένα με αγάπη και συγκίνηση!

Πολλοί φίλοι αλλά και οργανισμοί βλέποντας το, έσπευσαν να βοηθήσουν την Άντρεα. Πρώτα ο στενός κύκλος, μετά η ΕΡΤ και ακολούθως η Ελληνική Τράπεζα που θέλησε να στηρίξει μέρος των πολυέξοδων θεραπειών της και να φτιάξει ένα φιλμάκι αναπαράσταση των όσων περιέγραφα στα σχόλια του βίντεο. Τη στιγμή δηλαδή που έμαθα για πρώτη φορά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει και που τραγουδήσαμε για να απαλύνουμε τον πόνο.

Όλα μας χαροποίησαν όμως η κατάσταση θα μπορούσε να μας βάλει σε περιπέτειες για 2 λόγους: Πρώτον η Άντρεα είναι ένα 13χρονο ανήλικο κοριτσάκι που δεν ξέρουμε αν και στα 18 της θα θέλει να ξέρει όλος ο κόσμος για το πρόβλημα της και 2ον, εγώ ως εκπαιδευτικός και δημόσιος υπάλληλος δεν θα ήταν σωστό να εμφανίζομαι στην καμπάνια μιας εταιρείας, έστω και αν η συμμετοχή μου γίνεται με αγνές προθέσεις και αφιλοκερδώς.

Φυσικά απ' την άλλη δεν έχω ακούσει για αθλητικά ή μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα που να μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την στήριξη κάποιου χορηγού, άρα γιατί η οικονομική στήριξη για την υγεία ενός καλλιτέχνη να θεωρηθεί κακό;

Τέλος πάντων τα διλήμματα πολλά, μακάρι όμως όλες οι εταιρείες να είχαν την ευαισθησία να βοηθούν τον κόσμο να υλοποιεί τα όνειρά του. Για να είμαι απόλυτα σίγουρος όμως ότι πράττουμε όλοι το σωστό, επικοινώνησα τόσο με το γραφείο της Επιτρόπου Προστασίας του Παιδιού αλλά και με το Υπουργείο Παιδείας, οι οποίοι μας βοήθησαν να θέσουμε τα πλαίσια στα οποία θα γίνονταν τα γυρίσματα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος για επιπλοκές στο μέλλον.

Γι' αυτό το λόγο αποφεύχθηκε η αρχική ιδέα, τα γυρίσματα να γίνουν στη Σχολή Μιτσή και αντί να έχω εγώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο, να τον έχει η Άντρεα και η μητέρα της.

Το φιλμάκι ολοκληρώθηκε και σε ένα μεγάλο μέρος του ακούγονταν «Τα Στέφανα τα Αμίλητα», ένα τραγούδι που υπογράφουμε με τον Πάμπο Κουζάλη, ερμηνευμένο από την Άντρεα. Εντούτοις πίστευα ότι η συνοδεία από πιάνο με μουσική κονσέρβα που είχαν επιλέξει από την εταιρεία παραγωγής για το υπόλοιπο φιλμάκι, δεν πρόβαλλε το μεγάλο ταλέντο της Άντρεας.

Η καμπάνια όμως θα ξεκινούσε Τετάρτη και ήταν ήδη Δευτέρα, έτσι δεν υπήρχε χρόνος. Το έθεσα όμως όρο: «είτε θα ακούγεται η Άντρεα σε όλο το σάουντρακ είτε αποχωρώ» . Έλα όμως που η Άντρεα έγραφε εξετάσεις την Τρίτη και δεν θα μπορούσα με τίποτα να την ενοχλήσω;

Στην αρχή είπα να το αφήσω ως έχει. Το πρωί της Τρίτης όμως μου… ανάδοξε και σκαρφίστηκα μια μελωδία. Ήταν 10:45 πμ όταν τέλειωσε το γραπτό της η Άντρεα και στις 11:00 θα αναχωρούσε το λεωφορείο. Σε ένα αγώνα δρόμου, την άρπαξα και της τραγούδησα τη μελωδία που σκέφτηκα. Και τότε ήρθε το «ηλεκτροσόκ»! Η Άντρεα την ερμήνευσε μαγικά μια και έξω! Και εγώ ανακάλυψα ότι οι ψηλές της νότες είναι ακόμα πιο μαγικές από τις χαμηλές! Η αγγελική φωνή της μου θυμίζει την απίστευτη Νένα Βενετσάνου στα νιάτα της σε ένα κράμα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη που η Άντρεα έχει ως ίνδαλμα.

Ακούστε και δέστε λοιπόν την ιστορία της Άντρεας και περιμένω να δω αν συμφωνείτε μαζί μου!