Φωτογραφία: Unsplash/Dan Meyers

Δεν πρόκειται για μελοδραματικό κείμενο. Ένα μικρό αφιέρωμα θέλω να κάνω για τις σύγχρονες μορφές εφηβείας, έτσι για να μοιραστώ τον καημό μου.

Έχω, που λέτε, αγαπημένοι μου μια ξαδέλφη 15 χρονών, που εγκαινιάζει το λύκειο φέτος, και θεωρεί πως είναι ο επαναστάτης χωρίς αιτία (ο κανονικός όμως, απ’ το ομώνυμο βιβλίο του Ρόμπερτ Λίντερ) με σάρκα και οστά.

Πάω προχθές στην θεία μου να τους δω να τους χαρώ (και να τιμήσω και τους θεσμούς της οικογένειας που με πρήζει η μάνα μου) και προσπαθώ αγαπημένοι μου να συγκεντρώσω και να καταναλώσω όλη μου την ενέργεια στην ξαδέλφη.

Αυτή στον καναπέ, σαν πασάς στο μαχαλά του, με το κινητό τηλέφωνο κολλημένο στα μούτρα της, ούτε να με φτύσει. Την πλησιάζω εγώ, ξέρετε να το παίξω σαν αυτές τις cool θείες που κάθονται με τους νεολαίους στα οικογενειακά τραπέζια, και τη ρωτάω με το πονηρό το βλέμμα: κάνα ‘γόρι παίζει, κάνα φλερτ; Τι το ‘θελα. Φεύγει το βλέμμα της απ’ το κινητό (τιμή μου, δεν το φεύγει το βλέμμα απ’ το κινητό για όποιον κι’ όποιον) και με κοιτάζει όπως κοιτάζεις γκόμενο μετά από κέρατο. Σιγά μη σου πω τα προσωπικά μου, μου λέει. Ποια προσωπικά σου χρυσό μου παιδί, που ούτε καφέ δεν ήπιες ακόμα. Μου κάνει και νόημα η μάνα της (αυτό που σηκώνεις το φρύδι τέρμα μέτωπο) να σωπάσω, αυτό ήταν δεν ξανάβγαλα άχνα. Μην την εξαγριώσω και έχουμε άλλα. Έφη-βία παιδί μου.

Κάθισα κι εγώ στη γωνίτσα μου και την παρακολουθούσα από απόσταση. Στο σταυρό που σας κάνω, ανά 5 λεπτά σούφρωνε τα χείλη σαν παπί ξεχαρβαλωμένο και σκιαζότανε απ’ τα φλας. Μη τυχόν και στεκόσουν κάπου που της χαλούσε ο φωτισμός…χαμός (ούτε ο Διογένης άμα του έκοβες τον ήλιο τέτοια αντίδραση).

Άσε που όταν τη θερμοπαρακάλεσε η μάνα της να στρώσει τραπέζι, έφυγε απαξιωτικά απ’ το χώρο και κλείστηκε στο δωμάτιο της μέχρι το σερβίρισμα. Τι να πεις, δεν σου το επιτρέπουν και οι συνθήκες βλέπεις. Ένα να πεις, δεκαπέντε αυτή. Και σκέφτεσαι, τι να μπω στον κόπο, μπόρα είναι θα περάσει.

Θα περάσει όμως; Και δεν ανησυχώ μόνο για το δικό μας το παιδί. Είναι κολλητική η έφη-βία. Εξαπλώνεται γοργά απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την τηλεόραση που μέρα με τη μέρα ξεθαρρεύει και αγριεύει, το ίντερνετ που διευρύνει τους ορίζοντες προς τις λάθος κατευθύνσεις και φοβάμαι. Φοβάμαι, γιατί ο έφηβος διψά και υιοθετεί τα πάντα χωρίς φιλτράρισμα.

Και σκέφτομαι αγαπημένοι μου, δεν είναι καιρός το κράτος (ή το παρακράτος, οποίου κάνει κέφι τέλος πάντων) και όλοι οι σχετικοί φορείς, να δείξουν λίγη ευαισθησία για το θέμα; Δυο-τρεις δικλείδες ασφαλείας βρε αδερφέ. Γιατί όπως μας είπε κάποτε και ο Παύλος ‘υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα’!

Συννεφιασμένη Κυριακή